Ο (θρασύς) Βενιζέλος και η οθωμανική «κληρονομιά»…

Ο Βενιζέλος μιλάει πολύ.

Ανήκει στο είδος των νάρκισσων ομιλητών οι οποίοι απλά αρέσκονται στον ήχο της φωνής τους.

Και, όπως οποιοσδήποτε μιλάει πολύ, μοιραία αμολάει μπαλαφάρες.

Σας θυμίζω το «αυτιστικοί», που απηύθυνε απρεπώς στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, χωρίς δυστυχώς να πάρει εκεί και τότε τη δέουσα απάντηση, ή το τραγικό για τα σχέδια άμυνας της χώρας, τα οποία είχε στο… σπίτι του ως ΥΠΕΘΑ.

Το τελευταίο που αμόλησε ο αρχηγός της Αφρας και της μονοψήφιας «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» ήταν η απεχθής δήλωσή του για την οθωμανική… κληρονομιά της Ελλάδας, από την επί τέσσερις αιώνες κατοχή της πατρίδας μας από τους επιγόνους του Ερτογρούλ του πλιατσικολόγου.
Χρονικά ήταν πολύ μεγαλύτερη, αλλά ποιοτικά ήταν σαν τη ναζιστική «κληρονομιά» της Πολωνίας, της Ελλάδας και τόσων άλλων χωρών…

Μια «κληρονομιά» τόσο ευτυχής όσο ο δάκος για την ελιά ή η χλαπάτσα για τα πρόβατα.
Συζητούσαμε κάποτε με έναν φίλο για την επιβλητική αλλά βαριά για τα γούστα μου αρχιτεκτονική κληρονομιά της Πράγας και τα δημόσια έργα, και μου είπε κάτι ωραίο: «Εμ, φίλε μου, άλλο πράγμα να σε κυβερνάνε οι Αψβούργοι κι άλλο ο Σουλεϊμάν ο Παλουκωτής».
Πάλι καλά που ο Βενιζέλος δεν κατήγγειλε τους άφρονες ρέμπελους, που διέκοψαν αυτή την πλούσια κληρονομιά διαρκούς ληστείας, υποδούλωσης, εξανδραποδισμού, ανηλεούς καταπίεσης, σφαγών και λεηλασιών, που δεν εκτίμησαν την κληρονομιά του κεφαλικού φόρου, τη σπλαχνικότητα των Γενιτσάρων και του παιδομαζώματος, την εγκατάσταση στις δύο όχθες της ελληνικής λίμνης μιας τερατώδους παρασιτικής βδέλλας, η οποία απομυζούσε αίμα, παιδιά, πλούτο και πλάκωσε σαν ασήκωτος βράχος βαρβαρότητας όλους τους λαούς της Μικράς Ασίας και της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Ο μακρύς σουνιτικός μεσαίωνας, μπολιασμένος με την κεντροασιατική βαρβαρότητα, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν άξιζε σχεδόν τίποτα, όπου οι τέχνες και τα γράμματα φυτοζωούσαν σαν μισοσβησμένη χόβολη μέσα στη στάχτη της τυραννίας, είναι μια απεχθής κληρονομιά σκλαβιάς και βαρβαρότητας.

Ακόμη και το Μπλε Τζαμί, που επιδεικνύουν με καμάρι οι Τούρκοι (ό,τι κι αν είναι αυτό που καλούμε «Τούρκος») και το οποίο προσπάθησε να επισκιάσει την Αγια-Σοφιά, είναι έργο απότοκο της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, έργο ενός μαθητή της, του Σινάν, ενός Ελληνα ο οποίος εξισλαμίστηκε στο τέλος της εφηβείας του.
Από την άποψη της ύλης στον ελληνικό χώρο, η «κληρονομιά» αυτή είναι η λεηλασία και καταστροφή των δικών μας μνημείων, πλήρης έκπτωση της αρχιτεκτονικής, του οδικού δικτύου.

Μόνο χαμάμ, τζαμιά, που τα τελευταία δεν είναι απλά τόποι λατρείας, αλλά σύμβολα κυριαρχίας και οχυρωματικά έργα, πάνω σε παλιά βυζαντινά.
Από πνευματικής απόψεως, οι Οθωμανοί μάς προσέφεραν όσα και οι ακρίδες στη σοδειά: κόντεψαν να σκοτώσουν τη γλώσσα μας, τη νόθευσαν με τους βαρβαρισμούς τους, αφού η παιδεία, καταπιεσμένη, επιβίωσε μόνο σε μικρές νησίδες, και κυρίως με τον εξισλαμισμό αφαίμαξαν τον λαό μας, σε σημείο που στη Μικρά Ασία και τη Θράκη η πλειονότητα των «Τούρκων» δεν είναι παρά εξωμότες Ελληνες, είτε με τη βία είτε από σκοπιμότητα για τη διατήρηση της γαιοκτησίας και των προνομίων, ειδικά όπου προσκύνησε η χριστιανική ελίτ, συμπαρασύροντας ολόκληρους πληθυσμούς.

Γι' αυτό, κύριε αντιπρόεδρε, καμιά φορά καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς για λογαριασμό όλων μας, προσβάλλοντάς μας…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία