Μέχρι την προσεχή εβδομάδα ο λαός, οι άνεργοι, οι Έλληνες μετανάστες και οι
αγανακτισμένοι θα παραμείνουν στις Βρυξέλλες... για να τραβάνε το μανίκι...
στον κ. Τσίπρα να μην κάνει πίσω στους δανειστές.
Επιστρέφοντας όμως στην Αθήνα θα πρέπει να
ανταποκριθούν και στο μήνυμα του υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη για λιτό
βίο.
Γιατί η κυβέρνηση προετοιμάζει και άλλα θεάματα
αλλά για άρτο ούτε λόγος...
Εάν την προσεχή Δευτέρα έως και την Τετάρτη η
Ελλάδα δεν γίνει (λόγω απρόσμενου και εκτός ελέγχου ή και μελετημένου
ατυχήματος) παγκόσμιο θέαμα με την επιστροφή στις ρίζες της... που δεν έχουν
καμία σχέση με την σημερινή Ευρώπη η κυβέρνηση θα επιδιώξει να ξεπεράσει τις
εντυπωσιακές αναδιπλώσεις της με θεάματα...
Εξεταστικές, αποκαλύψεις από έγγραφα, σκάνδαλα, κρατικοδίαιτες ρεμούλες,
παρεμβάσεις μεσαζόντων, απαιτήσεις και προνόμια της ολιγαρχίας και κυριαρχία
κράτους και κομματικής παιδείας θα είναι το ρεπερτόριο της αρένας που θα στηθεί
για να βολευτούν στις κερκίδες της οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και
οι μικρομεσαίοι περιμένοντας (λανθασμένα) και άρτο…
Ο λιτός βίος κατά τον κ. Βαρουφάκη δεν ελέχθη για επίδειξη κουλτούρας και μεταφυσικού οράματος προς τον πνευματικά ανεπτυγμένο Έλληνα του αύριο...
Είναι η προετοιμασία για τη μορφή της οικονομίας εκείνης μέσα στην οποία πρέπει αναγκαστικά να βολευτούν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που δεν επιλεγούν νέες εκλογές για να επιβεβαιώσουν με ποσοστά τον δήθεν αριστερό προσανατολισμό της Ελλάδας.
Και επειδή οι πιθανές εκλογές όπως και το δημοψήφισμα σκεπάζονται επιμελώς σήμερα από την υπόλοιπη πολιτική εργαλειοθήκη του ΣΥΡΙΖΑ ορθότερο είναι να αναλύονται τα στοιχεία που συνθέτουν τα μέχρι στιγμής δεδομένα για την τακτική της κυβέρνησης στην οικονομία.
Τα (μοναδικά σίγουρα) μέτρα της ανθρωπιστικής πολιτικής, που είναι ασφαλώς αναγκαία εκ των πραγμάτων ούτε που επεκτείνονται ούτε που αγγίζουν τις αιμορραγούσες πληγές του τόπου.
Το 1.500.000 άνεργοι, οι 350.000 Έλληνες μετανάστες, οι 300.000 κλειστές επιχειρήσεις, τα περίπου 1.000.000 κλειστά και παθητικά ακίνητα και τα άλλα τόσα που βρίσκονται στα αζήτητα μαζί με τους 250.000 βιοτέχνες και μαγαζάτορες που έχουν το λουκέτο στο χέρι στέκουν αμήχανοι μέσα στον παγετό της διαπραγμάτευσης περιμένοντας τη σειρά τους.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να μιλήσει κανείς για περίοδο αγωνίας, ανησυχίας και μεγάλης αμηχανίας στη σημερινή επιχειρηματική αγορά, όπως και στην αγορά εργασίας.
Και ενώ από τη μια μεριά το δωρεάν ρεύμα και η επιστροφή δώρων στις συντάξεις θεωρούνται εντελώς ασήμαντοι μηχανισμοί επανεκκίνησης της παραγωγής , από την άλλη, οι θετικές ενδείξεις με τη μορφή προθέσεων και ευχών (των λεγομένων ρεαλιστών υπουργών) αποδεικνύονται ανεπαρκείς για αναστροφή του κλίματος του ακατάσχετου κρατισμού της σκληροπυρηνικής κομμουνιστικής και μαρξιστικής πλευράς του υπουργικού συμβουλίου.
Οι δε ασάφειες για το νέο φορολογικό καθεστώς σε συνδυασμό με την γκρίζα ερμηνεία του τρόπου κάλυψης των κενών σε πόρους από την κατάργηση σημερινών φορολογικών μέτρων και επιλογών κουμπώνει ημέρα με την ημέρα και ώρα με την ώρα τις περισσότερες επιχειρήσεις ανεξάρτητα από το μέγεθός τους.
Έτσι η συνισταμένη (θα λέγαμε) των απόψεων που επικρατούν στις συναντήσεις εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων είναι ότι αποκλείεται κάθε προοπτική ανάκαμψης και απομακρύνεται οποιαδήποτε σκέψη για σχέδια ανάπτυξης τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Το χρονικό αυτό όριο συνδέεται με την εξάντληση της τετραετούς θητείας της κυβέρνησης καθώς επικρατεί η αντίληψη ότι η διαφαινόμενη πλέον πολιτική βούληση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην γίνει βήμα πίσω από την παραμονή του στην εξουσία.
Επιχειρηματική πεποίθηση είναι ακόμη ότι οι πιθανές επενδυτικές δυνατότητες (όχι ευκαιρίες) θα συνδέονται και θα συνδυάζονται τόσο πολύ με τον κρατισμό που θα γίνονται ασύμφορες με τα σημερινά ανταγωνιστικά ενδιαφέρονται.
Ορισμένοι μάλιστα εκτιμούν πως η τακτική του κρατικού υποχρεωτικού συνεταιρισμού στις επενδύσεις θα έχει ως σκοπιμότητα και την ενίσχυση της προπαγάνδας πως οι ιδιώτες επενδυτές ανταποκρίνονται μόνο αν έχουν δεδομένη την ευκαιρία να κλέβουν το κράτος και τους εργαζόμενους.
Εάν οι παραπάνω επιφυλάξεις μαζί με τη σημερινή επιχειρηματική παγωμάρα (εκτός των εκδηλώσεων του είδους Αγγελοπούλου) δικαιωθούν κανείς δεν μπορεί να προσμένει θεραπεία στις ανησυχητικές παθήσεις της οικονομίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανεργία και την μετανάστευση.
Και μια πραγματικότητα όπως αυτή δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί παρά μόνο με την μίμηση της πανάρχαιας ρωμαϊκής μεθόδου της αρένας με θεάματα εκτόνωσης της οργής του λαού. Θεάματα μπροστά στα οποία ο άρτος μειώνει τη σημασία του...
Ο λιτός βίος κατά τον κ. Βαρουφάκη δεν ελέχθη για επίδειξη κουλτούρας και μεταφυσικού οράματος προς τον πνευματικά ανεπτυγμένο Έλληνα του αύριο...
Είναι η προετοιμασία για τη μορφή της οικονομίας εκείνης μέσα στην οποία πρέπει αναγκαστικά να βολευτούν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που δεν επιλεγούν νέες εκλογές για να επιβεβαιώσουν με ποσοστά τον δήθεν αριστερό προσανατολισμό της Ελλάδας.
Και επειδή οι πιθανές εκλογές όπως και το δημοψήφισμα σκεπάζονται επιμελώς σήμερα από την υπόλοιπη πολιτική εργαλειοθήκη του ΣΥΡΙΖΑ ορθότερο είναι να αναλύονται τα στοιχεία που συνθέτουν τα μέχρι στιγμής δεδομένα για την τακτική της κυβέρνησης στην οικονομία.
Τα (μοναδικά σίγουρα) μέτρα της ανθρωπιστικής πολιτικής, που είναι ασφαλώς αναγκαία εκ των πραγμάτων ούτε που επεκτείνονται ούτε που αγγίζουν τις αιμορραγούσες πληγές του τόπου.
Το 1.500.000 άνεργοι, οι 350.000 Έλληνες μετανάστες, οι 300.000 κλειστές επιχειρήσεις, τα περίπου 1.000.000 κλειστά και παθητικά ακίνητα και τα άλλα τόσα που βρίσκονται στα αζήτητα μαζί με τους 250.000 βιοτέχνες και μαγαζάτορες που έχουν το λουκέτο στο χέρι στέκουν αμήχανοι μέσα στον παγετό της διαπραγμάτευσης περιμένοντας τη σειρά τους.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να μιλήσει κανείς για περίοδο αγωνίας, ανησυχίας και μεγάλης αμηχανίας στη σημερινή επιχειρηματική αγορά, όπως και στην αγορά εργασίας.
Και ενώ από τη μια μεριά το δωρεάν ρεύμα και η επιστροφή δώρων στις συντάξεις θεωρούνται εντελώς ασήμαντοι μηχανισμοί επανεκκίνησης της παραγωγής , από την άλλη, οι θετικές ενδείξεις με τη μορφή προθέσεων και ευχών (των λεγομένων ρεαλιστών υπουργών) αποδεικνύονται ανεπαρκείς για αναστροφή του κλίματος του ακατάσχετου κρατισμού της σκληροπυρηνικής κομμουνιστικής και μαρξιστικής πλευράς του υπουργικού συμβουλίου.
Οι δε ασάφειες για το νέο φορολογικό καθεστώς σε συνδυασμό με την γκρίζα ερμηνεία του τρόπου κάλυψης των κενών σε πόρους από την κατάργηση σημερινών φορολογικών μέτρων και επιλογών κουμπώνει ημέρα με την ημέρα και ώρα με την ώρα τις περισσότερες επιχειρήσεις ανεξάρτητα από το μέγεθός τους.
Έτσι η συνισταμένη (θα λέγαμε) των απόψεων που επικρατούν στις συναντήσεις εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων είναι ότι αποκλείεται κάθε προοπτική ανάκαμψης και απομακρύνεται οποιαδήποτε σκέψη για σχέδια ανάπτυξης τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Το χρονικό αυτό όριο συνδέεται με την εξάντληση της τετραετούς θητείας της κυβέρνησης καθώς επικρατεί η αντίληψη ότι η διαφαινόμενη πλέον πολιτική βούληση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην γίνει βήμα πίσω από την παραμονή του στην εξουσία.
Επιχειρηματική πεποίθηση είναι ακόμη ότι οι πιθανές επενδυτικές δυνατότητες (όχι ευκαιρίες) θα συνδέονται και θα συνδυάζονται τόσο πολύ με τον κρατισμό που θα γίνονται ασύμφορες με τα σημερινά ανταγωνιστικά ενδιαφέρονται.
Ορισμένοι μάλιστα εκτιμούν πως η τακτική του κρατικού υποχρεωτικού συνεταιρισμού στις επενδύσεις θα έχει ως σκοπιμότητα και την ενίσχυση της προπαγάνδας πως οι ιδιώτες επενδυτές ανταποκρίνονται μόνο αν έχουν δεδομένη την ευκαιρία να κλέβουν το κράτος και τους εργαζόμενους.
Εάν οι παραπάνω επιφυλάξεις μαζί με τη σημερινή επιχειρηματική παγωμάρα (εκτός των εκδηλώσεων του είδους Αγγελοπούλου) δικαιωθούν κανείς δεν μπορεί να προσμένει θεραπεία στις ανησυχητικές παθήσεις της οικονομίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανεργία και την μετανάστευση.
Και μια πραγματικότητα όπως αυτή δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί παρά μόνο με την μίμηση της πανάρχαιας ρωμαϊκής μεθόδου της αρένας με θεάματα εκτόνωσης της οργής του λαού. Θεάματα μπροστά στα οποία ο άρτος μειώνει τη σημασία του...
Γιώργος Κράλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου