Ευκαιρία να σπάσει ο φαύλος κύκλος…

Οπως οι στρατηγοί της αρχαιότητας θυσίαζαν στους θεούς προτού ξεκινήσουν την εκστρατεία, έτσι και ο Σούπερ Βαρούφας, προτού αναχωρήσει για το Eurogroup, θυσίασε στον βωμό των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών (οι οποίες είναι κάτι σαν τις Εστιάδες για τον ΣΥΡΙΖΑ...) και ύστερα έφυγε για να πολεμήσει τους κακούς!

Καθώς πλησιάζει μεσημέρι Δευτέρας και ξεκινώ τη σημερινή στήλη, αναρωτιέμαι, αν, με τον Σούπερ Βαρούφα at large στο Eurogroup, αύριο ο κόσμος μας θα είναι όπως τον αφήσαμε χθες.

Αν θα εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε μια συμφωνία με τους εταίρους ή όχι...

Ουδείς αμφισβητεί πια (ούτε αυτή η κυβέρνηση, υποψιάζομαι...) ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία και χρηματοδότηση, η χώρα θα βρεθεί στη δίνη μιας περιπέτειας, η οποία φοβάμαι ότι θα είναι η σοβαρότερη στη σύγχρονη ιστορία της από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 και έπειτα.

Από την άλλη πλευρά, όμως, η συμφωνία ―αν υπάρξει― θα είναι τέτοια ώστε θα θυμίζει το ευφυολόγημα του Μπέρναρντ Σω: ότι, καμιά φορά, η μεγαλύτερη τραγωδία στη ζωή είναι όταν πραγματοποιείται το όνειρο, όχι όταν μένει απραγματοποίητο. (Εφόσον υποτεθεί ότι μια συμφωνία αυτής της κυβέρνησης με τους εταίρους μπορεί να θεωρηθεί όνειρο...).

Το κόστος μιας συμφωνίας ―κόστος με την έννοια των υποχρεώσεων που θα αναλαμβάνει η κυβέρνηση― θα είναι μεγαλύτερο από όσο τολμά να φαντασθεί ο μέσος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, διότι με τους όρους της συμφωνίας θα πρέπει κάπως να ανακτηθεί ο χρόνος που χάσαμε.

Και μόνο η κατανόηση αυτού του απλού πράγματος, ότι δηλαδή η απώλεια χρόνου συνεπάγεται κόστος για την οικονομία, θα είναι πολιτισμικό σοκ μεγατόνων, για μια κυβέρνηση στην οποία, χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι σεβαστός υπουργός ένας νωθρός παππούς που εκστομίζει σοφίες του καφενείου και της οικοδομής με το φρέντο στο χέρι, μόνο και μόνο επειδή είναι ο Μέντωρ του πρωθυπουργού.

Το σοκ θα είναι εξίσου μεγάλο, όμως, και για ένα υπολογίσιμο κομμάτι του κόσμου, το οποίο πιστεύει αφελώς ότι αν δεν πληρώσεις το ΔΝΤ είναι περίπου σαν να μην πληρώνεις τη ΔΕΗ: δεν τρέχει τίποτα, γιατί εσύ μεν θα πληρώσεις το λογαριασμό τον άλλο μήνα που θα έχεις τα λεφτά, εκείνοι δε μέχρι τότε δεν θα σου κόψουν το ρεύμα. Πού είναι το πρόβλημα;
Μια συμφωνία, όσο ευνοϊκή και αν είναι, θα αποτελεί σοβαρή δοκιμασία για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία είναι αμφίβολο αν θα επιζήσει ακέραιος. Φαίνεται, όμως, ότι θα είναι δοκιμασία και για τη Ν.Δ.

Αν περιέχει επαχθέστερα μέτρα από εκείνα που η ίδια θα συμφωνούσε, θα τα στηρίξει η Ν.Δ. ώστε να κυβερνούν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Οι ενδείξεις λένε ότι η ηγεσία της Ν.Δ. αντιλαμβάνεται το ζήτημα κατ’ αυτόν, τον προφανώς στενόμυαλο, τρόπο: σαν αντιπολίτευση που περιμένει τη σειρά της και την απασχολεί πώς θα φθείρει την κυβέρνηση.

Η χώρα όμως χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο από το είδος της αντιπολίτευσης που συνηθίσαμε αυτά τα χρόνια και το οποίο συνέβαλε πολύ στη σημερινή μας ντροπιαστική κατάσταση.

Χρειάζεται μία πολιτική δύναμη η οποία, χάρη της ευρωπαϊκής προοπτικής, θα έχει τον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα να αναλάβει το κόστος της συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι η ίδια δεν θα ευθύνεται· τον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα, επίσης, για να εξηγήσει ύστερα στον κόσμο ποιο είναι το κόστος των κακών επιλογών.

Η ευκαιρία για να σπάσει, επιτέλους, ο φαύλος κύκλος του λαϊκισμού και της ισοπεδωτικής αντιπολίτευσης είναι στα χέρια της Ν.Δ.

Παρόλα αυτά, όταν οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ποσοστά υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής (δηλαδή, υπέρ της συμφωνίας για να μείνουμε στο ευρώ) της τάξεως του 80%, είναι απορίας άξιον πώς η Ν.Δ. προτιμά να μένει ικανοποιημένη στο ρόλο μιας ηπιότερης και σοβαρότερης εκδοχής του λαϊκισμού. Κατάπληξη, δε, προξενεί η αταραξία με την οποία η ηγεσία του κόμματος βλέπει να κατρακυλούν τα ποσοστά της αποδοχής της από την κοινή γνώμη.

Από πλευράς της ηγεσίας του κόμματος (και όσων παραγόντων τη στηρίζουν), υποτίθεται ότι η εσωτερική στασιμότητα στη Ν.Δ. είναι επί του παρόντος η επιβεβλημένη στάση, εν όψει τρομερών εξελίξεων που μπορούν να έλθουν από ώρα σε ώρα· γι’ αυτό, δεν είναι οι περιστάσεις κατάλληλες για αλλαγές.

Η λογική συνέπεια αυτής της στάσης λέει ότι η Ν.Δ. θα τα καταφέρει καλύτερα με τον σημερινό αρχηγό της στο τιμόνι, είτε μας περιμένει δημοψήφισμα είτε εκλογές.

Ξεχάστε, όμως, τις δημοσκοπήσεις και τους αριθμούς.

Ενα περιστατικό που το είδαμε όλοι το Σαββατοκύριακο από την τηλεόραση αποδεικνύει πόσο αυτοκαταστροφικό είναι το εσωτερικό τέλμα στη Ν.Δ. Τα κανάλια περιέγραψαν ως «επίθεση» την προσπάθεια μιας αγρότισσας κάπου στις Σέρρες να μιλήσει (σε έντονο ύφος, είναι αλήθεια) στον πρώην πρωθυπουργό. Στα μάτια τα δικά μου, το επεισόδιο ανήχθη στο επίπεδο της «επίθεσης», εξαιτίας της αντίδρασης του ίδιου του κ. Σαμαρά.

Τι θα έχανε, αν απευθυνόταν ευθέως στη φωνακλού κυρία και της επέβαλε τον σεβασμό με την ψυχραιμία του (λέμε τώρα...) και το κύρος του;

Ο εκνευρισμός που έδειξε όμως και η διάθεση να φύγει αμέσως από εκεί σε εμένα τουλάχιστον θύμισαν την απρέπειά του να μην παραδώσει το Μαξίμου στον Τσίπρα ως όφειλε: σαν κύριος.

Στέφανος  Κασιμάτης

Καθημερινή