Οι νεότερες γενιές, οι κάτω των 35, ζουν σήμερα
«το δικό τους ‘81».
Τουλάχιστον αυτό προσπαθούν να τους ενσταλάξουν
οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές, όταν η συζήτηση γίνεται «επί του συγκεκριμένου»
και δεν περιορίζεται στη μπουρδολογία περί «αξιοπρέπειας» και «εθνικής
ανάτασης».
Ο Μαρξ θύμιζε τα λόγια του Χέγκελ, σύμφωνα με τα
οποία η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα.
Η ιστορία της κυβερνώσας σοσιαλδημοκρατίας στην
Ελλάδα επαναλαμβάνεται σήμερα ως φάρσα και τραγωδία ταυτόχρονα…
Το 1981, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου κατέκτησε
την εξουσία μ’ ένα τεράστιο 48%, σκαρφαλώνοντας πάνω στο κύμα ενός ογκώδους
εργατικού, νεολαιίστικου και αγροτικού κινήματος που επί χρόνια μάτωνε στους
δρόμους και στους χώρους δουλειάς, έχοντας διαμορφώσει συγκεκριμένες
διεκδικήσεις.
Ρεφορμιστικές αναμφισβήτητα, αλλά διεκδικήσεις.
Το ίδιο κίνημα είχε διαμορφώσει και ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα, που αποτελούσαν απόηχο των συνθημάτων της αντιχουντικής αντίστασης: έξω από το ΝΑΤΟ, έξω οι βάσεις του θανάτου, έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων, ανεξαρτησία-δημοκρατία-κοινωνική δικαιοσύνη.
Το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως υπεύθυνος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος, ήταν υποχρεωμένο να κάνει αρκετές παραχωρήσεις στον τομέα των ρεφορμιστικών διεκδικήσεων, να θολώσει τα νερά στο πεδίο των αναγκαίων αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και να διατηρήσει αλώβητο το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης (ΝΑΤΟ, βάσεις, ΕΟΚ).
Αυτές οι παραχωρήσεις ήταν που του επέτρεψαν να ενσωματώσει και να εξατμίσει τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό, κυβερνώντας άνετα για οχτώ χρόνια και επανερχόμενο στην εξουσία για άλλα οχτώ, μετά από ένα «δεξιό διάλειμμα» το 1990-93.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητος διάδοχος του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», ιδιότητα για την οποία επαίρεται, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της διακυβέρνησής του, όχι μόνο έκανε την αναμενόμενη μεγάλη κωλοτούμπα στο ζήτημα του χρέους, αλλά έβαλε στη ζυγαριά της διαπραγμάτευσης ακόμη και το φιλανθρωπικό σκέλος του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
Η σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται στην εξουσία με νέο όνομα, νέα σύμβολα, νέα χρώματα, και η επάνοδός της αποτελεί φάρσα.
Ομως, αυτή η σοσιαλδημοκρατία, που εγκαταλείπει πανικόβλητη τις προεκλογικές διακηρύξεις της μέσα στην πρώτη εβδομάδα της θητείας της, αισθάνεται ισχυρή να το πράξει. Κρυμμένη πίσω από ένα θέατρο «σκληρών διαπραγματεύσεων» και «εθνικής υπερηφάνειας», αισθάνεται ασφαλής ώστε να καλεί το λαό σε συλλαλητήρια στήριξης της πολιτικής της.
Αυτό είναι τραγωδία. Τραγωδία για τον ελληνικό λαό, που έριξε την απαιτητικότητά του στα τάρταρα και συμπεριφέρεται σαν καρκινοπαθής τελευταίου σταδίου που αναζητά θεραπεία από καλογερικά μαντζούνια.
Εδώ, όμως, είναι και τα δύσκολα για μας.
Το ίδιο κίνημα είχε διαμορφώσει και ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα, που αποτελούσαν απόηχο των συνθημάτων της αντιχουντικής αντίστασης: έξω από το ΝΑΤΟ, έξω οι βάσεις του θανάτου, έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων, ανεξαρτησία-δημοκρατία-κοινωνική δικαιοσύνη.
Το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως υπεύθυνος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος, ήταν υποχρεωμένο να κάνει αρκετές παραχωρήσεις στον τομέα των ρεφορμιστικών διεκδικήσεων, να θολώσει τα νερά στο πεδίο των αναγκαίων αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και να διατηρήσει αλώβητο το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης (ΝΑΤΟ, βάσεις, ΕΟΚ).
Αυτές οι παραχωρήσεις ήταν που του επέτρεψαν να ενσωματώσει και να εξατμίσει τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό, κυβερνώντας άνετα για οχτώ χρόνια και επανερχόμενο στην εξουσία για άλλα οχτώ, μετά από ένα «δεξιό διάλειμμα» το 1990-93.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητος διάδοχος του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», ιδιότητα για την οποία επαίρεται, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της διακυβέρνησής του, όχι μόνο έκανε την αναμενόμενη μεγάλη κωλοτούμπα στο ζήτημα του χρέους, αλλά έβαλε στη ζυγαριά της διαπραγμάτευσης ακόμη και το φιλανθρωπικό σκέλος του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
Η σοσιαλδημοκρατία επανέρχεται στην εξουσία με νέο όνομα, νέα σύμβολα, νέα χρώματα, και η επάνοδός της αποτελεί φάρσα.
Ομως, αυτή η σοσιαλδημοκρατία, που εγκαταλείπει πανικόβλητη τις προεκλογικές διακηρύξεις της μέσα στην πρώτη εβδομάδα της θητείας της, αισθάνεται ισχυρή να το πράξει. Κρυμμένη πίσω από ένα θέατρο «σκληρών διαπραγματεύσεων» και «εθνικής υπερηφάνειας», αισθάνεται ασφαλής ώστε να καλεί το λαό σε συλλαλητήρια στήριξης της πολιτικής της.
Αυτό είναι τραγωδία. Τραγωδία για τον ελληνικό λαό, που έριξε την απαιτητικότητά του στα τάρταρα και συμπεριφέρεται σαν καρκινοπαθής τελευταίου σταδίου που αναζητά θεραπεία από καλογερικά μαντζούνια.
Εδώ, όμως, είναι και τα δύσκολα για μας.
Το εύκολο είναι ν’ αρχίσεις να μουτζώνεις το
λαό, να τον οικτίρεις, να του κουνάς το δάχτυλο με περιφρόνηση, να τον
καταγγέλλεις για εθελοδουλεία.
Ομως, μ’ αυτόν το λαό, μ’ αυτή την εργατική τάξη
θα πορευθούν όσοι οραματίζονται την κοινωνική απελευθέρωση και αγωνίζονται γι’
αυτή.
Μ’ αυτή την εργατική τάξη πρέπει να
συγχωνευτούν, αποκαλύπτοντάς της την αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου