Ο πραγματικός κίνδυνος που ακούει στο όνομα Τσίπρας.

Καλημέρα κ. Στούπα...
Το καλοκαίρι του 2012 το περιοδικό Spiegel είχε εντάξει τον Αλέξη Τσίπρα στη λίστα των πιο επικίνδυνων Ευρωπαίων πολιτικών.

Είχα γράψει κάποιες σκέψεις γι΄ αυτήν την “τιμητική διάκρισή” του τότε.

Δύο χρόνια αργότερα, τα πράγματα φαίνονται αρκετά διαφορετικά για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ηγείται του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία, και διεκδικεί την πρωθυπουργία της χώρας.

Υπήρξε υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν στις τελευταίες ευρωεκλογές και απέκτησε διεθνή αναγνωρισιμότητα…

Συγχρωτίζεται με τους Ισπανούς Αγανακτισμένους (los indignados) που πλέον έχουν συγκροτηθεί σε κόμμα (Podemos), αλλά έχουμε καιρό να ακούσουμε κάποια αναφορά στην ηρωική Αργεντινή και την επαναστατική Βενεζουέλα.

Έχει βελτιώσει αισθητά τα αγγλικά του, αλλά το κυριότερο είναι ότι έχει πλέον κάποιες παραστάσεις από το εξωτερικό –αυτό κι αν έχει σημασία.

Εχει συναντήσει πολλούς εκπροσώπους του “νεοφιλελεύθερου κατεστημένου”, το οποίο δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει, αλλά πάντως βρίσκεται κατά καιρούς στο ίδιο τραπέζι με δαύτους.

Μέχρι και τον Πάπα Φραγκίσκο κατάφερε να επισκεφθεί –πιθανώς αυτή ήταν η ευχή του, όταν απομονώθηκε στο Αγιον Ορος μπροστά στην εφέστια εικόνα της Παναγίας “Αξιον Εστί”.
Όλα αυτά μοιάζουν να είναι θετικά.

Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να έχει έναν εν αναμονή πρωθυπουργό –είτε γίνει πρωθυπουργός είτε όχι– που να αντιλαμβάνεται πόσο μετράνε οι επαφές στο εξωτερικό κι ότι οι διεθνείς συμμαχίες χτίζονται με κόπο.

Με τη γραβάτα έχει ένα πρόβλημα ο Τσίπρας, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει να μη λέει αρλούμπες στα διεθνή πάνελ και να κινείται άνετα στους διαδρόμους όπου συχνά γίνονται οι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.

Κατά τα κοινώς λεγόμενα, έξω ο Αλέξης Τσίπρας πάει καλά.

Τί γίνεται, όμως, στο εσωτερικό της χώρας;
Η ειρωνεία είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο πιθανό να βρει κάποιον κοινό τόπο με τον Γιούνκερ παρά με τον Λαφαζάνη.

Εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι σαφές ακόμα αν το ευρώ είναι όντως “το εθνικό μας νόμισμα” (κατά δήλωση του ίδιου του Τσίπρα) ή όχι.

Οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις για το σχίσιμο των Μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους ή για την τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας διαδέχονται η μία την άλλη.
Την ώρα που ο Τσίπρας –καλώς– πουλάει μετριοπάθεια στο εξωτερικό, η νεολαία του κόμματός του συμπεριφέρεται όπως ο όχλος που διαπόμπευε “ταξικούς εχθρούς” κατά τη διάρκεια της Μορφωτικής Επανάστασης του Μάο.

Η κομματική “Αυγή”, ως νέα “Αυριανή”, είναι ο ορισμός του οχετού στην αντιπαράθεση με πολιτικούς αντιπάλους.

Η στρατηγική του Τσίπρα στο δρόμο προς την εξουσία περνάει από τον ωμό εκβιασμό με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (κάτι που είχαν κάνει κι άλλοι εν αναμονή πρωθυπουργοί στο παρελθόν...) και το μπόνους των 50 εδρών σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές.

Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το έκτρωμα των 50 εδρών το σκαρφίστηκε η Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να διαιωνίσει τη φαυλότητα του ΠΑΣΟΚ στο όνομα των αυτοδύναμων κυβερνήσεων, αλλά η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση υποκρίνεται απροκάλυπτα ενταφιάζοντας το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για “απλή και άδολη αναλογική”.
Εδώ επανέρχεται το θέμα της λίστας του Spiegel, με κάποιες διευκρινίσεις.

Το πόσο επικίνδυνος είναι ο Τσίπρας θα φανεί στο μέλλον –νέος είναι και θα μείνει για αρκετά χρόνια στον πολιτικό στίβο.

Δεύτερον, δεν είναι απαραίτητο να κάνει όλα τα εντυπωσιακά που υπόσχεται –γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι προεκλογικοί λεονταρισμοί απέχουν παρασάγγας απ΄ αυτά που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση, ιδίως στην σημερινή Ελλάδα και στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση.
Το πιο επικίνδυνο για μένα είναι κάτι άλλο: το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος που ευαγγελίζεται διάφορα φρέσκα και ανατρεπτικά έχει υιοθετήσει την ίδια μουχλιασμένη μανιέρα των παλιών κομμάτων.

Διαβλέπω, δηλαδή, τον κίνδυνο το υποτιθέμενο νέο να αποδειχθεί κακέκτυπο του παλαιού και, τελικά, μεγάλη απογοήτευση.

Κι εύχομαι να διαψευστώ.

Π.

Capital.gr