Ένα αστέρι γεννήθηκε!

Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε ένα παιδικό τραγουδάκι που λέει: «Αχ, κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας».

Αυτό ήταν το σάουντρακ μέσα στο μυαλό μου καθώς ξεκαρδιζόμουνα από τα γέλια βλέποντας στην οθόνη το βίντεο με τον δήθεν απεργό πείνας Μιχελογιαννάκη να μασουλάει. (Αξίζει, πραγματικά, να το αναζητήσετε στο Διαδίκτυο.)

Να τι άφησε πίσω του ο Μιχελογιανάκης.

Μασουλάει κάτι σαν παξιμάδι.

Παξιμάδι κρητικό;

Παξιμάδι του Δάνη;

Ειλικρινά, δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω...

Δεν είχε καταλάβει, βλέπετε, ότι η κάμερα συνέχιζε να καταγράφει τη δοκιμασία του―ήταν η τέταρτη ημέρα της απεργίας του, θυμίζω.

Μην παρεξηγηθεί, παρακαλώ, η αναφορά στο ξύλο.

Νοείται χαϊδευτικά, με τρυφερότητα, όπως όταν λέμε το συγκεκριμένο τραγουδάκι σε ένα μωρό.

Ο Μιχελογιαννάκης είναι ένας απίθανος χαρακτήρας, που αν τον είχε επινοήσει ο συγγραφέας κωμικής σειράς, θα λέγαμε: «Τς, τς! Μα πώς τις σκέφτονται αυτές τις βλακείες;».

Είναι σπάνιος χαρακτήρας, από αυτούς που δεν συναντάς σε κάθε κοινοβουλευτική φουρνιά.

Το ταλέντο και η αυθεντικότητά του στην, ούτως ειπείν, κουζουλάδα είναι του επιπέδου ενός Βουνάτσου (παλιά δόξα του κοινοβουλευτικού χαβαλέ, θα τον θυμούνται οι παλιοί...), χωρίς βέβαια τη μόρφωση του Βουνάτσου.

Αν η θεά Τύχη το θελήσει και ο Μιχελογιαννάκης καταφέρει να έχει μακρά σταδιοδρομία στο Κοινοβούλιο, θα αναδειχθεί κάποτε στο μέλλον―ναι, το πιστεύω―ως ζωντανό μνημείο του πολιτισμού της Υπαρκτής περιόδου του Ελληνισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιχελογιαννάκης ξεκίνησε την καριέρα του ως φανατικός υποστηρικτής... του Γιώργου.

Το περιβόητο «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται», για τον Γιώργο το είχε πει―το είχε γράψει μάλιστα ο αθεόφοβος, διότι τη δήλωσή του εκείνη τη διάβαζε από χειρόγραφο...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή