Πού είναι ο Παπαδημούλης που 'λεγε πως ο
Καμμένος είναι πιο δεξιά από τη Ν.Δ.; Στέρεψαν τα αστείρευτα tweets του;
Πού είναι ο Κουράκης που καταργούσε τις
παρελάσεις; Έκτοτε γράφηκαν πολλά ποιήματα;
Πού είναι ο Ξυδάκης που έβρισκε λυρισμό στις
πέτρες και έβαζε αισθητική στα ανείπωτα; Έχασε τα μολύβια και τη λαλιά του;
Πού είναι η Βαλαβάνη, ο Βούτσης, ο Λαφαζάνης, ο
Λυγερός, αυτοί που γέμισαν τα νιάτα τους στον αντιδικτατορικό αγώνα;
Είναι τόσο αχνά πίσω, τόσο παλιά αυτά που τους
εθέσπισαν;
Πού είναι ο Φίλης, ο μικρός Κύρκος των μαθητών;
Δεν τον προσβάλλει, έστω ως ηθικά ανάγωγη, η αγωγή του Καμμένου;
Πού είναι ο Λαμπράκης Φλαμπουράρης του 15% για
την παιδεία; Θα λέει στα βαφτιστήρια του ότι έγινε αμοιβή 12% στην ομαδική
απελπισία;
Όλοι αυτοί έμαθαν στο πετσί τους πως κανένας
σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Κι ότι ο Πλουμπίδης στ’ αλήθεια εκτελέστηκε.
Δεν ζητά κανείς να αλλάξουν ό,τι πιστεύουν και
ό,τι κάνουν. Ούτε ψάχνει αφορμή να τους ψέξει, δήθεν για άλλα.
Αλλά έχουν μπροστά τους, δίπλα και μαζί τους
εθνικοφροσύνη, απόβλητα δημόσιας ζωής και αισθητικούς εφιάλτες πολεμικής
αρετής. Στον πυρήνα των αρχών, στην καρδιά των αξιών.
Τα συνθήματα, οι ερπύστριες και οι μπότες στο
Σύνταγμα τους γεμίζουν εθνική περηφάνια;
Οι αγωγές και μάλιστα στον Πετρουλάκη της Αυγής,
τους αφήνουν ήσυχους τα βράδια;
Αν η εξουσία χαλάει τόσο γρήγορα τις ψυχές καλά
έκανε η Αριστερά και καθόταν μακριά της.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» έχασε με την πρώτη, σαν
την παρθένα, την τιμή της;
Γιάννης Αναστασάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου