Εμείς… οι πολίτες!

Έχω αδελφικό φίλο γιατρό, σκληρά εργαζόμενο στο ΕΣΥ, άτομο εκ φύσεως ιδιαίτερα ευσυνείδητο.

Έχω κι άλλο αδελφικό φίλο, τραπεζικό, σε σημαντικό πόστο, εξίσου δουλευταρά και αφοσιωμένο στον φορέα όπου εργάζεται.

Και οι δύο με μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ κλπ κλπ.

Και οι δύο τους ιδιαίτερα φιλότιμοι, που συχνά ξεπερνούν τον μέσο όρο παραγωγικότητας των συναδέλφων τους αγόγγυστα, επειδή απλά θεωρούν πως έτσι κάνουν το σωστό.

Ιδανικά στελέχη…

Πριν λίγες μέρες, πάνω σε μια τσιπουροκατάνυξη αντάλλαξαν λόγια πολύ βαριά, σαν μπαφιασμένοι οδηγοί που μαλώνουν για θέση παρκαρίσματος.

Ένας τους το ξεκίνησε, ο άλλος ακολούθησε.

Αιτία κι αφορμή η σκληρή ανασφάλεια που βιώνουμε όλοι, ιδιαίτερα τους τελευταίους τρεις μήνες.

Ο ένας βλέπει να ευθύνονται για όλη την κατάσταση οι χαϊδεμένοι ΔΥ, ο άλλος ρίχνει τις ευθύνες στις επιπόλαιες τράπεζες. Κι οι δύο τους παθιασμένοι με τις δουλειές τους, δε μπορούν να αντιληφθούν πως γίνεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να τους βλέπει τόσο υποτιμητικά, τόσο εχθρικά.
Οι περισσότεροι ΔΥ υποαπασχολούνται, συνήθως χωρίς να ευθύνονται γι αυτό.

Οι περισσότερες δανειοδοτήσεις πραγματοποιήθηκαν με προχειρότητα και αδιαφάνεια.

Το 2008, μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς, η παγκόσμια ένδεια κεφαλαίων έφερε στην επιφάνεια την τραγική ανεπάρκεια και των δύο, τραπεζών και Δημοσίου.

Έκτοτε, οι εκπρόσωποι των μεν τα φορτώνουν όλα στο κούρεμα των ομολόγων, ενώ των δε στην μείωση προσωπικού λόγω συνταξιοδότησης.

Έτσι τους βολεύει, έτσι τα παρουσιάζουν.
Οι πολίτες εχθρεύονται τους ΔΥ επειδή γνωρίζουν πως λαμβάνουν άθλιες υπηρεσίες, ενώ καταβάλουν υπέρογκους φόρους και εισφορές. Κι επειδή αυτές οι υπηρεσίες είναι τόσο χαμηλού επιπέδου, συχνότατα τις ξαναπληρώνουν ως φροντιστήρια, φακελάκια και σεκιούριτι.

Χρυσοπληρώνουμε ένα κράτος που με το ζόρι μας εξασφαλίζει δικαιοσύνη και εθνική άμυνα.
Οι πολίτες εχθρεύονται τις τράπεζες επειδή γνωρίζουν πως τους έστυβαν με υψηλότατο επιτόκια, ενώ σε λίγους, ελάχιστους, έδιναν δάνεια σχεδόν δωρεάν. Το 70%, πάνω από 50 δις, των επιχειρηματικών δανείων οφείλονται από 500 μόνο επιχειρήσεις, σε μια Ελλάδα που έχει 300.000. Και επειδή αυτά τα δάνεια δίδονταν με ελάχιστες εγγυήσεις και υπεραισιόδοξα μπίζνες πλανς, οι μικροί καλούνταν να προσφέρουν τεράστιες εξασφαλίσεις, ώστε να φαίνεται εντάξει ο "μέσος όρος", η εξασφάλιση κάθε υψηλόβαθμου γραφειοκράτη.
Τρωγόμαστε μεταξύ μας οι Έλληνες, αδέρφια με αδέρφια, παιδιά με γονείς, κολλητοί με κολλητούς, συνάδελφοι με συναδέλφους.

Μένουμε στο δένδρο της ατομικής μας κατάστασης και δε βλέπουμε το δάσος.

Το πυκνό, σκοτεινό δάσος ενός δαιδαλώδους κατεστημένου, εκείνων που μοιράζονται τον πλούτο της χώρας σα να είναι του παππού τους, που χειραγωγούν τους νόμους όπως τους βολεύει, που βάζουν τους Έλληνες στα μαχαίρια ώστε να μένουν ασφαλείς στο απυρόβλητο.
Πρέπει να ξαναβρούμε αυτά που πραγματικά μας ενώνουν, να κερδίσουμε τον κοινό μας βίο, να σχεδιάσουμε το αύριο των παιδιών μας, να αναδείξουμε το νέο ζωτικό εθνικό αφήγημα.

Άμεσα. Εμείς. Οι πολίτες...

Οι παλαιού τύπου πολιτικοί δεν έχουν μυαλό για τέτοια, τους απασχολούν οι τακτικισμοί και οι βυζαντινισμοί τους....

Φάνης Ουγκρίνης

Facebook