Εθνικολαϊκισμός και κιτς παράτες…

Δεν αντιλαμβάνομαι τον όλο θόρυβο που ξέσπασε επειδή κάτι παλικάρια των υποβρυχίων καταστροφών εξέφρασαν την επιθυμία να πάρουν την Πόλη.

Επειδή δε ο ελληνισμός διάγει περίοδο απελευθερώσεως των επιθυμιών του, κάτι σαν τη σεξουαλική επανάσταση στη Δύση τη δεκαετία του εξήντα, θα πρότεινα να μην τα αποθαρρύνουμε.

Ας τα αφήσουμε κι αυτά να εκφραστούν.

Μπορούμε, εξηγώντας στη γείτονα περί τίνος πρόκειται, να τα αφήσουμε να ταξιδεύσουν ώς τη Βασιλεύουσα και να πράξουν τα δέοντα.

Αν την καταλάβουν θα έχουμε κερδίσει μια πόλη – θέλω να δω πώς θα ταΐσουμε τα 14 εκατομμύρια που την κατοικούν.

Αν δεν την καταλάβουν και επιστρέψουν άπραγοι, ε, τότε, θα θυμηθούμε όλοι εκείνη την επιτυχία του Πίτερ Σέλερς «Το ποντίκι που βρυχάται», με τους τοξότες που αποβιβάζονται στη Νέα Υόρκη.

Παίζω εν ου παικτοίς; Με συγχωρείτε, αλλά όταν ο υπουργός των παλικαριών με τις υποβρύχιες καταστροφές απειλεί ότι θα στείλει στο Βερολίνο αεροπλάνα με τζιχαντιστές, τι κάνει;

Και όταν ο άλλος απειλεί ότι θα κατασχέσει το Ινστιτούτο Γκαίτε, με τι παίζει;

Ινα μη αναφερθώ στον γέροντα σοφό, τον Φλαμπουράρη, που απεφάνθη ότι οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των Γερμανών στον πόλεμο.

Θα μου πείτε, στον τόπο μας, και τα γεγονότα είναι θέμα άποψης – είναι η α λα γκρέκα εκδοχή της μετανεωτερικότητας. Σου φτάνει μια ακρογιαλιά, ένα κρασάκι και τ’ αγόρι σου, ή το κορίτσι σου, για να νομίζεις πως είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Το εθνικολαϊκό κιτς που απελευθερώθηκε επί τη ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, κάποιοι το συνέκριναν με τις γιορτές που γίνονται στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου. Οντως, ενώ το πρωί γίνεται η καθιερωμένη στρατιωτική παρέλαση ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας, το γλέντι συνεχίζεται έως αργά το βράδυ. Μόνο που το γλέντι είναι γλέντι σε καφέ, μπιστρό και σε πλατείες, και δεν παίζουν οι στρατιωτικές μπάντες τις φαραντόλες και τις καρμανιόλες.
Ο ψυχαναγκαστικός τσάμικος, προσφορά της εθνικής μας κυβερνήσεως, υποκρίνεται τη διασκέδαση όπως τα παλικάρια των υποβρυχίων καταστροφών υποκρίνονται τους κατακτητές και ο Μιχελογιαννάκης τον απεργό πείνας.

Η ουσία βέβαια είναι αλλού. Η ουσία είναι ότι θα έλεγε κανείς πως, εντάξει, μπορεί να μην ομονοούμε στα πολιτικά, μπορεί να τρωγόμαστε ο ένας με τον άλλον για τα οικονομικά, όμως μια παρέλαση πότε θα καταφέρουμε να κάνουμε χωρίς επεισόδια;

Μια παρέλαση που είναι παρέλαση και αποδεικνύει ότι ακόμη μπορούμε να τιμούμε την Ιστορία μας χωρίς να αυτογελοιοποιούμεθα.

Δύσκολα πράγματα σε καιρούς απελευθέρωσης, θα μου πείτε.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή