«Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις»…

Η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. απέναντι στον λαό βασίζεται στο πανάρχαιο και ουδόλως αποτελεσματικό «αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις».

Εκατομμύρια εκατομμυρίων απατημένων συζύγων κι εραστών το έχουν ακούσει και, αν «μάσησαν» κάποιοι, ήταν για λίγο, ένεκα του άλλου πανάρχαιου και υποσυνείδητου, που λέγεται «όχι, δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό».

Ομως συμβαίνει.

Οπως πάμε, ξεμένουμε από εφεδρείες υποτιθέμενης ρήξης.

Απέμειναν το ΚΚΕ, η Χ.Α., κάτι ρέστα ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φυσικά το μέντιουμ των πραξικοπημάτων που δεν έρχονται, ο πρόεδρoς του ΒΙΤΑΜ ή ΕΠΑΜ…

Με καθαρές κουβέντες, το μόνο εναλλακτικό σχέδιο θα ήταν να πήγαινε ο κομψευόμενος Βαρουφάκης με το γιακά κάτω, χωρίς να προηγηθούν ύβρεις και αυτοϊκανοποίηση εσωτερικής κατανάλωσης περί ναζί, με ένα σοβαρό και κοστολογημένο σχέδιο αληθινών μεταρρυθμίσεων, με μια αναπτυξιακή ανάσα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, με σεμνό ύφος, σαν να πρέπει να πιει μουρουνέλαιο, και στο καθολικό «όχι» που εισπράξαμε να απαντούσε με ένα δάκρυ για την ευρωζώνη: «Τότε, κύριοι, δεν μας μένει παρά η χρεοκοπία, αντίο ευρώ, αντίο Γλαρέντζα».
Αυτό όμως είχε μερικά προαπαιτούμενα. Καταρχάς ο ΣΥΡΙΖΑ να το είχε πει ξεκάθαρα προεκλογικά στον λαό ως ενδεχόμενο, να εξηγούσε τις δραματικές συνέπειές του, δηλαδή ραγδαία υποτίμηση, παξιμάδι και νερό για άγνωστο χρόνο, κόλαση. Οχι «θα κάνουμε μια πρόταση που η Γερμανία δεν θα μπορέσει να αρνηθεί», επικοινωνιακή τουρνέ δήθεν μαγκιάς, παραπομπές σε εξυπνακίστικα άρθρα σε αμερικάνικες εφημερίδες, «Αρμαγεδδών» και στο τέλος τσιγκολελέτα και μασκάρεμα του Μνημονίου και της τρόικας.

Aλήθεια, τα perpetual bonds τα θάψαμε ή ακόμη;

Διότι έχουν αρχίσει και μυρίζουν.
Κι έπρεπε να αρχίσουν να τους το τρίβουν στα μούτρα ο Γλέζος, η Σακοράφα, η Κομμουνιστική Τάση, ο Μητρόπουλος, ο Μίκης, ο Λαπαβίτσας, το Iskra, να το λέει καθαρά ο «Guardian», που δεν είναι «γερμανοτσολιάδες» όπως ο «Economist», η «Le Monde» κι ο Αδωνις, για να μπορούμε να ψελλίσουμε πως πήγαν περίπατο οι μεγάλες προσδοκίες, το «κούρεμα» του χρέους κι όλο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αφού οι Κουτόφραγκοι δεν διατίθενται να μας το κεράσουν.
Θα έπρεπε αυτά να έχουν εξηγηθεί στον λαό, να του έχουν πει καθαρά ότι η άλλη επιλογή είναι η ρήξη και η έξοδος από την ευρωζώνη, και ο λαός να αποφασίσει αν το θέλει.

Διότι, μην κοροϊδευόμαστε, το μόνο όπλο, που θα μπορούσε όμως να αποδειχθεί κι αυτοκτονία, ήταν αυτό.

Η γοητεία πάντως δεν έπαιζε. Δεν τους ξελόγιασαν τα λαχούρια ούτε το κασκόλ. Κουτοπόνηρα όμως, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις ότι ναι μεν οι πολίτες τα είχαν πάρει στο κρανίο με τις συνέπειες του Μνημονίου αλλά σε συντριπτικό ποσοστό θέλουν παραμονή στο ευρώ, ο Αλέξης Τσίπρας τα υποσχέθηκε όλα και προς το παρόν ψωνίζουμε γενναίως από σβέρκο.
Τελικά το μόνο με το οποίο ήρθαν σε ρήξη ήταν το πρωτόκολλο και να φουντώσουν την καχυποψία απέναντι στη χώρα.

Καμία συμμαχία δεν είδαμε να σχηματίζεται, μόνο λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες διαδηλωτές ανά πρωτεύουσα, σε συγκινητικές μεν αλλά αμελητέες πολιτικά εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την Ελλάδα. Διότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα άλλαζαν ρότα μόνον αν ένιωθαν υπέρ μας τη βούληση ενός τεράστιου πλήθους των δικών τους ψηφοφόρων.

Αντίθετα, οι ψηφοφόροι τους δεν ήταν στη πλειονότητά τους φιλικοί στα αιτήματά μας. Κι όσο και να τον βρίσουμε τον Σλοβάκο ή διάφοροι γενναίοι να εύχονται ψόφο και καρκίνο στον Σόιμπλε ή να του φοράνε στολή των SS, αυτά τα αυτοεκτονωτικά δεν φέρνουν ούτε ψιλά για τσιγάρα, πόσο μάλλον να ξοφλήσουν ομόλογα ή να χρηματοδοτήσουν μέτρα ανακούφισης των χειμαζόμενων συμπατριωτών μας.
Αυτό θα ήταν το μόνο σχέδιο Β, ειλικρινής και συνεπής σε αυτό ο Αλέκος Αλαβάνος, αλλά δεν είχαν τα άντερα γι' αυτό -όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται- ούτε φυσικά τόλμησαν να το πουν ως εναλλακτική πολιτική επιλογή, διότι γνώριζαν ότι ο λαός θα το απέρριπτε και το αποτέλεσμα των εκλογών θα ήταν εντελώς διαφορετικό, οπότε κι ο Πάνος δεν θα φορούσε όλα αυτά τα μπουφάν με τα επιρράματα, τα εφετζίδικα σηματάκια και τις πουλάδες.

Κι ακόμη περιμένω υπομονετικά τις εξηγήσεις των ΑΝ.ΕΛ.
Δεν χαίρομαι. Κανένα κόμμα και κανέναν αρχηγό, όσο φίλος κι αν είναι, δεν αγαπώ περισσότερο από την πατρίδα μου.

Το ευχήθηκα εξαρχής, μακάρι να τα κατάφερναν κι ας γινόταν όλη η Ν.Δ. περιττή, αφού θα έδινε εξηγήσεις γιατί δεν κατάφερε αυτό που θριαμβικά θα πετύχαινε ο Αλέξης.

Πρώτος θα ζητούσα να αναγνωρίσουμε τον θρίαμβο και ήσυχοι για την πατρίδα να ασχολούμαστε με τη δουλειά μας, όσοι ξέρουμε τι είναι αυτό, και κάθε τέσσερα χρόνια να πηγαίναμε να ψηφίζαμε ΣΥΡΙΖΑ, άμα μάζευε και τις ανοησίες στην Παιδεία, στη Δημόσια Τάξη και στα εθνικά θέματα.
Ομως ζούμε μια πρωτοφανή προπαγάνδα, που, όπως ήταν επόμενο, έχει ήδη αρχίσει και ραγίζει.

Κι επειδή, ως γνωστόν, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει, θα δούμε να υπερψηφίζουν συμφωνίες και νομοθετήματα η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και οι ποταμίσιοι, και να καταψηφίζει άγνωστος αριθμός βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ/τέως Βίλα Αμαλία/νυν τσαλακωμένο Burberry.
Και βέβαια όλα στο τέλος θα κριθούν στο τι «λυπητερές» θα λάβουν οι πολίτες, αν θα μειωθεί η ανεργία και εάν, απεύχομαι, η κυβέρνηση γλιτώσει ταπεινώσεις σε κεντρικές πολιτικές θέσεις, όπως η προστασία της πρώτης κατοικίας ή οι 100 δόσεις.

Αλλιώς η αποδόμησή της θα είναι ακόμη πιο ραγδαία...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης 

Δημοκρατία