Ένας απέραντος οίκος ανοχής…

Ψάξτε να βρείτε κάτι αξιόπιστο στην πολιτική και γενικότερα κάτι όρθιο. Τζάμπα κόπος… Μονάχα τα κλάματα «νηπίων και θηλαζόντων» είναι γνήσια και ανθρώπινα.

Πολιτική αξιοπιστία; Τι είναι αυτό;

Κοινωνική και ηθική συνείδηση; Από ποιο πλανήτη κατέβηκε κάποιος για να μιλάει για κάτι τέτοιο.

Ελληνική παιδεία και γλώσσα; Την έφαγε η… μαρμάγκα και το «δηθεναριό» της αποβλακωμένης από την εξαγορασμένη επιβίωση διανόησης.

Για χρόνια σε τούτο τον τόπο επικρατούσε η ασυδοσία.

Ακόμα και οι… κότες μάθανε να κλέβουν, να αρπάζουν και να υπεξαιρούν. Δικαιοσύνη; Δεν είδατε τίποτα; Ανέβλεψε η τυφλή Θέμιδα και ξέρετε τι βλέπει; Σκότος και ζόφο.

Παράδοση; Για τέτοια θα μιλάμε τώρα;

Αξιοκρατία; Πρόκειται για… ονειροβασία!

Μόλις χτές στην Επιτροπή Διαφάνειας και Θεσμών της Βουλής, ο αρμόδιος υπουργός Επικρατείας, που ακούει στο όνομα Νίκος Παππάς, «κατόρθωσε» να αποδείξει με ασυνάρτητα επιχειρήματα και με πασίδηλη την παλιοκομματική του αντίληψη, αν και νεοσσός της πολιτικής, αν και «αριστερός», πόσο προσδεμένος είναι στη λογική της αναξιοκρατίας.

Πόσο δεν σέβεται το θεσμικό του ρόλο.

Πόσο είναι επιρρεπής, έστω με έκδηλη αμηχανία ή αδαημοσύνη, προς το ψέμα και την παραχάραξη στοιχειωδών κανόνων τήρησης της νομιμότητας.

Πόσο εύκολα μπορεί να βρεθεί στις παρυφές της πολιτικής γελοιότητας…

Επέβαλε τους «εκλεκτούς» του στο νέο ΔΣ της ΕΡΤ. Χωρίς καμία διαδικασία επιλογής επί της ουσίας.

Χωρίς καμία ντροπή για την «πραξικοματική» του αντίδραση.

Ο…αριστερός της πλάκας!

Και επέβαλε κυρίως τον γνωστό από το παρελθόν, για τις όποιες διαδρομές του στους διαδρόμους της πασοκοκρατίας, τον Λάμπη Ταγματάρχη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Και χάρη στο ΣΥΡΙΖΑ δυνατό!..

Ο Νίκος Παππάς, ο κάθε Παππάς, ο διερχόμενος με θρασύτητα και περισσή αναίδεια από την εξουσία, στέλνει το μυαλό του λαού να βοσκήσει χορτάρι. Γιατί ξέρει, έμαθε άλλωστε από τους φίλους του σοσιαλιστές χωρίς σοσιαλισμό, πως να κοροϊδεύει τις κοινωνικές ομάδες. Πως να ανταποκρίνεται στη σκυταλοδρομία του πολιτικού βερμπαλισμού, με υποκριτική μάλιστα ευλάβεια.

Τελικά, πολύ μαυρίλα πλάκωσε σε τούτη τη χώρα των Ρωμιών.

Δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξηλο όρθιο.

Ψάχνεις με το φανάρι καταμεσήμερο να βρεις κάποιον, γαιτί έπαψες πια να εμπιστεύεσαι και τον… ευατό σου.

Αναξιοπιστία πολιτική, που διαπλώνεται και στην κοινωνία. Πονηριά και αρπακολατζίδικη νοοτροπία, με επίχρισμα ελαφρότητας κοινωνικής, όπως κι αν αυτή εκδηλώνεται.

Ο «πάσα ένας» σκέφεται τα «καλά και τα συμφέροντα», αν βέβαια έχει αυτή την πολυτέλεια.

Κι αν έμεινε το πράγμα σ” αυτήν την ανθρώπινη αδυναμία, δεν θα γινόταν κουβέντα κι ούτε θα χάλαγε ο κόσμος. Απ’αυτό, όμως, το σημείο μέχρι την αποχαλίνωση υπάρχει χάσμα μέγα.

Και τι να πρωτοαναφέρει κανείς: Τις συνειδήσεις των πολιτικών, που χωρίς αναστολή τεντώνονται, κατά που βολεύει, σαν λαστιχάκια; Τον ταξικό φθόνο, που καταλήγει στη βουλιμία της κατακρεούργησης του συνανθρώπου;

Στην αμοραλιστική πίστη, που κινεί τη γλώσσα στο να κραυγάζει ο «θάνατός σου, η ζωή μου», ιδίως στο πολιτικό πεδίο;

Και στο κοινωνικό να επικρατεί το «δεν βαριέσαι αδελφέ…». Στον πολιτισμό, που ανατρέφει το ανθρώπινο κτήνος με τα ξυλοκέρατα του μηδενός;

Και μετά καταριόμαστε τη μοίρα μας και το ριζικό μας.

Οταν εκτρέφουμε πολιτικούς «εκτρώματα», όταν μας «διασκεδάζουν» οι τσαρλατάνοι και οι Ταρτούφοι της πολιτικής, οι οποίοι ωστόσο φροντίζουν να δημιουργούν τις φατρίες και να ενισχύουν το συνασπισμό των ανικάνων και των βλακών .

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε ένα κράτος και σε μια κοινωνία, όπου κανονίζονται τα ακανόνιστα και εξομοιώνονται τα ανόμοια προς χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας, με τρόπο συρρικνωτικό για τη δημοκρατική λειτουργία και ισοπεδωτικό για την έννοια του προσώπου, κάτω από αυτές της συνθήκες εξουδετέρωσης της ετερογένειας και αποψίλωσης της εντιμότητας του ατόμου, μια σύγχρονη δημοκρατία δύσκολα μπορεί να επιβιώσει.

Γιατί ο κάθε Παππάς, ως εκφραστής της επαχθέστερης μορφής πολιτικής κοροϊδίας, καραδοκεί για να «ασελγήσει» επάνω της…

Και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται σ” αυτή την πολιτική αθλιότητα; Στην ισοπέδωση των αξιών και των θεσμών; Οι πολλοί; Οχι βέβαια. Εθισμένοι στο «Τίποτα» απολαμβάνουν το φραπέ τους στη χώρα του «πουθενά».

Οι ολίγιστοι; Ναι οι ολίγιστοι, οι οποίοι συνήθως αντιμετωπίζονται ως «αντιδραστικοί» και ενίοτε «γραφικοί».

Ενας απέραντος οίκος ανοχής χωρίς καμία ενοχή ο τόπος τούτος. Και δίκαια τραγουδάει ο ποιητής: «Πουταναριό της γης το χάνι, ακόμα και ο Θεός τα χάνει…».

Στυλιανός Συρμόγλου

Tribune