Τελειώσανε τα ψέματα…

Για την τύχη της Ελλάδας ενδιαφέρεται πια όλο και μικρότερο μέρος της παγκόσμιας και της Ευρωπαϊκής ελίτ που προέρχεται από τους χώρους της τραπεζικής πίστης, της παραγωγής, της τεχνολογίας, της έρευνας και της επιχειρηματικότητας.

Ένα πολύ κακό σημάδι, καθώς η χώρα βρίσκεται στο σταυροδρόμι αποφάσεων που θα κρίνουν θεμελιώδη ζητήματα για το μέλλον μας.

Η χώρα μας μετά από τέσσερις δεκαετίες συνεχούς πολύπλευρης ανάπτυξης βρίσκεται μπροστά σε πολύ δύσκολες επιλογές για να μπορέσει να διατηρήσει τη θέση της στον νέο καταμερισμό των συντελεστών της ευημερίας.

Αυτό ισχύει φυσικά για κάθε χώρα και κάθε μία έχει την ευθύνη των αποφάσεών  της και της εφαρμογής τους...

Η μεταπολίτευση του ’74 εγκαινίασε την πιο μακρόχρονη δημοκρατική λειτουργία των πολιτικών και των πολιτειακών θεσμών. Η χώρα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη κάτω από ένα συγκεκριμένο μοντέλο που έχει διεξοδικά αναλυθεί.

Η αντίδραση του πολιτικού κατεστημένου στην κρίση έδειξε ότι τόσο το ίδιο όσο και το οικονομικό/αναπτυξιακό μοντέλο εξάντλησαν το χρόνο τους.

Είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε αποφάσεις για να διατηρήσουμε τη θέση μας στον αναπτυγμένο κόσμο, να προστατεύσουμε το δυτικό κεκτημένο της δημοκρατίας, του διαχωρισμού των εξουσιών, της λογοδοσίας και της μεγαλύτερης και πολύπλευρης ελευθερίας που απολαμβάνουμε ατομικά και συλλογικά μέσα σ’  αυτόν, σε σύγκριση με όλα τα άλλα σημεία του πλανήτη.

Ο αναπτυγμένος κόσμος όπου έχουμε καταφέρει να ζούμε θέτει πια νέους όρους συνύπαρξης στις χώρες που περιλαμβάνει.

Οι αναπότρεπτες θεμελιακές ανατροπές που ξεκίνησαν με το τέλος του ψυχρού πολέμου και την κατάρρευση της ισορροπίας του τρόμου και της ιδεολογίας που την στήριζε, πυροδότησαν πολύ μεγάλες οικονομικές πολιτικές και γεωστρατηγικές  μεταβολές.

Απελευθέρωσαν τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις, άνοιξαν νέους δρόμους εμπορικής συνεργασίας, διεθνοποίησαν τις αγορές κεφαλαίων, προκάλεσαν μεταφορά και συσσώρευση κεφαλαίου και πλούτου προς διαφορετικές περιοχές του πλανήτη.

Ένας νέος αγώνας δρόμου έχει ξεκινήσει που είναι ταυτόχρονα κούρσα ταχύτητας και αντοχής.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κρίση έδειξε πως η χώρα μας χρειάζεται να βελτιώσει και την ταχύτητα και την αντοχή της.

Ταχύτητα παραγωγικής προσαρμογής που θα μας δώσει τη δυνατότητα να χρηματοδοτούμε τις επιλογές μας από τις αγορές κεφαλαίων, αντοχή στη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών, που θα μας βοηθήσει να κρατήσουμε ενεργό το σύστημα πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων που συνηθίζουμε να το αναφέρουμε ως κοινωνικό ιστό.

 Δεν είναι όμως υπερβολή να πούμε ότι πια περπατάμε ανάποδα!

Ότι η ταχύτητα που κάπως είχε αρχίσει να αυξάνει επιβραδύνεται. Ότι οι αντοχές ανθρώπων και «υλικών» μειώνονται πια οριακά, ενώ αντίθετα αυξάνονται οι πιέσεις που οι πραγματικές συνθήκες προξενούν στην κοινωνία.

Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να βρούμε και εμείς τις δυνάμεις να ανατρέψουμε ό,τι  οι ίδιοι δημιουργήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, όπως μπόρεσαν να το κάνουν η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία.

Η κοινωνία  ωστόσο δείχνει να βαδίζει χωρίς σοβαρές αντιστάσεις προς ένα μοντέλο που συνιστά φυγή προς το παρελθόν.

Στην εξουσία έχει αναδειχθεί ένα πλέγμα πολιτικών και κομματικών δυνάμεων που  επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν ένα εθνολαϊκιστικό καθεστώς που επιχειρεί να κυβερνήσει πάνω από τις διακρίσεις αριστεράς- δεξιάς, ατομικότητας-συλλογικότητας, ελευθερίας-ισότητας.

Βρίσκεται έτσι σε εξέλιξη απόπειρα ενός πολιτικού πραξικοπήματος με στόχο τη δημιουργία ενός νεοπερονικού μπλοκ εξουσίας, που αργά και μεθοδικά επιχειρεί να ανατρέψει πολιτικές και γεωστρατηγικές επιλογές που έχτισαν οι πολιτικές δυνάμεις  με τη συναίνεση του ελληνικού λαού, στη διάρκεια όλης της μεταπολεμικής περιόδου και ιδιαίτερα κατά τη δημοκρατική περίοδο της μεταπολίτευσης.

Στον πυρήνα αυτού του πραξικοπήματος συνυπάρχουν και δράνε  ένας αριστερός ριζοσπαστικός πόλος που εμπνέεται από έναν ρομαντικό μεν αλλά επιθετικό αντικαπιταλισμό και ένας βαθειά οπισθοδρομικός εθνικιστικός πόλος που διακρίνεται από τη φοβική σχέση του με την πραγματικότητα του γρήγορα μεταβαλλόμενου κόσμου.

Ήδη από τα πρώτα χρόνια της κρίσης φάνηκε ότι στο τέλος του θηριώδους εθνολαϊκισμού που κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν βρίσκεται ο κοινωνικός εκφασισμός.

Κοινή τους επιδίωξη (ας μην υπάρχουν ακόμα αυταπάτες) η σταδιακή ρυμούλκηση της χώρας εκτός ευρώ, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός ΝΑΤΟ.

Πρώτο βήμα είναι η αποχώρηση από το ευρώ, που επιχειρείται με προσεκτικά συντονισμένα βήματα προκειμένου να παρουσιασθεί ως μοναδική επιλογή της κυβέρνησης, μπροστά σε ένα υποτιθέμενο αδιέξοδο που τάχα την ωθούν οι…ανθελληνικές δυνάμεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη με την καθοδήγηση του «μοβόρου ανθέλληνα» Σόιμπλε.

Τόσο ανόητο που καταντάει γελοίο.

Τόσο Γκαιμπελικό που καταντάει πιστευτό.

Καθημερινά γίνεται και πιο φανερό ότι η κυβέρνηση υπονομεύει με πλήρη συνείδηση την επόμενη μέρα το όποιο βήμα αποδοχής του ευρωπαϊκού κανονιστικού πλαισίου έχει κάνει την προηγούμενη.

Πως αλλιώς να ερμηνευτεί το ότι ο κος Βαρουφάκης μετά την επιτυχημένη (όπως ο ίδιος υποστήριξε) εξέλιξη στο τελευταίο Γιούρογκρουπ αισθάνθηκε την περίεργη ανάγκη να επανέλθει στην ιδέα δημοψηφίσματος που λίγες ημέρες πριν είχε οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συνομιλίες;

Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ότι ο κος Στρατούλης φέρνει νομοσχέδιο που θα φορτώσει με 50.000 νέους πρόωρους συνταξιούχους το χρεοκοπημένο συνταξιοδοτικό σύστημα  τη στιγμή που ο υπουργός οικονομικών έχει συμφωνήσει με τους ευρωπαίους εταίρους ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αιτία επιστροφής στα κρατικά ελλείμματα και συνεπώς μονομερή ενέργεια ικανή να εμποδίσει τη χρηματοδότηση του κράτους;

Πως αλλιώς να ερμηνευτεί ότι ο κος Λαφαζάνης δίνει εντολή για αυξήσεις στους εργαζόμενους της ΔΕΗ που είναι εκτός ακόμα και από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά και αυτή, μονομερής ενέργεια ανατρεπτική της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ;

Καθημερινά γίνεται και πιο φανερό ότι η κυβέρνηση μεθοδεύει μέσα από μία μεγεθυνόμενη πόλωση την οριστική σύγκρουση και ρήξη με την ευρωζώνη.

Πως αλλιώς να ερμηνευτεί ότι ο υπουργός δικαιοσύνης λέει με απόλυτη φυσικότητα ότι είναι έτοιμος να πάρει μία τόσο ακραία απόφαση όπως είναι η δήμευση της περιουσίας του ιστορικού Γερμανικού πολιτιστικού ινστιτούτου Γκαίτε που παλιά και νέα μπουζουκοελληναρία δεν γνωρίζουν την αντιδικτατορική του προσφορά.

Πως αλλιώς να ερμηνευθεί η προσεκτικά μεθοδευόμενη από τον υπουργό εξωτερικών καλλιέργεια σχέσεων με την επιθετική Ρωσία των ολιγαρχών του πρώην Κομμουνιστικού κόμματος σε προσεκτικά συγκαλυμμένη προς το παρόν αντιευρωπαϊκή κατεύθυνση;

Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ότι ο πρωθυπουργός σε κάθε κοινοβουλευτική εμφάνισή του καλύπτει με ηθικολογίες και ψευτοπατριωτικές κορώνες τις επιλογές ρήξης των παραπάνω υπουργών του;

Κάθε μέρα γίνεται και πιο φανερό ότι υπάρχει μεθοδευμένο σχέδιο ένταξης των ενόπλων δυνάμεων στην ενεργό εσωτερική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, δείγμα και αυτό της προσπάθειάς της να εγκαθιδρύσει ένα ολοκληρωτικού τύπου καθεστώς με την «συναδέλφωση λαού και στρατού», κάτι σαν νεοπερονικό «καλό εθνικισμό» που μόνο η χούντα είχε προσπαθήσει να επιβάλλει με τα καραγκιοζλίκια των γιορτών πολεμικής αρετής των ελλήνων.

Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ότι ο ακροδεξιός υπουργός άμυνας έχει πάρει φαλάγγι τα ακριτονήσια μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους αριστερούς πουλάνε πατριωτικό τσαμπουκά και συγκαλυμμένη  τουρκοφαγία για ένα ιδεολογικά και αισθητικά εκμαυλισμένο όσο ποτέ άλλοτε πλειοψηφικό κοινωνικό σώμα;

Πως αλλιώς να ερμηνευθεί η μεθοδευόμενη πρόκληση ενός έξαλλου κοινοβουλευτικού  αντιγερμανισμού υπό το πρόσχημα διεκδικήσεων που δεν έχουν ούτε νομικό, ούτε πολιτικό υπόβαθρο όπως αποδεικνύει και το παρακάτω εξαίρετο άρθρο.  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=24548

Πως  αλλιώς να ερμηνευθούν τα γελοία ταρατατζούμ που έστησε ο Καμένος στην αυλή του ΥΠΕΘΑ για να υποδεχθεί….. την πρόεδρο της βουλής να περπατά καμαρωτή ως αρχηγός κράτους στο κόκκινο χαλί;

Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί ότι η αριστερή ριζοσπάστρια και ο ακροδεξιός εθνικιστής ετοιμάζουν αλληλοθαυμαζόμενοι ενημερωτικό φυλλάδιο για τα σχολεία σε συνεργασία με το τμήμα ιστορίας του στρατού, μία από τις στρατιωτικές υπηρεσίες που διακρίθηκε για την μέχρι ανοησίας χονδροειδή διαστρέβλωση της νεώτερης ιστορίας;

Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι στόχοι της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  συμφωνήθηκαν πολύ πριν από τις εκλογές μεταξύ Τσίπρα-Καμένου και των επιτελείων τους  και με την υφαρπαγή της εξουσίας ελέω εκλογικού νόμου του σημερινού προέδρου της Ελληνικής (προς το παρόν Δημοκρατίας) επιχειρούν να επιβάλλουν στην πλειοψηφία της κοινωνίας ένα εσωστρεφές, αντιευρωπαϊκό, δεσποτικό μοντέλο διακυβέρνησης με έντονα στοιχεία  εσωτερικού διχασμού σε πατριώτες και προδότες αντιγράφοντας δηλαδή Μιχαλολιάκους και Μπαλτάκους.

Πως όμως θα τους σταματήσουμε όταν δεν βρέθηκε ούτε ένας, μα ούτε ένας βουλευτής στην ελληνική βουλή να αντισταθεί και να καταγγείλει το στημένο αντιευρωπαϊκό/αντιγερμανικό καραγκιόζ-μπερντέ αριστερών και δεξιών εθνικιστών;

Πως θα μπορέσουν τα αντιπολιτευόμενα δημοκρατικά κόμματα να απευθυνθούν με τη γλώσσα της αλήθειας και της λογικής στον οχλοπολτό που τα ίδια δημιούργησαν, για να του εξηγήσουν ότι όταν ο Σόιμπλε λέει ότι λυπάται τους έλληνες δεν το λέει ειρωνικά;

Δεν υπάρχει τρόπος.

Τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στο εκλογικό αποτέλεσμα, θα αρχίσουν να γίνονται ευρύτερα κατανοητά, όταν θα δούμε χιλιάδες ανθρώπους στις πλατείες της χώρας να πανηγυρίζουν για την εθνικά υπερήφανη κυβερνητική απόφαση εξόδου της χώρας από το ευρώ και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.

Τότε θα καταλάβουμε ότι το ποσοστό των ελλήνων που θέλουν η χώρα μας να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Οικογένειας είναι πια μειοψηφία, αφού αποτελείται από κάτι λιγότερο από το άθροισμα των εκλογικών ποσοστών Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού και κάποιων διάσπαρτων σε ένα-δύο ακόμα δημοκρατικούς πολιτικούς χώρους πολιτών.

Τότε θα καταλάβουμε ότι τα σοσιαλιστικά «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Τσοβόλα δώστα όλα», ο Αυριανισμός ως κομματική ιδεολογία καθώς και οι ακροδεξιοί νεορθόδοξοι Χριστοδουλισμοί και οι «μακεδονίες ξακουστές» εδώ πληρώνονται, μαζί με όλα τ’ άλλα.

Και τότε θα καταλάβουμε γιατί και πως από το «βυθίσατε το Χόρα» φτάσαμε στο «βυθίσατε τη χώρα».

Αλλά τι αξία θα έχει πια με βυθισμένη τη χώρα;

Και δεν θα ‘χουμε ούτε καν τον αγαπημένο μας Μποστ τον ΕΑΜικό αντιφασίστα, να μας διηγείται τις ιστορίες της Μαμάς Ελλάς, του Πειναλέων και της Ανεργίτσας που θα ‘χουν βρυκολακιάσει.

Αλλά που να κάθεσαι τώρα να τα εξηγείς αυτά σε ένα παιδάκι που από την κατάληψη του σχολιού του υπό τους ήχους του «σας γαμώ τα λύκεια» μεταπήδησε στην κατάληψη της πρωθυπουργικής κατοικίας ελέω Πάκη!

Θεόδωρος  Ζαρέτος

Μεταρρύθμιση