Αλέξη στο 32% είναι η λύση…

Το 4% είναι διαφορετικό από το 32%. Απλά μαθηματικά.

Δεν χρειάζεται να λύσει κανείς διαφορική εξίσωση για να δει το προφανές: ότι οι απόψεις του 4% δεν μπορούν να καθυποτάξουν πολιτικά τις θέσεις του 32%.

Το 36% του εκλογικού σώματος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ την 25^η Ιανουαρίου είχε πολλούς λόγους να δώσει μια μεγάλη ευκαιρία στον 40χρονο Αλέξη Τσίπρα.

Οι λόγοι εν πολλοίς έχουν αναλυθεί επαρκώς.

Όμως η συντριπτική πλειοψηφία του 36% είναι ψηφοφόροι που προέρχονται από άλλος πολιτικούς χώρους και έχουν σημαντικές διαφορές σε βασικά θέματα από την κυρίαρχη ιδεολογία του άλλοτε 4% ή 6% που στήριζε πριν από το 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ...

«Έχετε μια ευκολία ορισμένοι να αντιπαραθέτετε το 4% στο 32%» έλεγε προ ημερών ένας εκ των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ και συμπλήρωνε με έμφαση και προφανώς με επιθετική διάθεση, «αλλά στις εκλογές υπερψηφίστηκε το πρόγραμμα του 4%».

Δεν θυμάμαι πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης οι ψηφοφόροι να έχουν ψηφίσει ένα κόμμα σκεπτόμενο το συνολικό του πρόγραμμα. Εξάλλου, εάν είχε γίνει αυτό δεν θα είχαμε ορισμένες εκλογικές επιτυχίες, αλλά ορισμένα εκλογικά δράματα!

Το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ είναι να θέλουν να βάλουν στις…ιδεολογικές ράγες του 4% το υπόλοιπο 32% που ανήκε άλλοτε στο ΠΑΣΟΚ ή στη ΝΔ, ανθρώπους που χαρακτηρίζονταν κεντρώοι, κεντροαριστεροί, δεξιοί και κεντροδεξιοί.

Αυτοί οι…πολιτικά «νιόφερτοι» στο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τον Αλ. Τσίπρα στη μάχη που δίνεται με τους πιστωτές, αλλά έχουν και πολλές «κόκκινες γραμμές» που πρέπει να λάβει υπόψη της η ηγετική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου. Εξάλλου, στην Ελλάδα μόνο ασήμαντες μειοψηφίες πολιτών φλερτάρουν εδώ και χρόνια με την ουτοπία της αταξικής κοινωνίας.

Μπορεί στην κυβερνητική εικόνα να δημιουργούνται ρήγματα, αλλά οι πολίτες περιβάλλουν με εμπιστοσύνη τον Αλ. Τσίπρα που εκλήθη να κυβερνήσει σε μια περίοδο όπου το δίλημμα «μνημόνιο ή όχι», ήταν στην πρώτη γραμμή.

Προφανώς αυτοί έχουν διαφορετική εικόνα και κοσμοθεωρία από όσους παραμένουν ακόμα οχυρωμένοι στον «στρατοπεδικό κομμουνισμό» και να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Ενδεχομένως ο ασκητισμός μιας Αριστεράς που εμφανίζεται ασυμβίβαστη να εμπεριέχει και την ηθική διάσταση και για πολλούς να είναι προς έπαινο στις μέρες μας, λόγω του διεφθαρμένου πολιτικού περιβάλλοντος που επικράτησε 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Αυτός ο αριστερός ασκητισμός, δεν μπορεί όμως να συσπειρώσει τους πολίτες που θέλουν λύσεις.

Η πολιτική ιστορία έχει άπειρα παραδείγματα. Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό του πρώην Πρόεδρου της Βραζιλίας Λούλα, ο οποίος κάποια στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με τους πιστωτές της χώρας του.

Ο πολιτικός σύμβολο για πολλούς αριστερούς, αναγκάσθηκε να βάλει στο λεξιλόγιό του, την απαγορευμένη λέξη «δημοσιονομική σταθερότητα» και αρνήθηκε να υποκύψει στις πιέσεις των ακραίων του κόμματός του, για παύση πληρωμών για στο υπέρογκο χρέος της Βραζιλίας.

Άρα, η λεγόμενη ρεαλιστική πολιτική (realpolitik) είναι μονόδρομος για τον Αλ. Τσίπρα που οφείλει να λάβει τις αναγκαίες αποφάσεις για να παραμείνει η χώρα στις ευρωπαϊκές ράγες και να μην φθάσει στη ρήξη, αλλά στον έντιμο ή προωθητικό συμβιβασμό, τον οποίο προέτασσαν από την πρώτη στιγμή πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες.

Και όπως είπε κάποτε ο κεντροαριστερός Μάσιμο Ντ’ Αλέμα (πρώτος ιταλός Πρωθυπουργός που προερχόταν από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) για την ιταλική δημοκρατική Αριστερά: «έπρεπε, εκτός από το να οργανώνει διαδηλώσεις, να μάθει και να κυβερνά».

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε…

Άρης Ραβανός 

You Press