Η εθνολαϊκιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται σήμερα με κάθε μέσο, θεμιτό και ήπιο ή πιο επιθετικό και δυσφημιστικό των αντιπάλων του, να κερδίσει τις επόμενες εκλογές και να καταλάβει την εξουσία, ώστε να έρθει επιτέλους η ελληνική αριστερά στην εξουσία.

Λέει «επιτέλους» γιατί θεωρεί, όχι άδικα, πως η αριστερά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που είχε έρθει στην εξουσία το 1981 ήταν μια αριστερά «ιμιτατιόν» (μίμησης). Βέβαια εδώ μπαίνει το θέμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να μιμηθεί αυτή την αριστερή μίμηση του Ανδρέα Παπανδρέου, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες μεθόδους και τα ίδια κόλπα με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας: έντονη κι αντιρεαλιστική, «επαναστατική» ρητορική με υψηλές κορώνες, παροχολογία, δημαγωγία, αποδοχή όλων των αιτημάτων όλων των κοινωνικών ομάδων ακόμη κι αν είναι αλληλοσυγκρουόμενα, κ.τ.λ…

Η μέθοδος αυτή συνοδεύτηκε βέβαια και από το επιτυχημένο, αποδοτικό φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το παλαιό, βαθύ, παπανδρεϊκό, κατά το μάλλον ή ήττον (διε)φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο απορρόφησε σε μεγάλο βαθμό (αφομοιώνοντας και όλα του τα επικίνδυνα πολιτικά ελαττώματα).

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ανάληψη της προεδρίας του από τον Τσίπρα έχει δώσει ένα δημαγωγικό, εθνολαϊκιστικό, δημεγερτικό και μαξιμαλιστικό χρώμα στη διατύπωση και άσκηση της πολιτικής του.

Υιοθετεί άκριτα κάθε αίτημα της όποιας κοινωνικής ομάδας ή συντεχνίας, ακόμη κι αν έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του συνόλου ή άλλων κοινωνικών ομάδων.

Οξύνει συνέχεια αδικαιολόγητα τους τόνους και τη μετωπική σύγκρουση με τα δύο κόμματα της κυβέρνησης, εκτιμώντας πως η κορύφωση της πόλωσης τον συμφέρει (όμως είναι απόλυτα βέβαιο πως βλάπτει την κοινωνία και το κράτος στο σύνολό τους).

Φανατίζει τα μέλη, τους οπαδούς του και τους συμπαθούντες (ενίοτε υπεραριστερής τάσης ή προέλευσης) με υψηλές κορώνες, κραυγές και πολιτική «φωνασκία» ορισμένων επιθετικών στελεχών του.

Λέει όχι, συστηματικά, σε κάθε προτεινόμενο από την κυβέρνηση μέτρο ή νομοσχέδιο, σε κάθε θέση των δύο κυβερνητικών κομμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δηλαδή εκ προοιμίου αρνητικός για τα πάντα, υιοθετώντας μια μηδενιστική στάση για όλα τα έργα και τα λόγια της κυβέρνησης: τα κάνει όλα απολύτως χάλια (κάτι που είναι αδύνατον για την οποιαδήποτε κυβέρνηση ακόμη και αν το ήθελε).

Μπορούμε να ισχυριστούμε γενικότερα πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει την απαιτούμενη, σε μια φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δημοκρατική κουλτούρα πολιτικού διαλόγου. Αντ’ αυτής έχει μια πολωτική, συγκρουσιακή, προερχόμενη από το λενινισμό, αντίληψη η οποία μπορεί μόνο να βραχυκυκλώνει τον διάλογο και να κάνει τα ελληνικά πολιτικά πράματα ακόμη δυσκολότερα, ένα είδος «διαλόγου κουφών», (χαρακτηριστική είναι η τακτική της βουλευτού Κωνσταντοπούλου).

Μη ξεχνάμε πως ο βασικός κορμός του ΣΥΡΙΖΑ (και ιδιαίτερα της ισχυρής αριστερής πτέρυγάς του) προέρχεται από ένα κομμάτι της δογματικής και σκληροπυρηνικής, παραδοσιακής αριστεράς, δηλαδή της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Τα παλιά αριστερά στελέχη μετέφεραν στη νέα παράταξη, στο κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, την ξεπερασμένη, μηχανιστική, ορθόδοξη μαρξογενή, μανιχαϊστική και σχηματική τους αριστερή αντίληψη.

Έφτιαξαν, σχετικά πρόσφατα, μια ευρύτερη και λαϊκότερη παράταξη, που το άνοιγμά της στηρίζεται σε στελέχη και συνδικαλιστές προερχόμενους από το λαϊκιστικό, βαθύ και λίγο πολύ διεφθαρμένο, παλιό ΠΑΣΟΚ., δίνοντας σε αυτό το νέο πολιτικό χώρο έναν τόνο νεοκομμουνιστικό.

Όπου το κομμουνιστικό στοιχείο, ουσιαστικά ταυτισμένο με το νεοσταλινικό, αποτελεί ένα τεράστιο, ανυπέρβλητο βαρίδι, τουλάχιστον ως προς τη νοοτροπία και την ιδεολογία.

Γι’ αυτό μπορούμε να διαπιστώσουμε, χωρίς να τους αδικούμε, πως δυστυχώς κουβαλούν όλα τα τρωτά και στραβά της δογματικής και εξτρεμιστικής αριστεράς. Δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από τον αριστερίστικο χώρο: στελέχη των ομάδων Ρόζα και Κόκκινο, που μετεξελίχθηκαν στην Ανάσα, μέλη της μαρξιστικολενινιστικής ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας), των τροτσκιστών (προερχόμενοι από τις οργανώσεις Κόκκινο, ΔΕΑ και Ξεκίνημα), αντιεξουσιαστές σαν τον βουλευτή Διαμαντόπουλο, ορισμένοι που προέρχονται από την ΕΑΑΚ, κ.α.

Εξτρεμιστικές θέσεις εντοπίζουμε όμως και σε αρκετά στελέχη μη αριστερίστικης προέλευσης όπως ο Στ. Παναγούλης, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους.

Το χειρότερο όμως είναι πως πολλά από αυτά τα μέλη και στελέχη ανήκουν στην προεδρική ηγετική τάση (όπως ο Ρούντι Ρινάλντο της ΚΟΕ), και όχι στην Αριστερή Πλατφόρμα, τη γνήσια νεοκομμουνιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ της οποίας ηγούνται οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Χουντής, Θεωνάς, Σπανού, Νταβανέλλος (τροτσκιστικής προέλευσης) κ.α., όπως θα ήταν λογικότερο.

Αυτό καθιστά τα πράματα ακόμη πιο επικίνδυνα και εν δυνάμει εκρηκτικά.

Τι πολιτική φερεγγυότητα έχουν αυτά τα πολύ αριστερά στελέχη της προεδρικής τάσης, κοντά τον Τσίπρα και τους επιτελείς του;

Ποιες ιδέες κι απόψεις διοχετεύουν στην κυρίαρχη προεδρική τάση;

Από τα παραπάνω συνάγεται εύκολα γιατί κάθε τόσο ο Τσίπρας, αφού έχει προηγουμένως υιοθετήσει, σωστά, ορισμένες ρεαλιστικές, λογικές και φιλοευρωπαϊκές, μετριοπαθείς θέσεις, αναγκάζεται εκ των υστέρων, κάτω από την πίεση των στελεχών, των μελών και της αριστερής βάσης του, να επιστρέψει ταχύτατα σε ακραίες, επιθετικές και σχηματικότατες τοποθετήσεις για να «ταΐσει» χοντροκομμένους μύθους τη βάση του και να την κάνει να σιωπήσει.

Μοιάζει αυτό με υπεύθυνο κόμμα που μπορεί να κυβερνήσει σωστά και πραγματιστικά την Ελλάδα;

Εάν έρθουν στην εξουσία ανεξέλεγκτοι, τη χώρα μάλλον περιμένουν πολλά δεινά, είτε λόγω φανατισμού, είτε λόγω αφέλειας, είτε λόγω σχηματικής σκέψης. Μπορούμε να δούμε στο site της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, iskra.gr, τις προβληματικές, στρεβλές αντιλήψεις των αριστερών στελεχών και μελών του κόμματος της ριζοσπαστικής, κινηματικής αριστεράς.

Το καλύτερο που θα μπορούσε, θεωρητικά, να κάνει ο Τσίπρας, θα ήταν να έρθει σε ρήξη και να διώξει τα ανώτερα στελέχη που έχουν σκληρές, ευρωσκεπτικιστικές απόψεις, παρόλο το κόστος και τις αντιδράσεις έναντι μιας τέτοιας αποφασιστικής κίνησης.

Στην ουσία, με αυτό τον τρόπο το κόμμα του θα κέρδιζε, γιατί θα έχανε έτσι εκατό ανθρώπους μα θα κέρδιζε, μέσα στην κοινωνία, διακόσιους.

Θα κέρδιζε επίσης και η ελληνική (δημοκρατική και προοδευτική) πολιτική γενικότερα, γιατί το κόμμα θα οδηγείτο σε πιο ρεαλιστική, ορθολογική και προσγειωμένη στην πραγματικότητα πορεία, ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τα δημοκρατικά, ευρωπαϊκά και οικονομικά κεκτημένα μας.  

Υπάρχει όμως στον ΣΥΡΙΖΑ και μια άλλη τάση, πολυπληθής και διευρυνόμενη, η πασοκογενής τάση.

Κατά κανόνα πρόκειται για εκπροσώπους του παλαιοκομματικού, βαθέως ΠΑΣΟΚ των συντεχνιών, των πράσινων συνδικαλιστών, των προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων που επί ΠΑΣΟΚ έτρωγαν καλά («μαζί τα φάγαμε»), μα που λόγω της χρεοκοπίας της χώρας (που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί συνέβη, ενώ έγινε και με τη δική τους συμβολή) είδαν τα εισοδήματα και τα παχυλά εφάπαξ τους να μειώνονται και τους φόρους τους να αυξαίνουν και μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ με τη φρούδα ελπίδα πως θα τους αποκαταστήσει (αμ δε!...).

Είχαν το 2010 την άποψη πως «λεφτά υπάρχουν» και γι’αυτό οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους δεν πήραν έγκαιρα τα απαιτούμενα, αναγκαία μέτρα, πιστεύουν μάλιστα και σήμερα πως «λεφτά θα βρεθούν» απαλλοτριωμένα από την πλουτοκρατία (δηλαδή τους πιο εύπορους από τους ίδιους) για να αποκατασταθούν οι αδικίες που τους έγιναν και να τους επιστραφούν τα δεδουλευμένα και υπεσχημένα.

Κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να το κάνει γιατί όχι μόνο θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να πάρει τα προσεκτικά προφυλαγμένα λεφτά των φοροδιαφευγόντων «καπιταλιστών», μα αντίθετα πολύ χρήμα των εύπορων πολιτών πιθανά θα κατευθυνθεί στο εξωτερικό μόλις διαπιστώσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. (Η καθιερωμένη ιδεολογία της ελληνικής αριστεράς εναντίον της επιχειρηματικότητας, επειδή προσπορίζει κέρδη, αποτελεί ένα επιπλέον πρόσκομμα στη σωστή αντιμετώπιση του ζητήματος). 

Ερχόμενος στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που μάλλον θα κατορθώσει στον οικονομικό τομέα θα είναι πιθανά να ανέβουν πολύ τα σπρεντς, να πέσουν το χρηματιστήριο και οι επενδύσεις και να χάσει το χρήμα την αξία του.

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επιχείρησε, με εσπευσμένο τρόπο, υπό την πίεση του αντιμνημονιακού ρεύματος, να τροχιοδρομήσει την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο και το ΔΝΤ και οι συνέπειες αυτού του βιαστικού εγχειρήματος ήταν να ανέβουν τα σπρεντς του δεκαετούς ομολόγου στο 9% και να πέσει το χρηματιστήριο.

Όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να βγάλει βολονταριστικά, με το έτσι θέλω, την Ελλάδα από το μνημόνιο, τα σπρεντς θα ανέβουν κατακόρυφα. Εφ’όσον υποτίθεται πως θα μας βγάλει από το μνημόνιο, θα πρέπει να δανείζεται από τις αγορές για να ταΐζει τους δημοσίους υπαλλήλους που τόσα τους έχει υποσχεθεί, πράγμα που με πολύ ανεβασμένα σπρεντς θα είναι αδύνατο.

Με αυτή την τακτική θα μετατρέψει πιθανά την Ελλάδα, θέλοντας και μη, σε μια νησίδα απομονωμένου και καθυστερημένου σοσιαλιστικού κράτους, με εθνικοποιημένες τράπεζες και άλλα πολλά σοσιαλιστικά μέτρα, το οποίο δεν θα ακολουθεί τους κανόνες της ευρωζώνης.

Αλλά ας γυρίσουμε στις πασοκικές συντεχνίες, στο κατεστημένο των αρχισυνδικαλιστών και στην πασοκική νομενκλατούρα (εν πολλοίς ανδρεοπαπανδρεϊκή και γεωργιοπαπανδρεϊκή) που έσπευσε να εγκαταλείψει το πλοίο που βουλιάζει για να εγκατασταθεί και βολευτεί στο νέο (αριστερό) υπερωκεάνιο που καταφθάνει.

Τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη, παρά την αντιμνημονιακή σχηματικότητα κι αφέλειά τους, έχουν και κάποια θετικά στοιχεία. Έχουν μια έντονη προσαρμοστικότητα και την έφεση προς τη λελογισμένη άσκηση της εξουσίας, είναι πολιτικά στελέχη εξουσίας.

Γνωρίζοντας τι εστί άσκηση της εξουσίας, τουλάχιστον δεν θα την κάνουν τρελοκομείο, όπως είναι ικανά να το κάνουν τα αριστερίστικα και ακραία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η σχετικά ρεαλιστική τάση του Αλ.Μητρόπουλου, αν και αφελώς αντιμνημονιακή, διαθέτει κάποιον πραγματισμό και κάποια ευελιξία.

Από δίπλα, τα πιο συγκρατημένα στελέχη της προεδρικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, οι οικονομολόγοι Σταθάκης και Δραγασάκης, ο Ν.Παππάς κ.α.

Έχουν τις ευκαιρίες να προσπαθήσουν να λειάνουν και να προστατεύσουν την οικονομικοπολιτική γραμμή από τους χονροκομμένους εξτρεμισμούς και τις επικίνδυνες γκάφες μιας «συνεπούς» κι ανυποχώρητης αριστερής αντίληψης που κυριαρχεί στα ανώτερα και κατώτερα στελέχη και στις οργανώσεις του κόμματος.

Με την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του Κουβέλη και των πέριξ αυτού φιλοευρωπαϊκών, μετριοπαθών στελεχών, για να συγκροτήσουν τη ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα αριστερό κόμμα χωρίς μετριοπαθή πτέρυγα, κάτι που είναι επιβλαβές για το κόμμα.

Πιθανά, ένα μέρος των στελεχών της ΔΗΜΑΡ που αλλοιθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσουν πολιτικά, θα επαναπατρισθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού επέλθει η οριστική ήττα της. (Η αποτυχία της ΔΗΜΑΡ είναι δυστυχώς άλλη μια πονεμένη ιστορία της Αριστεράς…)

Γιώργος Αντωνίου 

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα