Η Αριστερά της συμφοράς…

Το παράξενο με αυτή την «αριστερή» εξουσία είναι πως όλες της οι ενέργειες, τρεις μήνες τώρα, δεν έχουν κανένα στοιχείο δημιουργίας οτιδήποτε καινούργιου. Συνεχίζουν να κάνουν αντιπολίτευση στο κράτος που διοικούν και στην Ευρώπη που είναι μέλος σαν να είναι κάτι ξένο.

Όλες τους οι ενέργειες είναι ένα συστηματικό αντι-πρόγραμμα χωρίς καμιά αντι-πρόταση.

Καταργούν και τις λίγες αλλαγές που έγιναν πριν φέρουν καρπούς, τα πρότυπα σχολεία και την αριστεία, τις αλλαγές στα ΑΕΙ, τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στο ωράριο των καταστημάτων.

Νωρίτερα είχαν καταργήσει τη διαχείριση σκουπιδιών στην Αττική, χωρίς να προτείνουν κάποια άλλη διαχείριση με χρονοδιάγραμμα, κόστος, μελέτη. Και η συζήτηση σταμάτησε, ενώ τα σκουπίδια σωρεύονται ωραία και «οικολογικά» στην απέραντη χωματερή των Λιοσίων που στομώνει…

Πρόσφατα κατήργησε την Παράκτιο Αττικό Μέτωπο Α.Ε. που θα αξιοποιούσε κατά έναν τρόπο τις κατειλημμένες και βρώμικες εκτάσεις και ακίνητα στο παραλιακό μέτωπο, που τις λυμαίνονται επιτήδειοι και εγκληματίες.

Τίποτε από όλα αυτά δεν αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο, αριστερό, αναπτυξιακό, βιώσιμο.

Για παράδειγμα, στο παραλιακό μέτωπο μια αληθινή αριστερά θα μπορούσε να σχεδιάσει μια εναλλακτική διαχείριση ειδικών ζωνών, με κοινότητες παραγωγών προϊόντων και υπηρεσιών σε σχέση με τη θάλασσα ή άλλων μικρών παραγωγών, που θα διέθεταν απευθείας τα προϊόντα ή το έργο τους στην αγορά.

Χώρους και υποδομές για ερευνητικές ομάδες νέων επιστημόνων σε διάφορους τομείς εφαρμοσμένης έρευνας και καινοτόμα προϊόντα σε σχέση με τη θάλασσα, την εξοικονόμηση ενέργειας, την απορρύπανση, την αστική ανάπτυξη, τη ναυτιλία.

Κοινότητες πολιτισμού και καλλιτεχνικής έκφρασης νέων δημιουργών.

Με έσοδα από τις πωλήσεις, τους επισκέπτες, τον τουρισμό, τις ερευνητικές δραστηριότητες, τη μικρο-επιχειρηματικότητα, με χαμηλές τιμές και πρωτότυπες ιδέες.

Με εναλλακτικές χρήσεις γης για άθληση, επίδειξη εναλλακτικών τρόπων παραγωγής και διανομής ή ακόμη ζωής και διασκέδασης.

Σε συνδυασμό και με ιδιωτικές επενδύσεις και πρωτοβουλίες σε άλλες ζώνες με βασικό κριτήριο τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούν και τις φθηνές και ποιοτικές υπηρεσίες στους πελάτες και χρήστες.

Όλα αυτά, βέβαια, απαιτούν, όπως οτιδήποτε στον κόσμο τούτο, περίπλοκους και εξειδικευμένους σχεδιασμούς.

Κάποιος πρέπει να μελετήσει τη λειτουργία, τη διαμόρφωση, τους τρόπους λήψης αποφάσεων για την επιλογή των συμμετεχόντων και τους όρους συμμετοχής, την κατανομή των χώρων και υποδομών, την επίλυση διαφορών, την επίβλεψη της λειτουργίας, την αντιμετώπιση εγκληματικών ενεργειών, τα έσοδα και τα έξοδα, τις συμβάσεις, τη φορολογία και την ρύθμισή της και άλλα πολλά. Και, φυσικά, αυτοί που θα μελετήσουν το project θα πρέπει και ειδικές γνώσεις να έχουν και να πληρωθούν.

Όπως και όσοι κληθούν να το υλοποιήσουν και λειτουργήσουν. Να τεθούν χρονοδιαγράμματα, στόχοι μετρήσιμοι, κυρώσεις για τις καθυστερήσεις.

Αυτό το μοντέλο, ίσως να ήταν κατά τη γνώμη μου ως επιστήμονα πολύ ενδιαφέρον για μεγάλα τμήματά της παραλιακής ζώνης.

Σημασία όμως δεν έχει εν προκειμένω η δική μου γνώμη. Το παραλιακό μέτωπο είναι απλώς ένα παράδειγμα. 

Σημασία έχει πως η σημερινή εξουσία δεν έχει στον νου της τίποτε από αυτά. Δεν φαίνεται να προβληματίζεται με δημιουργικές προτάσεις που δημιουργούν βιώσιμες θέσεις εργασίας, ανάπτυξη και μόνιμα έσοδα για το κράτος. Γενικώς, δεν φαίνεται να έχει στο νου της απολύτως τίποτε.

Αν ίσως έκανε την προσπάθεια να φανταστεί κάτι για την παραλιακή ζώνη, θα ήταν ένας χώρος που θα «ανήκει» σε δεκάδες κρατικούς φορείς με επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες, τον οποίο κακοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, βρίζοντας, θα μισοκαθαρίζουν από τα σκουπίδια που θα δημιουργούν χωρίς κυρώσεις όσοι τα πετάνε στις ρημαγμένες και λεηλατημένες αλάνες και στα παρατημένα ακίνητα. Και καταπατητές θα εισβάλλουν, θα τον χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται δίνοντας μικρομίζες στις κρατικές μαφίες για να κάνουν τα στραβά μάτια.

Χωρίς πλάνο, σχέδιο, χρήσεις γης, ρύθμιση, περιβαλλοντικό έλεγχο, κοινωνική ανταποδοτικότητα, νέες δουλειές.

Η αριστερά αυτή δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την αριστερά της προόδου προς μια πιο ήπια παραγωγική δραστηριότητα, αλλά τουλάχιστον κάπως περισσότερο κοινοτική, αλληλέγγυα, ελεύθερη και, κυρίως, ρεαλιστική και βιώσιμη. Δεν έχει τίποτε να προτείνει δημιουργικό, ένα λειτουργικό και βιώσιμο παραγωγικό πρότυπο σε κάθε τομέα εκτός από καταργήσεις, ρήξεις, υπεραπλουστεύσεις, οπισθοδρόμηση, εξουσιαστικό διεφθαρμένο κρατισμό.

Είναι η «αριστερά» της συμφοράς, εκείνη που το μόνο που γνώριζε να κάνει ακόμη και στα κόμματα από τα οποία προήλθε διασπώντας τα (το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικού, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ) ήταν πάντα γκρίνια, μιζέρια, εσωτερική αντιπολίτευση, διεκδικώντας την απόλυτη αλήθεια και αντίστοιχη εξουσία.

Μυρίζει αυταρχισμό, αυταρέσκεια, ρεβανσισμό και αλαζονεία.

Είναι, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη, το περιθώριο της Αριστεράς, το κατακάθι, το τίποτε.

Γιώργος Γιαννούλης

Athens Voice