Κρίση είναι θα περάσει…

Δεν ξέρω εάν αυτό που θα έρθει θα λέγεται "μνημόνιο" ή "συμβόλαιο"• οι νονές και οι νονοί διαθέτουν κάμποση φαντασία και δημιουργικότητα, τηρουμένων των αναλογιών και των περιστάσεων, θα φροντίσουν ούτως ώστε το όνομα να καλύπτει τόσο τους "θύτες" όσο και τα "θύματα".

Όλη αυτή η μηρυκαστική κατάσταση, μου θυμίζει μια σχέση δυο ανθρώπων που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και προθέσεις, με χαμόγελα, υποσχέσεις του «πάντοτε μαζί ή του για μια ζωή» και καταλήγει με πρόσωπα σκυθρωπά, στενάχωρα, χαμένα στους προβληματισμούς, στη πλήξη και στις αμφιβολίες.

Ναι, έτσι θα μπορούσα να παρομοιάσω τη σχέση της χώρας μας με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης…

Η σχέση περνά κρίση, βρίσκεται σε οριακό-παρικμασμένο στάδιο και αντί να βρεθεί μια ουσιαστική λύση, δίνονται τονωτικές ενέσεις αναζωογόνησης και ανανέωσης, αρνούμενοι να παραδεχτούν τα πραγματικά αίτια.

Όμως, η κρίση ήταν και είναι παρούσα δεν έφυγε λεπτό, οι ρωγμές υπάρχουν τεχνίτη δεν βλέπω!
«Έλα μωρέ κρίση είναι που θα πάει θα περάσει» εμ δε που περνά! Αυτή τη πενταετία και ειδικότερα τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια είδα σταδιακά τόσο τη χώρα μας- τη πόλη μας, όσο και τους ανθρώπους μας να αλλάζουν.

Κάνεις δεν ήταν εκ φύσεως πεσιμιστής ή απαισιόδοξος, αλλά έγινε.

Ναι, είναι και αυτή μια περιβόητη νίκη- επιτυχία του παγκόσμιου συστήματος!
Οικογένειες στα όρια της φτώχειας να προσπαθούν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια, ηλικιωμένοι ανήμποροι να ανταποκριθούν στις ιατροφαρμακευτικές τους ανάγκες, νέοι να εγκαταλείπουν τη χώρα, εκμετάλλευση στο έπακρο, κοροϊδία επίσης και όλοι να υπομένουν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις, ελπίζοντας σε μια υποτυπώδη ανάκαμψη.

Φτάσαμε σε σημείο να ‘’θεοποιούμε’’ οικονομολόγους περιμένοντας μια θετική τους δήλωση, μετατρέψαμε τους οίκους αξιολόγησης σε δείκτες και αφορμές ευτυχίας , με τη διάθεση μας να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σύμφωνα με το δείκτη του χρηματιστηρίου και των αγορών.

Μάθαμε για τα ομόλογα, για τα βραχυπρόθεσμα- για τα μακροπρόθεσμα σχέδια, γίναμε εν μέρη και εμείς οικονομολόγοι,γιατί οι οικονομολόγοι είναι αστρολόγοι μετά εξισώσεων, όμως δεν μάθαμε τίποτα για τον άνθρωπο, για το χρηματιστήριο αξιών που παραμερίζεται στις ημέρες μας.
Ανεξαρτήτως ιδεολογιών, πολιτικών πιστεύω και απόψεων, θα πρέπει όλοι μας να συμφωνήσουμε ότι το γέλιο μας ημέρα με την ημέρα έχει συρρικνωθεί και η υπομονή μας έχει αρχίσει να εξαντλείται. Και ακόμη χειρότερο και από αυτό είναι όταν εξαντλούνται ακόμη και τα κάποια ποσοστά ελπίδας που μπορεί ο καθένας μας να έχει.

Το να πει κανείς να φύγει, να εγκαταλείψει τη χώρα του, ειδικά όταν είναι νέος είναι ίσως το πιο εύκολο, όμως να το πράξει κανείς είναι το πιο δύσκολο και επώδυνο.
Περπατώντας καθημερινά στον όμορφο δρόμο του κέντρου, στη Σβώλου, είδα χρόνο με το χρόνο, ημέρα με την ημέρα τον αριθμό των αστέγων να αυξάνεται δραματικά.

Βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν μια γωνιά να κοιμηθούν και να δέχονται κάποια ποσότητα φαγητού από περαστικούς.

Κάποτε, είχαμε και εμείς έναν άστεγο στην οικοδομή μας • βρήκε τη πόρτα ανοιχτή, μπήκε έστρωσε τη περιουσία του σε μια γωνιά της εισόδου με σκοπό να κοιμηθεί • το αποτέλεσμα οι ένοικοι κάλεσαν την αστυνομία και τον συνέλαβαν σαν να είχε διαπράξει κάποιο αδίκημα, αφού εν έτει 2015 δεν υπάρχει επίσημος κρατικός φορέας αρμόδιος.
Συχνά αναρωτιέμαι τι από τα δύο είναι χειρότερα: τα άδεια ATM ή η εξαθλίωση και υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.

Είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο όλοι να ενδιαφέρονται πρωτίστως για τα του οίκου τους και να προσπαθούν να προασπίζουν και να διαφυλάττουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, όμως μήπως, αναρωτιέμαι ξανά, ήρθε η στιγμή να παραμερίσουμε για λίγο την εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων και να στραφούμε προς το σύνολο;

Είναι συγκινητικό και άξιο, πως πολλοί συμπολίτες μας με γνώμονα τη προσφορά, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια δραστηριοποιούνται και προσφέρουν καθημερινά είτε επώνυμα είτε και ανώνυμα.

Είναι επίσης συνετό πως ο ελληνικός λαός ωρίμασε και αντιλήφθηκε ότι πάνω και πέρα από τους αριθμούς, τα ελλείμματα και τους τόκους υπάρχει και θα υπάρχει ο άνθρωπος.

Αυτό το ον που διατύπωσε κάποτε τη φράση “sapere aude” , που έφτασε στο φεγγάρι και που τα όρια του είναι ακόμη άγνωστα και ανεξερεύνητα.

Με την ταπεινή μου σκέψη, προσπαθώ να κατανοήσω πως οι κυβερνήσεις παγκοσμίως μετέτρεψαν τις ανθρώπινες ζωές σε αριθμούς, με μόνο συμφέρον το οικονομικό κέρδος και την ανθοφορία των τραπεζών και των οικονομικών οίκων.

Πού είναι το κράτος πρόνοιας, πού είναι οι θεσμοί και οι αξίες που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για αυτά άνθρωποι;

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζει ελεύθερα και να σχεδιάζει το μέλλον του υπό αυτές τις συνθήκες;
Κατά καιρούς στην παγκόσμια ιστορία έχουν διατυπωθεί διάφορα ανθρώπινα αιτήματα, τα οποία εξέφραζαν με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο τις ανάγκες του λαού εκείνης της δεδομένης χρονικής περίοδο, όπως «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» του Πολυτεχνείου.

Όπως η ανθρώπινη ιστορία συνεχίζεται και εξελίσσεται, γράφονται και αναδιαμορφώνονται αντιστοίχως και τα αιτήματα των λαών, ποια είναι άραγε τα αιτήματα των δικών μας καιρών;

Ειρήνη Περπερίδου

Παράλλαξη