Alors, c’est la guerre!

Δεν ξέρω τι ακούγατε εσείς από τους γύρω σας τις τελευταίες μέρες.

Αυτό που έφτανε σε μένα, πάντως, ήταν η ανάγκη για ένα θαύμα.

Άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Θεό, δεν έχουν καμιά αστρολογική ανησυχία, απέχουν από καφετζούδες και μάγισσες, μιλούσαν για «ένα θαύμα»!
Άνθρωποι σοβαροί, μορφωμένοι, ορθολογιστές, μετρημένοι, κοσμογυρισμένοι, ιστοριογνώστες, πολιτικοποιημένοι, μιλούσαν για «ένα θαύμα»…

Όχι μόνο το είχαν ανάγκη, όχι μόνο το εύχονταν, αλλά πίστευαν κι ότι θα συμβεί. Κι όσο πλησίαζε Δευτέρα, τόσο περισσότερο πίστευαν ότι «το θαύμα θα συμβεί».
Αυτό το θαύμα που πίστευαν ότι θα συμβεί, ήταν να βρεθούν οι 180 που θα ψηφίσουν τον Πρόεδρο και να μην πάμε σε εκλογές.

Ή ότι τα κόμματα θα συνεννοηθούν, θα ψηφίσουν πρόεδρο και θα παν συντεταγμένα σε εκλογές.

Ή ότι θα υπάρξει μια πρωτοβουλία που θα πει κάτι επαναστατικό, κάτι τρελό, κάτι απρόσμενο, κάτι ωφέλιμο κι ότι δε θα οδηγηθούμε και σε μη εκλογή Προέδρου και σε άμεσες εκλογές.
Περίμεναν ότι θα πρυτανεύσει το συμφέρον της χώρας και όχι η σωτηρία του κάθε πολιτευομένου.
Το θαύμα δεν έγινε. Έχασαν. Χάσαμε.

Στα παλιά τους τα παπούτσια οι ανάγκες των πολλών.

Το κομματικό και ατομικό συμφέρον υπερίσχυσε του συλλογικού, του εθνικού.
Ή, μήπως, όχι;

Μήπως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το τοπίο, να παν στην μπάντα οι ιδιοτελείς;

Αρκετά δεν ασχοληθήκαμε με την κόπρο του Αυγείου;
Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Alors, c’est la guerre, που λέει κι η γνωστή έκφραση...

Χριστίνα Ταχιάου

Capital.gr