Τους «βόλεψε» πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ!

Το μεγάλο και ανησυχητικό αγκάθι της διαπραγμάτευσης είναι η απαράδεκτη αδιαλλαξία του ΔΝΤ που έχει ξεπεράσει τα όρια της τεχνοκρατικής εξήγησης και μόνο πολιτικά μπορεί να ερμηνευθεί.

Αδιαλλαξία που έχει ήδη «παντρευτεί» με την (από το 2011) σκόπιμη «σκληράδα» γνωστών ευρωπαϊκών ομάδων - εισηγητών του Grexit για παραδειγματισμό.

Εισηγητές στους οποίους έρχονται τώρα «γάντι» και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή ανασυγκρότηση της οικονομίας…

Οι δανειστές έχοντας απέναντί τους μια κυβέρνηση που αδυνατεί να εμφανίσει πολιτική συνεννόηση εθνικής συμφωνίας, για μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη (παραπέμποντάς τους και στο εσωτερικό πολιτικό της πρόβλημα) βρίσκουν κάθε λόγο να κολλάνε (σκόπιμα) σε αυτό το ίδιο το πρόβλημα και να το τραβάνε από τα μαλλιά… για να βολευτούν οι ίδιοι.
Με άλλα λόγια οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (αυτές που επιβεβαιώνονται από τους σκιώδεις οικονομικούς υπουργούς της υποψήφιας κυβέρνησή του) για παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με επανακρατικοποίηση κάθε κρατικής επιχείρησης ή υποδομής.

Με σχίσιμο νόμων και προγραμμάτων για ιδιωτικοποιήσεις. Και με εφαρμογή ενός οικονομικού μοντέλου αναγκαστικού συνεταιρισμού επενδυτών με το κράτος εξυπηρετούν άριστα τους «σκληρούς» των Ευρωπαίων να προβάλλουν την δική τους «ακτινοσκόπηση» για την Ελλάδα μετά τις εκλογές του 2015.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ (που θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα και από την άλλη εβδομάδα) περιφέρεται στην Ευρώπη και στην καρδιά των αγορών σερβίροντας αυτά που ταΐζει τους ιθαγενείς της χώρας για παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με δανεικά, με φόρους, με ΕΝΦΙΑ (έστω και δικής τους επινόησης) μοιράζοντας μεροκάματα διπλάσια από τα σημερινά ποιος δεν θα κάνει τα πάνω-κάτω για την Ελλάδα.
Εάν ήταν εφικτά όλα αυτά τα καθηγητικά πειράματα του πίνακα θα είχαν ήδη αποτυπωθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ανασυγκρότησης με στόχους και υπολογισμό αποτελεσμάτων.
Το δε πρόγραμμα θα ήταν ήδη στα χέρια των αγορών και των επενδυτών για να έχουμε τις αντιδράσεις τους.
Γιατί δεν το κάνουν; Ποιος τους εμποδίζει;

Μήπως κλέψουν τις ιδέες τους η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ και αναγεννηθούν; 
Αντίθετα προς αυτό όσο συμπεριφέρονται και έξω με την νοοτροπία της χαρακτηριστική τους σκόπιμη ασάφεια θα συνεχίσουν να βολεύουν αγορές και «σκληρούς» δανειστές.
Μα είναι δυνατόν να μιλάμε για ανασυγκρότηση της οικονομίας επιμένοντας, ως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην φορολογική πολιτική που θα παραλάβει από την σημερινή κυβέρνηση στον ΕΝΦΙΑ, στους φορολογικούς συντελεστές, στον ΦΠΑ και τις εισφορές προβάλλοντας ως μοναδικό επιχείρημα ότι θα προσαρμόσει την φορολογία στο κυνήγι του μεγάλου κεφαλαίου και των πλουσίων...

Αλλά την ίδια στιγμή να φαντάζονται και επενδύσεις;
Να λοιπόν γιατί μέχρι και ο εκπρόσωπός του ΔΝΤ στο Παρίσι αποφεύγει να επιχειρηματολογεί επί της ουσίας των ελληνικών προτάσεων προβάλλοντας ενστάσεις ακόμη και για θέματα που δεν έπεσαν στο τραπέζι...
Και για να μην ξεχνιόμαστε.
Η «εξώπορτα» από το ΔΝΤ ή το σκίσιμο, αν θέλετε, του μνημονίου είναι το κέντρο βάρους της δεύτερης «σελίδας» της συμφωνίας για τον τερματισμό του εναγκαλισμού μας από τα μνημόνια.

Στο Παρίσι είμαστε ακόμη στην πρώτη σελίδα...
Όσο λοιπόν στην αλυσίδα των αντιδράσεων (τεχνοκρατικών και πολιτικών) αναβιώνει και το Grexit (έστω και αν καταβάλλεται προσπάθεια υποβάθμισης) επιχειρήματα όπως το δημοσιονομικό κενό των 2,5 δισ. θα πηγαίνουν και θα έρχονται. 
Βεβαίως η κυβέρνηση οφείλει να αποδείξει στη Τρόικα τα λάθη της τόσο στο δημοσιονομικό κενό όσο και στους στόχους του προϋπολογισμού (άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του κ. Σαμαρά και του κ. Χαρδούβελη).

Δεν θα διασφαλίζει πάντως ότι οι διαφορές μας με τους δανειστές τελειώνουν σε πιθανή υποχώρησή τους από τα κενά.
Γιατί η σημερινή κυβέρνηση όπως και αυτή του 2009 του Παπανδρέου έχουν ευθύνη για την επιχειρηματολογία της Τρόικας στα δημοσιονομικά κενά.
Εμείς (ως κυβερνήσεις) εφαρμόσαμε την βλακώδη τεχνογνωσία των «ισοδυνάμων μέτρων» (για λόγους πολιτικού κόστους) που μας εξέθεσαν ως τους πλέον αναξιόπιστους δανειολήπτες της Ευρώπης και του ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση λοιπόν ( κατά κύριο λόγο) αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ(ως κορμός διεκδίκησης της εξουσίας) οφείλουν να αποδείξουν τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες του ΔΝΤ και των ομάδων των Ευρωπαίων που συνιστούν μέχρι και παραδειγματική καταδίκη μας.
Και αυτά που πρέπει να κάνουν λέγονται μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη σε πραγματικά και όχι «επαναστατικά» δεδομένα…
Εκτός εάν έχουμε φθάσει στο σημείο να θέλουμε να βγάλουμε και τα μάτια μας για να αποδείξουμε ποιος είναι ο πολιτικά υπεύθυνος που μας τα έβγαλε…

Είναι όμως άλλο πράγμα να αποδώσουμε (πολιτικοί και λαός) τις ευθύνες σε αυτούς που πρέπει .

Και άλλο πράγμα να τις αναλάβει μόνο ο λαός και διχασμένος να διαφωνεί… σε ποιόν πρέπει να τις αποδώσει.

Γιώργος Κράλογλου

Capital.gr