Επαναστατικός ιδεασμός … αλά Στρατούλη…

Είμαστε ένας λαός που μπορεί να λέει “όχι” και να κάνει ηρωικές εξόδους». Απόφθεγμα εξαιρετικής πυκνότητας του κ. Στρατούλη, αφού σε δεκατρείς μόνον λέξεις κατάφερε να σαρώσει τρεις ολόκληρες περιόδους της ελληνικής Ιστορίας.

Το σήμερα του «είμαστε» οδηγεί στο χθες τού «όχι» και το προχθές τής εξόδου του Μεσολογγίου.

Χάριν οικονομίας, υποθέτω, δεν προσέθεσε δυο-τρεις λεξούλες ακόμη, κάτι σαν Δερβενάκια, Θερμοπύλες και τη Ναυμαχία της Ελλης.

Δεν ξέρω αν ο κ. Στρατούλης επιφυλάσσει στη φαντασίωσή του τον ρόλο του Μπότσαρη, το βέβαιο είναι πως η σκέψη του, αν και βαθιά ιστορική, διαθέτει τη φρεσκάδα και την παιδικότητα της ελπίδας που έφερε η κυβέρνησή του στην ελληνική ψυχή.

Φουστανέλες έβλεπε να παρελαύνουν μπροστά του κατά την επέτειο, τσαρούχια βαρούσαν την άσφαλτο, οπότε και ο άνθρωπος σκέφτηκε: φουστανέλες αυτοί, φουστανέλες κι εμείς, ίδιος λαός, ίδια προβλήματα.

Τι κι αν εκείνοι έτρωγαν ποντίκια και κατά την έξοδό τους χτυπούσαν βόλια;

Αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μιας Ιστορίας, της οποίας το ουσιώδες είναι ότι διέσχισε τους αιώνες για να κάνει τον Στρατούλη υπουργό, άρα προνομιούχο συνομιλητή της.

Δεν ξέρω αν του πέρασε απ’ το μυαλό ότι κάποιος αυστηρός κριτής ενδέχεται να θεωρήσει πως η σύγκριση μάλλον υποτιμά τους τότε ήρωες. Υποθέτω πως όχι.
Οταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που πάσχουν από οποιονδήποτε ιδεασμό, καλόν είναι να μη φέρνεις και πολλές αντιρρήσεις.

Οπου ιδεασμός κατά το λεξικό: σχηματισμός έμμονων ιδεών και σκέψεων που κατατρύχουν κάποιο άτομο.

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς πως η δήλωση Στρατούλη δεν έχει κανένα παραπάνω βάρος από την κενότητα των λόγων των επισήμων στις επετείους. Ο,τι κι αν πουν, δεν έχει καμιά σημασία ούτε για την ιστορία, ούτε για τη συλλογική μνήμη. Σημασία έχουν οι χειραψίες και η θέση τους στην εξέδρα.
Μια δεύτερη ανάγνωση, βέβαια, μας φέρνει μπροστά στον εύλογο πανικό που προκαλεί η προοπτική εξόδου από το ευρώ, που θα μας αφήσει μόνους με τους Στρατούληδες του κόσμου τούτου.

Επειδή όμως και αυτή η προοπτική προϋποθέτει κάποιον έλλογο σχεδιασμό, πολύ αμφιβάλλω αν αυτό είχε στον νου του.

Ως εκ τούτου, τείνω να καταλήξω πως πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο του κυβερνητικού προγράμματος, τη συντήρηση του επαναστατικού ιδεασμού, με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διέπρεψε ως αντιπολίτευση, ένα είδος ψυχικού αναβρασμού με τον οποίο μεγάλο μέρος της κοινωνίας προσπαθεί να καλύψει τα ελλείμματα της πραγματικότητας.
Ο επαναστατικός ιδεασμός δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, μιας και το θέμα δεν είναι ποιο καθεστώς θα ανατρέψεις.

Το θέμα είναι ότι κάτι πρέπει να ανατρέψεις.

Είτε πρόκειται για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές είτε πρόκειται για τη λειτουργία του Πανεπιστημίου είτε πρόκειται για τις φυλακές και τους δεσμώτες τρομοκράτες είτε πρόκειται για τις σχέσεις σου με την υπόλοιπη Ευρώπη, το ζήτημα είναι να μην καταλαγιάσει ο αναβρασμός.

Η συμπαράσταση βουλευτών στους κουκουλοφόρους που έχουν κηρύξει εμφύλιο στη Χαλκιδική ή στον πολιτισμό του Κουφοντίνα είναι το ελάχιστο καθήκον απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης.
Και πάλι θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι σαν σχέδιο.

Κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής για τις ώρες της οικονομικής πανωλεθρίας, όπως άλλες χώρες προετοιμάζονται για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Φοβούμαι ότι ούτε αυτό στέκει.

Ασκούν απλώς τη μόνη πολιτική που ξέρουν, ελπίζοντας ότι, αν ήταν ο Μπάιρον από μια πλευρά, θα ’γραφε ποίημα για τον Στρατούλη.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή