Αλλαγή φρουράς με τις ευλογίες των εταίρων-συμμάχων μας;

Αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες είναι δύσκολο να σου αφήσουν χρόνο να δεις τη μεγάλη εικόνα.

Ωστόσο αν θέλει κανείς να είναι σοβαρός, πρέπει να κάνει το παν για να μην αποστρέφει τα μάτια του απ’ αυτήν.

Αυτό θα επιχειρήσω και τώρα και χωρίς πολλά πολλά περνάω στη θέση μου, ως θεωρία σε πρώτη φάση, ως εκτίμηση αν προτιμάει κάποιος.

Και αναλαμβάνοντας την ευθύνη να διαψευστώ την καταθέτω.

Νομίζω λοιπόν ότι οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι εταίροι / σύμμαχοι / προστάτες / κλπ. αποφάσισαν και ήδη είναι στο δεύτερο στάδιο της εκτέλεσης να κάνουν τα εξής δύο πράγματα: α) Να ενταφιάσουν μια ώρα αρχύτερα το πολιτικό και κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης

β) Να ελέγξουν, όσο αυτό αποδειχτεί δυνατό, το σύστημα που ούτως ή άλλως θα αντικαταστήσει το παλιό - καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό…

Πριν εξηγήσω περισσότερα, ας διευκρινίσω κάτι πρώτα. Με τον όρο «της μεταπολίτευσης» εννοώ το σχήμα ΝΔ 40%, ΠΑΣΟΚ 40% και κομμουνιστική αριστερά 10% (το υπόλοιπο παίζει) που δούλεψε, όπως δούλεψε, για καμιά 30αριά χρόνια τουλάχιστον.

Μαζί μ’ αυτό πάνε και τα υπόλοιπα που λίγο ή πολύ ξέρουμε όλοι. Γόνοι, παιδιά του κομματικού σωλήνα, λοιποί μαυρογιαλούροι, ρουσφέτια και ανθυπορουσφέτια κάθε είδους.

Όλα αυτά γνωστά σε όλους. Και τολμώ να πω, αποδεκτά από τον ξένο παράγοντα. Διότι και πάνω σ’ αυτά η δουλειά του γίνονταν.

Αλλά, φευ, οι εποχές άλλαξαν.

Σήμερα δεν υπάρχει ο κομμουνιστικός κίνδυνος, προκειμένου το κύριο ζητούμενο να είναι το να κάτσει στη γωνία ο ανάλογος κόσμος (το 40-40-10 αυτό το πράγμα πετύχαινε με αριστοτεχνικό τρόπο, γι’ αυτό υπήρχε και σε άλλες ανάλογες χώρες με μας, π.χ. Ισπανία ή Πορτογαλία).

Σήμερα έχουν αλλάξει μόνο οι γεωστρατηγικές προτεραιότητες και τα προβλήματα.

Αυτά λοιπόν αφενός έχουν να κάνουν με τις ανακατατάξεις στην περιοχή μας (Ρωσία, Μέση Ανατολή, Μαγκρέμπ κλπ), αφετέρου είναι οικονομικής φύσης.

Είτε μιλάμε για το ευρώ, είτε για αγωγούς, είτε για απευθείας ενεργειακές πηγές.

Άρα, ενώ δεν άλλαξε η (μεγάλη) γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας, άλλαξε η φύση της. Και άλλαξαν οι ανάγκες.

Σήμερα κανείς στο εξωτερικό και στις χώρες που μετράνε δεν έχει ανάγκη μερικές στρατιές μαυρογιαλούρων που είναι και ασύμφοροι (δεδομένης και της οικονομικής στενότητας εδώ και γενικά) αλλά, το κυριότερο, και παντελώς ανίκανοι να παράξουν και να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική.

Διότι επί δεκαετίες ξέχασαν εντελώς πως πολιτική είναι απλώς το να πιάνεις ένα ζήτημα, να σκέφτεσαι πώς θα το αντιμετωπίσεις, να διαβουλεύεσαι, να προσπαθείς να επιβάλεις την άποψή σου και εν τέλει, εφόσον το πέτυχες, να την εφαρμόζεις. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Οι κουτόφραγκοι λοιπόν, δεν είναι καθόλου κουτοί.

Είδαν ότι η πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης είναι όχι μόνο απρόθυμη αλλά και ανίκανη να κάνει αυτά τα πράγματα.

Είδαν και κάτι άλλο: Ότι εκλογικά καταρρέει έτσι κι αλλιώς, για μία σειρά από πασίγνωστους και εν πολλοίς κατανοητούς λόγους.

Είδαν επίσης ότι αξιόπιστη και έτοιμη εναλλακτική λύση δεν υπάρχει.

Το κενό γέμιζε από ένα μάτσο αγανακτισμένων και εν πολλοίς έξαλλων ανθρώπων που όμως είχαν δυο βασικά πλεονεκτήματα: Πρώτον, δεν εισέπρατταν καμία φθορά καθώς θεωρούνταν ως αυτομάτως φρέσκοι και άφθαρτοι και δεύτερον, σε κάποιο βαθμό εντός τους ή κοντά τους, υπήρχαν και δυνάμεις που υπό κατάλληλες προϋποθέσεις είναι ικανές να παράξουν πολιτική.

Είδαν επίσης και κάτι ακόμη: Ότι ενώ η ακροαριστερή ρητορική είναι δυνητικά επικίνδυνη για τη Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς απορρίπτει συλλήβδην τους θεσμούς της, η ακροδεξιά είναι ακόμα περισσότερο διότι απορρίπτει, διά του εθνικισμού, τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής της, που είναι η πλήρης κατάργηση των συνόρων, τουλάχιστον εντός της. Με προοπτική μια μέρα, αυτό να γίνει παγκοσμίως.

Νομίζω λοιπόν ότι αντί να περιμένουν να καταρρεύσει μόνο του το παλιό πολιτικό σύστημα και στη θέση του να υπάρξει περαιτέρω ριζοσπαστισμός και ενδεχομένως ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ακροδεξιάς, αποφάσισαν να δείξουν την πόρτα μια ώρα αρχύτερα στους προηγούμενους, ούτως ή άλλως καμμένα χαρτιά, και να δοκιμάσουν την τύχη τους με τους επόμενους.

Προτιμώντας να το κάνουν τώρα και μ’ αυτούς αντί για αργότερα με άλλους, κατά πάσα πιθανότητα χειρότερους.

Έτσι εξηγούνται και διάφορα πράγματα.

Η «πόρτα» π.χ. που έφαγε ο Σαμαράς στο Παρίσι και αργότερα από τους Γερμανούς (η πρώτη φάση που λέγαμε) αλλά και η εντυπωσιακή υπομονή εκ μέρους των εταίρων με τα λόγια πυροτεχνήματα (ακόμα) της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Δεν υπάρχει περίπτωση μία στο εκατομμύριο ο Στουρνάρας π.χ. να έλεγε το 2012 το 1/10 απ’ όσα λέει ο Βαρουφάκης σήμερα και να μην τον είχαν πετάξει με τις κλωτσιές έξω.

Για να μην πω ότι τον ΓΑΠ όντως τον πέταξαν με τις κλωτσιές έξω μόλις είπε κάτι για δημοψήφισμα. Κάτι που λέγεται και σήμερα και περνάει μπάι.

Απ’ τους απέξω πάντα.

Και έτσι να είναι τα πράγματα, ειλικρινά δεν τολμώ να κάνω οποιαδήποτε πρόβλεψη.

Δεν ξέρω αν αυτό θα μας βγει σα χώρα σε καλό (διότι υπάρχει πάντα ο φόβος απλώς να είμαστε ο λαγός σε μια υπόθεση άλλων), δεν ξέρω αν τέτοια προσπάθεια δημιουργίας και ελέγχου της νέας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα θα πετύχει ή αν θα καταλήξει σε κάτι καλύτερο.

Κακά τα ψέματα, ο κοινωνικός ιστός της Ελλάδας έχει πλέον σοβαρά προβλήματα και ζούμε εποχές που τα ψυχικά νοσήματα κάνουν αληθινό πάρτυ στο δημόσιο χώρο (εκφράζονται δεόντως και στη σύνθεση της βουλής), οπότε η πιθανότητα ατυχήματος σε μια αρνητική συγκυρία είναι σοβαρή. Και σε τέτοια περίπτωση τα πράγματα μπορεί ευκολότατα να ξεφύγουν.

Νομίζω όμως ότι σε κάθε περίπτωση δε θα αφεθεί να γίνουν στην Ελλάδα οι ακρότητες που γίνονται π.χ. στη Συρία.

Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και θεωρώ απίθανο να μην έχουν κάνει οι ξένοι τα κουμάντα τους για κάθε περίπτωση. 

Απλώς όσο πιο ομαλά κυλήσουν εδώ τα πράγματα τόσο καλύτερη θα είναι η μοίρα μας.

Διότι εξακολουθεί τίποτα και κανείς να μη μας εγγυάται ότι δε θα συνεχίσει να πέφτει το βιοτικό μας επίπεδο ή ότι δε θα συνεχίσουμε να είμαστε αληθινό άντρο του παραλογισμού.

Εμείς, που τόσο καυχιόμαστε ότι κάποτε εφεύραμε τη λογική. Κι ας έχουμε υπόψη μας ότι τους ξένους δεν τους νοιάζει τόσο αν θα διάγουμε λιτό βίο ή όχι αλλά αν δεν μπορούμε να βοηθάμε, τουλάχιστον το να μη χαλάμε τις δουλειές.

Τις μπίζνες για να το πω ελληνικά.

Και φυσικά να καθόμαστε ήσυχα και να μην τους πολυζαλίζουμε με τα υπαρξιακά μας.

Εξυπακούεται ότι αυτό είναι μια γενική ιδέα που κι αν ισχύει δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Άλλη περίπτωση οι Αμερικάνοι, άλλη οι Γερμανοί, άλλη οι Γάλλοι κ.ο.κ. Νομίζω όμως ότι στη γενική ιδέα όλοι αυτοί συμπίπτουν.

Και αν πράγματι ισχύει η θεωρία μου θα το δούμε σύντομα, όχι τόσο στο αν η νέα κυβέρνηση φτάσει σε κάποιου είδους συμβιβασμό με τους δανειστές (μη συμφωνία μπορεί να οφείλεται σε αποτυχία τέτοιου σχεδιασμού, όχι σε έλλειψή του) αλλά κυρίως απ΄ το αν δούμε κινήσεις ριζικών αλλαγών και στις άλλες πλευρές του πολιτικού σκηνικού – γιατί είναι απίθανο όλοι αυτοί να ασχολούνται μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδίως στην κεντροδεξιά, που λόγω του νόμου της αδράνειας και κυρίως λόγω του ότι ήταν κυβέρνηση, σ’ αυτό έμεινε πίσω.

Αλλά είναι καταδικασμένη ή να κάνει κάτι δραστικό ή να υποστεί τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή πολυδιάσπαση μέχρι η ίδια η ζωή να δώσει μια λύση.

Μια κάποια λύση…

Ο Παραβάτης