Περί μηχανών και … Μπαρουφάκη!

Χίλια δυο του ‘χω σούρει του Μπαρουφάκη, αλλά σε μερικά πράγματα έχω κι εγώ τις κόκκινες γραμμές μου.

Γι αυτό και διαφωνώ κάθετα (και διαγώνια) με την κριτική που του άσκησε προχθές μια «διάσημη» νεοδημοκράτισσα, λέγοντας ή γράφοντας (δεν θυμάμαι) πως ο Γιάνης παλιμπαιδίζει, και φέρνοντας ως παράδειγμα γι αυτό το ότι ακόμη οδηγάει μηχανή αν και … 54 ετών!

Όπα κυρά μου… χαλάρωσε λίγο.

Και εγώ οδηγάω μηχανή, και μάλιστα ηλικιακά περνάω έναν ολόκληρο μήνα τον Δρα Μπαρουφάκη, άσχετα αν δείχνει μεγαλύτερος κι από τον μπαμπά μου. Είναι που γέρασε πρόωρα από τις ευθύνες που τον βαραίνουν (λέω εγώ)…

Παλιμπαιδισμός; Από πού προκύπτει;

Μάλιστα, δεν ξέρω για τον Γιάνη, όμως εγώ είμαι όψιμος «μηχανόβιος», αφού το «άθλημα» το ξεκίνησα συστηματικά στα 35 μου χρόνια. Ωριμότατος.

Μέχρι τότε, αν και ενδόμυχα πάντα θαύμαζα τις μηχανές, τις απέφευγα σαν τον διάολο για λόγους «ιδεοληψίας», ή και προσωπικών μου συμπλεγμάτων.

Να εξηγήσω τι εννοώ: Ανδρώθηκα τη δεκαετία του ’80, τότε που οι κάθε είδους μηχανές ήταν η απόλυτη μόδα, και που δεν μπορούσες να βγάλεις γκόμενα αν δεν είχες μηχανή.

Μάλιστα, ένα μαστ της εποχής για τις ιν κοπέλες, όπως είναι σήμερα τα τατουάζ, ήταν το κάψιμο από εξάτμιση στη γάμπα το οποίο επιδείκνυαν με περηφάνια.

Μιλάω για τις εποχές που ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου εκθείαζε με τα τραγούδια του τους «καμικάζι», ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ τον πρόωρο χαμό τους.

Μιλάω για τις εποχές που οι μηχανόβιοι διέσχιζαν την τότε λεωφόρο Κένεντι (Μ. Αλεξάνδρου σήμερα) της Θεσσαλονίκης στη μία ρόδα, όλο το 24ωρο.

Για εποχές που σημειώνονταν καθημερινά κόντρες, θάνατοι και τραυματισμοί μηχανόβιων, ακόμη και μέσα στο κέντρο της πόλης.

Για αυτό κι εγώ τις απέφευγα, και τις «μισούσα». Όχι γιατί φοβόμουν τον τραυματισμό και τον θάνατο, άλλωστε στα 20 σου δεν έχεις τέτοιες φοβίες, και εξάλλου έκανα πολύ χειρότερα και πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα με τα αυτοκίνητα.

Τις μηχανές όμως τις απέφευγα επειδή ήταν… μόδα. Και λόγω χαρακτήρα, πείτε με συμπλεγματικό, αποφεύγω μετά μανίας ότι είναι μόδα.

Για παράδειγμα, έζησα ως έφηβος τη χρυσή εποχή της ντίσκο, που ήταν η απόλυτη μόδα της εποχής. Το αποτέλεσμα; Τη σιχαινόμουν μετά μανίας, και γι αυτό έγινα «ροκάς». Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή η ντίσκο ήταν μόδα.

Άσχετα αν σήμερα ακούω καμιά φορά ντίσκο τραγούδια των ‘70ς και γουστάρω. Την αναπολώ...

Που θέλω να καταλήξω; Ότι από κάποια στιγμή και μετά η βεβαρημένη κυκλοφοριακή κίνηση στις πόλεις χρησίμευσε ως άλλοθι, και με έκανε να σιχαθώ το αυτοκίνητο και να πέσω με τα μούτρα στις μηχανές, να γλείψω δηλαδή εκεί που έφτυνα.

Χώρια που στο ενδιάμεσο η μηχανή έπαψε πια να είναι μόδα.

Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Ίσα ίσα…

Ως μέσο είναι ασφαλές, αρκεί να το αντιμετωπίζεις με υπευθυνότητα. Προσωπικά έχω πέσει μία μόνο φορά στα σχεδόν είκοσι χρόνια που οδηγάω συστηματικά μηχανή. Και αυτό διότι την βλέπω σαν χρηστικό εργαλείο και όχι σαν μέσο προβολής των απωθημένων μου. Δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο αν οδηγούσα μηχανή στα 18 μου.

Και εκτός από την πρακτικότητα στη μετακίνηση που σου προσφέρει, εκτός από το ότι σε απαλλάσσει από το άγχος του να βρεις θέση στάθμευσης, η μηχανή σε ξανανιώνει.

Έτσι ακριβώς όπως το λέω. Σε προσφέρει μείον δέκα χρόνια με το καλημέρα.

Δεν κλείνεσαι σε ένα κλιματιζόμενο κουτί, όπου ακούγοντας τα τσιφτετέλια σου, και μιλώντας στο κινητό, μετακινείσαι αδιάφορα γερνώντας χωρίς να το καταλάβεις.

Όχι… με τη μηχανή, η κάθε μετακίνηση είναι μια ολόκληρη διαδικασία, που ανάλογα με την κίνηση, τον καιρό, κλπ σε κρατάει σε φουλ εγρήγορση, ειδικά όταν συνειδητοποιήσεις ότι εκεί που με το αμάξι σου θα κινδύνευες το πολύ πολύ με μια γρατζουνιά στο χρώμα, με τη μηχανή παίζεται η σωματική σου ακεραιότητα… κυριολεκτικά. Άρα θες δεν θες είσαι απίκο.

Τέλος πάντων, όπως όλα στη ζωή, έτσι κι αυτό θέλει το μεράκι του. Αλλιώς μην ασχολείσαι.  

Ρωτήστε επ’ αυτού και τον φίλο μου τον Φαήλο (ένας είναι ο Φαήλος), που και αυτός (αν και μικρότερος) είναι φανατικός οπαδός των δυο τροχών (Χαρλεάς).

Και πολλοί είναι αυτοί, που σαν εμένα, για άλλους λόγους ο καθένας, ήθελε να ασχοληθεί με το άθλημα που λέγαμε, αλλά δεν το έπαιρνε απόφαση.

Στα χρόνια όμως που οδηγάω μηχανή κατάφερα και έπεισα 3-4 να το κάνουν κι αυτοί, με αποτέλεσμα να με ευγνωμονούν, αφού από μόνοι τους δεν θα το αποτολμούσαν... ήθελαν ενθάρρυνση και σπρώξιμο.

Τελευταία μάλιστα, μέσα στη λαίλαπα του Σύριζα που μας διαλύει παντοιοτρόπως, έπεισα έναν ακόμη κολλητό να το τολμήσει, με βασικό επιχείρημα «φάε ρε μακάκα τα λεφτά σου όπως γουστάρεις, πριν σου τα φάνε ο Στρατούλης με τη Βαλαβάνη»!

Το επιχείρημα έπιασε, με άκουσε, αναβαθμίστηκε από σκουτεράκι σε μηχανάρα, και δεν το έχει μετανιώσει καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα…

Που τον χάνεις που τον βρίσκεις, πάνω στη μηχανή είναι, χώρια που δείχνει και 10 χρόνια νεώτερος!

Γι αυτό λοιπόν, πείτε ότι θέλετε για τον Μπαρουφάκη, αλλά στο θέμα της μηχανής ο τύπος είναι μπροστά. Πώς να το κάνουμε;

Strange Attractor

ΥΓ- Στο μόνο που ενίσταμαι όσον αφορά στη μηχανή του Μπαρουφάκη είναι ότι και αυτός έπεσε θύμα της μόδας και έχει μια on off, αν δεν κάνω λάθος.

Γιάπικα πράγματα δηλαδή, που δεν συνάδουν με το «ροκ» χαβαλέ προφίλ που θέλει να βγάζει προς τα έξω… Αλλά de gustibus...