Επιστροφή στο μέλλον… SYRIZA style!

Προσωπικά, λόγω ηλικίας, πρόλαβα την «παλιά καλή» Ελλάδα.

Τότε που οι νοικοκυρές μαγείρευαν κρέας με ρύζι ή κριθαράκι μια φορά την εβδομάδα (Κυριακή), και πήγαιναν το ταψί στον φούρνο της γειτονιάς για να ψηθεί.

Όπως επίσης θυμάμαι την αποκομιδή σκουπιδιών να γίνεται με ανοιχτά φορτηγά και τα σκουπίδια χύμα στη καρότσα, τους παγοπώλες με τα γαϊδουράκια, τους ακονιστές μαχαιριών, τους χαμάληδες, κλπ κλπ.

Μιλάω για τη δεκαετία του ’60, όπου κάτι τέτοιες ήταν οι πρώτες αναμνήσεις μου ως παιδάκι, στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, και ντάλα κέντρο Θεσσαλονίκης παρακαλώ … όχι σε κανένα απομονωμένο ορεινό χωριό.

Και μετά (από δεκαετίες) ήρθε η «ανάπτυξη»… και τα ίδια στενοσόκακα γέμισαν από Καγιέν και Μιτσουμπίσι Εβολούσιον…

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά έτσι ξαφνικά;

Διότι εκτός από αναμνήσεις, αποτελούν και εικόνες από το μέλλον μας… που το βλέπω να προελαύνει με βήμα ταχύ χάρη στις άοκνες προσπάθειες της περήφανης και άφθαρτης κυβέρνησης που επιλέξαμε.

Και άντε εγώ, πρόλαβα και έζησα αυτές τις τριτοκοσμικές καταστάσεις.

Εξάλλου, λόγω σπουδών, στρατού, κλπ τα πρώτα χρήματα άρχισα να τα βγάζω σε ηλικία 27-28 χρόνων, οπότε έχω μάθει να ζω ακόμη και ως ενήλικας με τα ελάχιστα (χαρτζιλίκι δηλαδή). Χώρια δηλαδή, που μέχρι να έρθουν τα πακέτα της ΕΟΚ, να ανοίξουν τα δάνεια, και να πάρει μπρος και στην Ελλάδα ο καταναλωτισμός, ακόμη κι ο μισθός που έπαιρνα δεν ήταν δα και τόσο ισχυρός.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι σαν χθες να παίρνω μισθό (καλό) 140.000 δρχ και ένα μοδάτο μπλουτζίν να κοστίζει 50.000  ή και 60.000 δρχ. Για να μη ξαναπώ για τις τηλεοράσεις, τα στερεοφωνικά, και τα κομπιούτερ (τα έχω ξαναγράψει) που ήταν απλησίαστα… σαν τις μπανάνες (που ήταν απαγορευμένο είδος).

Εγώ λοιπόν, και άλλοι της γενιάς μου, μαζί και οι μεγαλύτεροι, το έχουμε ξαναδεί το έργο. Τι να μασήσουμε;

Αλίμονο στους νεότερους… που μεγάλωσαν με 40 κανάλια στη τηλεόραση, και τον Μικρούτσικο με την Μενεγάκη να δίνουν γραμμή, μαζί με τον Πετράν τον Κωστόπουλο, και τον … Βασίλειο Κωστέτσο.

Μια γενιά που μεγάλωσε άθελά της στο ψέμα και στο δήθεν, θεωρώντας ότι ο ευδαιμονισμός είναι δικαίωμα, αγνοώντας ότι ανέκαθεν η Ελλάδα ζούσε φτωχικά και πάντα με δανεικά των κακών ξένων.

Ποιος εθνικός πλούτος και μπαρμπούτσαλα; Από το 1830 και μετά με δανεικά ζούμε, άσχετα τι μας λένε οι κατά καιρούς σωτήρες μας πολιτικοί.

Αναφέρομαι λοιπόν στην άλλοτε γενιά των 700 ευρώ, που την λυπόμασταν, και που τώρα έχει αντικατασταθεί από αυτήν των 400 ευρώ, και αν…

Σε μια χώρα με ποσοστό ανεργίας των νέων στο 50% τι να λέμε;

Αυτοί λοιπόν είναι οι συνέλληνες που χτυπήθηκαν σκληρότερα από την κρίση και το μνημόνιο, και αυτή είναι η γενιά που θα γονατίσει κυριολεκτικά, έχοντας πιστέψει στις πομφόλυγες του Αλέξη , του Στρατούλη, του Μπαρουφάκη, και των άλλων τυχάρπαστων που παριστάνουν τη κυβέρνηση εθνικής αξιοπρέπειας (παρέα με τους ψεκασμένους).

Και που μέσα σε τρεις μόλις μήνες, κατάφεραν να μας πάνε 50 χρόνια πίσω, και έπονται χειρότερα. 

Μια γενιά χωρίς κανένα εφόδιο για  να αντέξει στην Ελλάδα της πείνας που έρχεται.

Διότι όσο συριζαίος και να είναι κανείς, δεν μπορεί παρά (έστω μέσα του) να παραδεχτεί ότι το παιχνίδι που παίζει η κυβέρνηση δεν έχει μέλλον. Είναι μια κατάσταση lose lose.

Και άντε ο Μπαρουφάκης θα συνεχίσει να πουλάει μούρη με τη διεθνή καριέρα του, με τους υπόλοιπους να ζουν πλουσιοπάροχα με τα εκατομμύρια των ευρώ που έχουν βγάλει προ πολλού έξω… εμείς οι υπόλοιποι τι θα κάνουμε; Ή μήπως όλοι αυτοί που ψήφισαν ελπίδα νομίζουν ότι θα έχουν προτεραιότητα στα συσσίτια; Κούνια που τους κούναγε…

Ο Αλέξης λοιπόν έχει δυο επιλογές: Ή ένα νέο βαρβάτο μνημόνιο, που θα ονομαστεί έντιμος συμβιβασμός, ή πλήρης ρήξη με τους πάντες, που θα μας κάνει Αλβανία του Ενβέρ. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε. Έτσι απλά.

Νόμιζαν μερικοί ότι οι Ευρωπαίοι θα μασήσουν από τις μαγκιές κάποιων ιδεοληπτικών, αλλά κάτι τέτοιο  δεν έγινε. Αυτό που έγινε είναι να συσπειρωθούν απαξάπαντες εναντίον μας, και να μας θεωρούν ένα κακομαθημένο παιδί που χρειάζεται να πάρει το μάθημά του.

Για τέτοια μεγαλειώδη επιτυχία μιλάμε. Για τέτοια ελπίδα…

Και για να αποφευχθεί αυτή η αρνητική εξέλιξη για την παρέα του Μαξίμου, ήδη άρχισαν να πέφτουν δειλά δειλά στο τραπέζι ιδέες για δημοψήφισμα ή για εκλογές, έτσι ώστε ο λαός να πάρει επάνω του την ευθύνη για τον όλεθρο που ζούμε και γι αυτόν που έπεται.

Με δευτερεύουσες καταγγελίες για σαμποτάζ του «έργου» της κυβέρνησης από τους γερμανοτσολιάδες, και για απειλές προειδοποιήσεις του τύπου ή εμείς οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής!

Ομολογία ήττας δηλαδή σε όλα τα επίπεδα.

Αν ο Σύριζα επιλέξει τη ρήξη, για να σταθεί θα χρειάζονταν έναν γερό κρατικό μηχανισμό, καθώς και έναν σφιχτοδεμένο κομματικό μηχανισμό αντίστοιχα. Απαραίτητα δηλαδή εργαλεία για να ελεγχθεί η κοινωνία, σε ένα τσαβικού τύπου απομονωμένο διεθνώς και καθημαγμένου οικονομικά κράτος που οραματίζονται οι συνιστώσες.

Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει προς το παρόν, ενώ κάθε μέρα που περνάει ακόμη και η όποια αποδοχή ή συγκατάβαση έχουν οι κυβερνώντες μειώνεται και εκλείπει σταθερά.

Συνεπώς και για να το κλείνω. Αυτό που προβλέπω είναι κατά τον Ιούνιο ο Αλέξης να ρίχνει την πετσέτα και να προκηρύσσει εκλογές, μέσα σε ένα πολωμένο και ασταθές πολιτικά και οικονομικά περιβάλλον, με τον πανικό να κυριαρχεί στον λαό, και με capital controls σε πλήρη εφαρμογή.

Το μόνο που εύχομαι είναι αυτό να γίνει πριν πάμε στη δραχμή, διότι μετά θα είναι πολύ αργά για να περισωθεί το οτιδήποτε.

Χώρια που ούτε τα ελικόπτερα δεν θα τους σώσουν… και να το ξαναπώ για χιλιοστή φορά για όσους δεν το γνωρίζουν: Στην Αργεντινή, που ήταν χώρα πρότυπο για τους συριζαίους,  μέχρι που ανακάλυψαν τη Βενεζουέλα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο δεν ήταν ο αντίστοιχος Σαμαράς αλλά ο αντίστοιχος Τσίπρας.

Να το ξέρουν αυτό όλοι όσοι ενημερώνονται αποκλειστικά από το Χωνί, το Κουτί της Πανδώρας, το Μακελειό, και το… κανάλι της Βουλής.

Strange Attractor