Ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης είναι η
περίπτωση πολιτικού που αν δεν υπήρχε έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Ούτε καλός ούτε κακός.
Υπεράνω του καλού και του κακού.
Τη δεκαετία του 1950 ας πούμε θα ήταν ένας
«πολιτικός» με ημίψηλο, βελάδα και μονόκλ να αγορεύει στους δρόμους της Αθήνας
και από κάτω οι περαστικοί να ξεχνούν τα βάσανά τους με τρανταχτά γέλια.
Αυτόν τον ρόλο παίζει εδώ και καιρό με επιτυχία,
αλλά ούτε ο ίδιος καταλαβαίνει ούτε εμείς κατανοούμε πόσο χρήσιμος είναι
αυτές τις γκρίζες ημέρες που περνάμε.
Οι κακοί ωστόσο παραμόνευαν και άρχισαν
αμέσως τις λοιδορίες, τον είπαν έως και ημιεγγράμματο, για την ιστορική
του φράση « Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται».
Αλλά ο ίδιος τους τάπωσε και δικαίως, βάζοντας
τα πράγματα στη θέση τους: « Ένα φιλολογικό (ναι!), φραστικό λάθος που
ερμηνεύτηκε απλοϊκά…».
Οι κακόπιστοι μόνο δεν τον πίστεψαν.
Τα βάσανα του κατατρεγμένου όμως δεν
τελειώνουν.
Μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ και βουλευτής
(επιλαχών) παίρνει την έδρα το 2011. Παλεύει με όλη τη δύναμη της σοσιαλιστικής
ψυχής του για την επιτυχία του Κινήματος, αλλά ξαφνικά όλα αλλάζουν.
Σ’ ένα σημάδι του ορίζοντα βλέπει το φως το
αληθινό και το 2012 μπαρκάρει για τη ΔΗΜΑΡ, όπου τον δέχεται με χαρές και
πανηγύρια ο Φώτης Κουβέλης άδοντας «Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί
κωνσταντινάτο…»
Πολλοί από το κόμμα αντιδρώντας συνεχίζουν το
παιδικό παιχνίδι με τον ομοιοκατάληκτο στίχο, αλλά ο πρόεδρος ανένδοτος.
Πιστεύει στην πολιτική του επάρκεια και στην
πίστη του στις αρχές της Ανανεωτικής Αριστεράς και δικαιώνεται, όχι για πολύ
είναι η αλήθεια.
Ο γενναίος μαχητής βλέπει το επαναστατικό
του όραμα να ξεθωριάζει και φεύγει για την πρώτη γραμμή του μετώπου με το
παράσημο του ανεξάρτητου και του ανιδιοτελούς: «Συνεκτιμώντας
τον μη σεβασμό της ΔΗΜΑΡ στο πρόγραμμα με το οποίο εκλέχθηκε, τον μη σεβασμό
της στην Προγραμματική Συμφωνία αλλά και την ελλιπή διαπραγμάτευσή της για
δίκαια αιτήματα του Ελληνικού λαού…» σας χαιρετώ και χάρηκα πολύ για τη
γνωριμία.
Η συνέχεια γνωστή. Συνάντηση με τον Τσίπρα και
ένταξη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως κι εδώ κάτι δεν πάει καλά.
Η απλή κοινοβουλευτική δουλειά δεν ταιριάζει σ’
έναν ορκισμένο δια βίου αγωνιστή, πολύ περισσότερο που δεν του παραχώρησαν ούτε
ένα τόσο δα αξίωμα. Μόνος δρόμος για τον φλογερό ριζοσπάστη αριστερό πλέον, ο
ακτιβισμός στην ακραία μορφή του: Απεργία πείνας στο κεντρικότερο σημείο της
χώρας!
Μέχρι αργά χθες το βράδυ που γράφονταν αυτές οι
γραμμές δεν έτυχε να δω φωτογραφία του.
Τον φαντάζομαι δίπλα στους ετοιμόρροπους
Σύρους πρόσφυγες να σηκώνει την αριστερή του γροθιά και να ορκίζεται « μόνο
νεκρός θα φύγω από δω αν δεν γίνουν δεκτά τα είκοσι δύο δίκαια αιτήματα του
λαού μου…»
Τόσα ακριβώς τα μέτρησε και τα ανακοίνωσε
χθες περνώντας, μεταξύ άλλων, με απόλυτα λογικό τρόπο από τη «μείωση του φόρου
στα νομικά πρόσωπα» στην «απεργία πείνας του Ρωμανού», από την «αύξηση του ΦΠΑ»
στον «αγώνα των Σύρων», από την «απόλυση των καθαριστριών» στον προϋπολογισμό,
από την «επιβολή φόρου πολυτελείας» , στις «αλλαγές στην εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ 1,2,
και 3…»
Ναι, αν δεν υπήρχε έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Κώστας Ρεσβάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου