Θέμα κύρους…

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Μάρκος ο Μπόλαρης ανακοίνωσε ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Αιτιολόγησε δε την απόφασή του με τη διαπίστωση ότι υπάρχει «δυσαναλογία χαώδης ανάμεσα στο κοινό αίσθημα, το δημόσιο αίσθημα, την κοινή γνώμη, και στην πολιτική που ασκείται».

Ο Μάρκος ο Μπόλαρης έχει τη φήμη ενός έντιμου πασόκου· έχει καλό όνομα και, γι’ αυτό, σημειώνω τη θέση του.

Ο Βασίλης Καπερνάρος, τώρα, είναι τελείως διαφορετική περίπτωση…

Μονίμως επιθετικός σαν μαντρόσκυλο, φωνακλάς και νευρωτικός.

Προέρχεται από τους ΑΝΕΛ (την καραδεξιά με τα νταούλια―που, παρεμπιπτόντως, είναι ξανά της μόδας...) και το όνομά του είχε εμπλακεί σε μια υπόθεση φορολογική, σχετικά με την αποφυγή φορολόγησης κάποιας υπολογίσιμης αμοιβής αν θυμάμαι καλά―εν πάση περιπτώσει, ελπίζω να ξεμπέρδεψε.

Παρά τις διαφορές, εντούτοις, ο Καπερνάρος είπε κάτι ανάλογο με τον Μάρκο τον Μπόλαρη.

Ανακοίνωσε, αρχικά, ότι θα αποφασίσει αφού ακούσει πρώτα τους πολιτικούς φίλους του, οι οποίοι παρήλαυναν από το γραφείο του. Τους άκουσε και μετά είπε ότι δεν θα ψηφίσει.

Τιμή του και καμάρι του, τον ευχαριστούμε που το είπε ευθέως και δεν μας έπρηξε.

Και οι δύο βουλευτές στάθμισαν τη γνώμη των πολλών και, σύμφωνα με το αποτέλεσμα της στάθμισης, μόρφωσαν και τη δική τους άποψη.

Τι θέλει ο λαός; Τι θέλουν οι «χόι πολλόι»;

Αυτό θέλω κι εγώ! Τόσο απλά.

Αυτή είναι στις περισσότερες περιπτώσεις, νομίζω, η τεχνική της εκπροσώπησης στις μέρες μας. Ετσι λειτουργεί.

Επαφίεται στη φιλοτιμία του πολιτευόμενου να αφουγκρασθεί (σ.σ.: πανταχού παρούσα η κληρονομιά του Παπανδρέου...) τον κόσμο, ανεπηρέαστος, θα ήθελα να ελπίζω, από ιδιοτελή συμφέροντα.

Κάνει μια ιδιωτική δημοσκόπηση βασιζόμενος στην προσωπική κρίση του και ακολουθεί τα αποτελέσματα.

Δεν ηγείται, ούτε και ανοίγει δρόμους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι, στην εποχή της απόλυτης παρακμής, και ο τυπικός πολιτευόμενος στην παρακμή, εκτός από τα στοιχειώδη, δεν έχει πεποιθήσεις για τίποτα.

Δεν φιλοδοξεί να επηρεάσει κάπως -στο απειροελάχιστο που ίσως μπορεί- την κατεύθυνση των πραγμάτων, με το όποιο κύρος του.

Αυτή, η προτελευταία παραπάνω, είναι η λέξη-κλειδί του προβλήματος της Δημοκρατίας μας―αυτής που τώρα οι βουλευτές θα αποφασίσουν αν θα εκλέξουν Πρόεδρο ή όχι.

Η ισοπέδωση που έφεραν τριάντα χρόνια (με κάποιες εξαιρέσεις) λαϊκισμού οδήγησε στη χρεοκοπία τους θεσμούς που παράγουν το κοινωνικό κύρος σε μια αστική και δημοκρατική κοινωνία.

Θα αρκεστώ σε ένα παράδειγμα μόνο, γιατί υποψιάζομαι ότι σας κουράζω με τα προφανή.

Ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος και ο Ανδρέας ο Loveρδος είναι και οι δύο αυτό που σε άλλες εποχές το έλεγαν «καθηγηταί πανεπιστημίου»...

   Στέφανος Κασιμάτης
    Καθημερινή