Tα συμπλέγματα των δραχμολάγνων…

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι περισσότεροι Έλληνες επιθυμούν να παραμείνουμε στο ευρώ.

Βέβαια, η πλειοψηφία αυτών θεωρεί ότι η παραμονή μας θα συνοδεύεται και από μια «τρυφερή» κηδεμονία των εταίρων οι οποίοι οφείλουν να είναι πάντα πρόσχαροι και γαλαντόμοι μαζί μας.

Τελικά, μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία οραματίζεται ένα εθνικό σύστημα διακυβέρνησης ενταγμένο με όλες του τις υποχρεώσεις, στο ευρωπαϊκό...

Υπάρχουν όμως, και αρκετοί που θέλουν ή αδιαφορούν για την επιστροφή στη δραχμή.

Αν εξαιρέσεις την οικονομική και πολιτική ελίτ που θα κέρδιζε από ένα τέτοιο γεγονός, οι υπόλοιποι αποτελούν τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που δέχτηκαν την πολιτιστική προπαγάνδα της εθνικής και καταναλωτικής εσωστρέφειας.

Είναι δηλαδή αυτοί που θεωρούν το ελληνικό γένος «περιούσιο» και ξεχωριστό, που αναζητούν τους μύθους τους σε έναν εθνοκεντρικό κρατισμό (αριστερό ή δεξιό) και που η προοδοπληξία τους, τους  εγκλωβίζει μεταξύ καταναλωτισμού, life style και τηλεοπτικών ειδώλων.
Στην πραγματικότητα, αυτοί είναι και η κρίσιμη ομάδα που χρησιμοποιεί ο πατροπαράδοτος λαϊκισμός για να καταδυναστεύει τη χώρα.

Αισθάνονται ασφάλεια με τον απομονωτισμό τους, αν καλούνταν να επιλέξουν, θα προτιμούσαν  με το υποσυνείδητό τους περισσότερη «ανατολή» παρά «δύση» και  ασφαλώς, οι συνωμοσίες και οι σκοτεινές δυνάμεις καιροφυλακτούν πάντα, να τους «υποτάξουν» στην «παπική τιάρα»...

Τόσα χρόνια ρηχής εθνοκεντρικής παιδείας και ελάχιστης επικοινωνίας με τις δυτικές κουλτούρες, καλλιέργησαν μέσα τους το σύνδρομο του μεσσιανισμού, των ηρωικών φαντασιώσεων και την αναζήτηση των «μαρμαρωμένων βασιλιάδων». Μεγάλο κομμάτι αυτής της πολιτιστικής «θολούρας» είναι και η «ορθόδοξη» συνείδηση που έντεχνα φροντίζει να συντηρεί  ως ανάχωμα ή ως «εφεδρεία» το πολιτικό σύστημα.
Αν εξαιρέσεις τις «ουτοπικές» θεωρίες των θεωρητικών οικονομολόγων (Βαρουφάκης, Λαπαβίτσας) που θα μπορούσαν να τεκμηριώσουν στοιχειωδώς, την επιστροφή στη δραχμή, οι υπόλοιποι πελαγοδρομούν, στην τάση και τη σκοπιμότητα της ευκολίας. Ακολουθούν δηλαδή, την πορεία σκέψης ενός ανώριμου παιδιού.

Πρώτον, ωραιοποιούν το παρελθόν και μεταφέρουν στοιχεία του στο μέλλον, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Για παράδειγμα, υπολογίζουν τις αγορές τους με δραχμές αλλά ξεχνούν να υπολογίσουν τις αποδοχές τους με ευρώ...
Δεύτερον, συγκρίνουν το κόστος υπηρεσιών και ζωής, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ποιότητα της επαγγελματικής και ιδιοκτησιακής τους κατάστασης.

Τέλος, δεν συνυπολογίζουν τις μεταβολές από τις υποτιμήσεις των νομισμάτων, την αγορά ακινήτων (οι τιμές το 1997 ήταν χωρίς δάνεια, το 2007 με δάνεια...) και την αξία του χρήματος, σε σχέση με τα νέα δεδομένα της κοινωνίας και των πολιτισμικών της επιτευγμάτων.
Με λίγα λόγια, οι δραχμολάγνοι θέλουν να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να χτίσουν την ελληνική οικονομία από την αρχή, σε ένα οικονομικό περιβάλλον ευρώ,  με δεδομένα δραχμής!

Κι εδώ έρχεται η ιδεολογία του «ασάλευτου παρόντος» και της στατικότητας να εξηγήσει γιατί το κάνουν.

Γιατί αδυνατούν να συλλάβουν ότι «τα πάντα ρει» και ότι ο χρόνος δεν σταματάει για να επαναφέρει τα παλιά δεδομένα.

Εδώ θα έπρεπε το πολιτικό σύστημα (τι λέμε τώρα...?) να τους εξηγήσει ότι άλλη η δραχμή του 2000 και άλλη θα είναι του 2015. Άλλα το κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα τότε και άλλα τώρα.

Και το πιο σημαντικό: Tα νομίσματα τυπωμένο χαρτί είναι που φέρουν πάνω τους, τις οικονομικές πολιτικές μιας κρατικής οντότητας. Δεν είναι μόνο ελιξίρια ευμάρειας, καταναλωτισμού και υποτιθέμενου πλούτου.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η «νύφη» έχασε, από το 2001, την «παρθενία» της και δεν μπορούμε πλέον να επαναφέρουμε την «αγνότητα» της.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να την παροτρύνουμε να κάνει «παιδιά», όπως οφείλει, ως «σύζυγος» και ως ευρωπαία «γυναίκα»!

Οι ανατολίτικες «παρθενορραφές»  και  κάθε άλλη «φονταμενταλιστική» φαντασίωση εξυπηρετεί μόνο τις πονηρές και κρυφές εξουσίες που πάντα περιμένουν την ευκαιρία για να συγκεντρώσουν περισσότερη δύναμη και πλούτο. Απολύτως, κανέναν άλλον!

Ανδρέας Ζαμπούκας 

Capital.gr