Επί 40 χρόνια η
ελληνική κοινωνία εθίστηκε να ενστερνίζεται τα νάματα της αριστερής
παραληρηματικής αλήθειας της θυματοποίησης, της "κοινωνικής
δικαιοσύνης", του "ανθρωπισμού", του κρατισμού, του
αντιδυτικισμού, της αδούλωτης πατρίδας που όλη η υφήλιος επιβουλεύεται και δεν
της επιτρέπει να πορεύεται ανεξάρτητη στο δρόμο του πεπρωμένου της.
Εκ παραλλήλου εθίστηκε
στο παρασιτισμό και την προσοδοθηρία.
Στην ευκολία…
"Γιατί να
κουραζόμαστε να παράγουμε πλούτο", της ψιθυρίζει διαρκώς το σύνολο των
πολιτικών κομμάτων, "όταν είναι απείρως ευκολότερο να αναδιανέμουμε τον
ήδη υπάρχοντα και να ζούμε καταναλώνοντας τα έτοιμα";
Είτε να διανέμουμε τα
δανεικά και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για κατανάλωση και καλοπέραση,
ροκανίζοντας και υπονομεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.
Μοιραία, όταν ήλθε ο
λογαριασμός από το άφρον φαγοπότι της 35ετίας, η κοινωνία θεώρησε ότι κάποιοι
κακοί επεμβαίνουν στη ζωή της, επιχειρούν να την ξεβολέψουν και βυσσοδομούν
εναντίον των κεκτημένων της.
Δεν έχει καταλάβει γρί
για το μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό, ούτε για το τεράστιο και αναποτελεσματικό
δημόσιο, που ρουφούν σαν καταβόθρες τους λιγοστούς εναπομείναντες πόρους.
Θέλει να συνεχίσει να
απολαμβάνει την άκοπη ευημερία που ζούσε.
Εγκαλεί το πολιτικό
σύστημα, όχι γιατί δεν προχωρεί σε οδυνηρές λύσεις, μα γιατί αδυνατεί να κάνει
αυτό που του ζητεί, να συνεχίσει να διανέμει.
Εγκαλεί τους
δανειστές, γιατί επιθυμούν να μας καταστήσουν βιώσιμη χώρα, προκειμένου να ...
εξασφαλίσουν τα χρήματα τους.
Αγωνιά να αποδείξει
ότι όσα έτρωγε δεκαετίες σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις από τα 35,
επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις για δήθεν επενδύσεις, αποτελούν επαχθές χρέος!
Κατάντησε να μιλά για
ανθρωπιστική κρίση η 34η πλουσιότερη χώρα του κόσμου.
Αυτή η κοινωνία, με αυτή τη κουλτούρα,
αυτό τον τρόπο σκέψης, αλλά πρωτίστως με ωφελιμίστικα κριτήρια, στηρίζει τη
κυβέρνηση των ημίτρελων και ανίκανων ιδεοληπτικών, που δεν ξέρουν ούτε να
δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους, με σταλινικά ποσοστά.
Και δεν θα κάνει πίσω, δεν θα
αλλαξοπιστήσει, αν δεν θιχτεί εκεί που πονάει. Στη τσέπη της.
Αν δεν νιώσει πως χειροτερεύει το βιοτικό
της επίπεδο.
Αν οι Ευρωπαίοι μας
συμπονούν έστω ελάχιστα, οφείλουν να μας στραγγαλίσουν ολοκληρωτικά κλείνοντας
κάθε στρόφιγγα ρευστότητας. Ώστε να ληφθούν περιοριστικά μέτρα και έλεγχοι στη
κίνηση κεφαλαίων.
Να πάψουν τα ΑΤΜ να
βγάζουν λεφτά.
Να πάψουν να
πιστώνονται οι μισθοδοτικοί και συνταξιοδοτικοί λογαριασμοί κάθε μήνα εις
ολόκληρον.
Αυτή η κοινωνία πρέπει
να υποστεί ένα σόκ.
Όχι ένα απλό, μα ένα
τεράστιας έκτασης σόκ. Που είτε θα τη συνεφέρει και θα τη κάνει να αναλογιστεί
τη πραγματικότητα, να ψάξει τι έφταιξε και τι πρέπει να γίνει.
Είτε θα τη σπρώξει σε
πιο ακραίες καταστάσεις και σε εμφύλιο.
Ό,τι είναι να γίνει
πάντως, πρέπει να γίνει το συντομότερο. Πρίν η οικονομία, που βρίσκεται χρόνια
σε κώμα, καταλήξει.
Πρίν οι ημίτρελοι ιδεοληπτικοί
σταλινιστές των αρχών του 20ου αιώνα ενταφιάσουν οριστικά και αμετάκλητα τις
ατομικές ελευθερίες και εγκαθιδρύσουν τον ολοκληρωτισμό.
Προτού θέσουν εκτός
Ευρώπης τη γενέτειρα της Ευρώπης.
Γιώργος Μπιλλίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου