Οι «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία
του Γιώργου Κιμούλη, δεν πρόκειται να συνεχίσουν τις παραστάσεις τους.
Ματαιώνονται, διότι
όπως ανακοινώθηκε από την εταιρεία παραγωγής «η παράσταση δεν έτυχε της
ανάλογης ανταπόκρισης από το κοινό, με αποτέλεσμα η μέχρι σήμερα οικονομική
ζημία να είναι μεγάλη και να μην επιτρέπει τη συνέχισή της».
Δυσκολεύομαι να
φαντασθώ πώς θα μπορούσε να αμφισβητήσει κάποιος την αλήθεια της παραπάνω
πρότασης.
Προφανώς, το κόστος
της παράστασης ήταν ακριβό και τα έσοδα από τα εισιτήρια τέτοια ώστε η εταιρεία
να κρίνει ότι, εμπορικά, δεν άξιζε τον κόπο να συνεχισθεί η παράσταση.
Για την προσδοκία του
κέρδους επενδύει έναν επιχειρηματίας το κεφάλαιό του.
Θα ήταν παράλογο,
επομένως, αν απλώς ξόδευε τα λεφτά του χωρίς να αποκομίζει κέρδος, όπως
παράλογο θα ήταν επίσης αν σταματούσε μια παραγωγή που έφερνε κέρδη.
Τίποτε παραπάνω δεν
μπορεί να ειπωθεί.
Εκτός, βέβαια, αν είσαι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος εθίγη από την ανακοίνωση της εταιρείας παραγωγής και απάντησε με φλογερό σημείωμά του στο Διαδίκτυο: «Σε 37 παραστάσεις, η παραγωγή αποδεδειγμένα είχε κόψει πάνω από 16.000 εισιτήρια σχεδόν!
Εκτός, βέβαια, αν είσαι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος εθίγη από την ανακοίνωση της εταιρείας παραγωγής και απάντησε με φλογερό σημείωμά του στο Διαδίκτυο: «Σε 37 παραστάσεις, η παραγωγή αποδεδειγμένα είχε κόψει πάνω από 16.000 εισιτήρια σχεδόν!
Αυτό λέγεται “μη
ανταπόκριση του κόσμου”;», διερωτάται αγανακτισμένος ο καλλιτέχνης.
Από εμπορικής πλευράς,
υποθέτω πως ναι, κάπως έτσι πρέπει να λέγεται.
Διότι, μπορεί ο
Γιώργος Κιμούλης να είναι ο υπέρτατος εν ζωή θεράπων του Θέσπιδος, αν όμως με
16.000 εισιτήρια ώς τώρα δεν εξασφαλίζεται ο οικονομικός στόχος της παραγωγής,
τότε η παράσταση οικονομικά έχει αποτύχει.
Η ανταπόκριση του
κόσμου δεν μετριέται σε απόλυτους αριθμούς, ούτε με βάση το μέγεθος του
καλλιτεχνικού εγωισμού του Γ. Κιμούλη.
Μετριέται με βάση την
προσδοκία της απόδοσης που θα έχει η επένδυση.
Αυτό ισχύει στη ζωή
γενικώς και δεν εξαιρούνται ούτε οι θεατρικές παραστάσεις, έστω και αν τις έχει
σκηνοθετήσει ένας Γ. Κιμούλης.
Αυτό καθαυτό το
γεγονός (παρότι αφορά προσωπικώς τον Γ. Κιμούλη...) είναι μάλλον δευτερεύουσας
σημασίας.
Αν στεκόμαστε λιγάκι
σε αυτό, είναι επειδή εκφράζει την κρατούσα εξωπραγματική νοοτροπία, η οποία
ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κρίση.
Για τη δικαίωση αυτής
της εξωπραγματικής νοοτροπίας αγωνίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς να
το κρύβει κιόλας.
Διόλου τυχαίο δεν
είναι ότι ο Γ. Κιμούλης είναι εκ των επιφανών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου