Για να μην ξαφνιάσω όσους τυχαίνει να γνωρίζουν
ότι είμαι φαλακρός, οφείλω να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι έκανα τη σχετική
έρευνά μου περί life-style στο Διαδίκτυο, προτού τολμήσω να εισβάλω εκεί όπου
«οι άγγελοι φοβούνται να πατήσουν», κατά το λεγόμενο παρά τοις Βρετανοίς.
Το πράγματι εντυπωσιακό άλμα της αισθητικής του
τρομοκράτη Χριστόδουλου* Ξηρού, από το στυλ «μπαγλαμά, σαρανταπεντάρι και τον
Βελουχιώτη μου» στο στυλ «Λιμπεράτσε» (χωρίς τα κοσμήματα, δυστυχώς), απαντά
στο ερώτημα, το οποίο, εξ όσων καταλαβαίνω, βρίσκεται στον πυρήνα των
αναζητήσεων μιας ουδόλως ευκαταφρόνητης, ούτε κατά το μέγεθος ούτε κατά την
επιρροή, κοινωνικής ομάδας: μελί, κατάξανθο ή ανταύγειες;
Ιδού η απορία!
Ο Χριστόδουλος τόλμησε και έδωσε τη δική του
απάντηση: κατάξανθο με τουλάχιστον δύο δάχτυλα μαύρο στις ρίζες…
Η σύλληψη του Ξηρού, υπό τις συγκεκριμένες
συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε, εμπίπτει στην κατηγορία των γεγονότων τα οποία με
εντυπωσιάζουν, επειδή αποκαλύπτουν πόσο δυσδιάκριτη είναι η γραμμή μεταξύ του
τραγικού και του γελοίου, πώς η κωμωδία μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη και αντιστρόφως,
χωρίς να το παίρνεις είδηση.
Καθόλου δεν υποτιμώ την επιτυχία της Ελληνικής
Αστυνομίας για τη σύλληψη του δραπέτη, πολύ περισσότερο δε αφού από τα στοιχεία
προκύπτει ότι προετοίμαζε τρομοκρατική ενέργεια· αντιθέτως, τα συγχαρητήρια της
αξίζουν ανεπιφύλακτα. Εντούτοις, είναι τρομακτικό να σκέπτεσαι ότι ένας βλάκας
του διαμετρήματος του Χριστόδουλου Ξηρού μπορεί να γίνει τόσο επικίνδυνος.
Αναρωτιέσαι –και είναι αναπόφευκτο– πόσο
απροστάτευτη είναι η κοινωνία εν τέλει από τον κάθε παλαβό.
Τρομακτικό βέβαια το ερώτημα, πλην αβάσιμο στην
πραγματικότητα. Διότι σε οποιαδήποτε σύγχρονη και σχετικά πολιτισμένη κοινωνία,
ο καθένας μας μπορεί να χρησιμοποιήσει την ελευθερία του όπως του αρέσει εις
βάρος του εαυτού του ή των άλλων, και κανένας μηχανισμός δεν μπορεί να
λειτουργήσει προληπτικά στο επίπεδο της παλαβομάρας του καθενός βλαμμένου.
Επιπλέον, είναι κουτό να βολεύεται κάποιος πίσω
από την πεποίθησή του για την ηλιθιότητα του αντιπάλου του και να τον υποτιμά.
Ακόμη και ο πανύβλαξ, έστω και για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, είναι
ικανός για κάτι πραγματικά ιδιοφυές.
Στην περίπτωση δε του Χριστόδουλου Ξηρού, δεν
ήταν βέβαια το ξανθό μαλλί με την αεράτη κουπ, που παραπέμπει στο πλούσιο και
πολύπλευρο έργο του Τρύφωνα Σαμαρά. Αυτό, αντιθέτως, τον έκανε να ξεχωρίζει σαν
να κυκλοφορούσε ντυμένος μπαλαρίνα στα Βλάχικα της Βάρης, όπου, ως γνωστόν,
πιθανότερο και φυσιολογικότερο είναι να συναντήσεις τσέλιγκες φουστανελοφόρους
παρά ευτραφείς μπαλαρίνες.
Το άγγιγμα της ιδιοφυΐας (και, αν θέλετε, η
απόδειξη της Θείας Χάριτος…) ήταν η ιδέα του να παρουσιάζεται στην περιοχή ως
συνταξιούχος εκπαιδευτικός.
Η επίκληση μιας ιδιότητας πλήρως ευτελισμένης
από τους συνδικαλιστές του κλάδου ήταν το τέλειο άλλοθι για τη γραφικότητα της
όψης του.
Προσοχή τώρα, παρακαλώ, στο λεπτό σημείο του
συλλογισμού που αναπτύσσω παραπάνω. Αν πράγματι η ιδέα ήταν εντελώς δική του
έμπνευση, τότε ίσως η Πολιτεία δεν πρέπει να ανησυχεί ιδιαιτέρως για τις
μελλοντικές προθέσεις του τρομοκράτη: ό,τι είχε να δώσει ο εγκέφαλός του το
έδωσε…
Στέφανος Κασιμάτης
*: Διαρκής υπόμνηση της προσοχής που οφείλουμε
να δείχνουμε όταν επιλέγουμε όνομα για ένα παιδί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου