Να’ μαστε πάλι εδώ Αντρέα… οι φόροι πέφτουν χιαστί!

Ο Αλέξης το’ πε και το’ κανε…

Πραγματοποίησε, ή μάλλον οσονούπω θα πραγματοποιήσει την απειλή του, να κάνει δηλαδή στροφή 360 μοιρών(!), για την…  προκοπή του τόπου.

Δηλαδή στην πράξη, να ξαναβρεθούμε εκεί απ όπου ξεκινήσαμε. Σαν να κυνηγάμε την ουρά μας.

Άσχετα αν ο Αλέξης (ο αρθρογράφος χε χε χε…) άλλο εννοεί.

Και ρωτάω ο αφελής: Αν είναι έτσι, αν μιλάμε δηλαδή για στροφή γύρω από τον εαυτό μας, για κωλοτούμπα τέλος πάντων, τι τα θέλαμε τα διάφορα γιαλαντζί επαναστατικά τόσους μήνες;

Τι τη θέλαμε τόση οικονομική και κυρίως ψυχολογική ταλαιπωρία;

Επειδή έτσι του κάπνισε μια μέρα του κυρ Φώτη; Αλήθεια, που χάθηκε αυτός; Ζει;

Για να καταλήξουμε και πάλι σε μνημόνια, και μάλιστα πιο ανάλγητα ετούτη τη φορά;

Διότι ο προσκυνημένος  Χαρδούβελης μπορεί να έστελνε τις (ταπεινωτικές) προτάσεις του στους ξένοι τοκογλύφοι (sic), ο δικός μας Τσε (Παπάρα)  όμως περιμένει τις δικές τους (της πενταήμερης –και πάλι sic- επιτροπής δηλαδή) σκυμμένος  με αγωνία πάνω από τον κεντρικό υπολογιστή του Μαξίμου.

Έτοιμος να εφαρμόσει σαν καλό παιδί ότι του υπαγορεύσει η κακιά τρόικα, πρώην θεσμοί, πρώην Μπιτζι γκρουπ, κλπ κλπ.

Έτοιμος δηλαδή να (α)σκίσει το μνημόνιο…

Και με μια άλλη παράμετρο, ότι δηλαδή στους ελάχιστους μήνες που κυβερνά τη χώρα η «πέμπτη φορά Πασόκ» (και όχι η πρώτη φορά Αριστερά όπως τη διαφημίζανε), η οικονομία, και όχι μόνο, έχει πάει δεκαετίες πίσω…

Αλλά αυτό θα το βρει ο ιστορικός του μέλλοντος, και ίσως και καμιά έκτακτη εξεταστική επιτροπή, ή κανένα πραγματικό λαοδικείο, που θα δουλεύει νυχθημερόν για να αποδώσει ευθύνες στους σύγχρονους Εφιάλτες.

Και τότε να δω την Ζωζώκα, από την άλλη μεριά του ανακριτικού προβολέα.

Κατά τα άλλα τι είχαμε τι χάσαμε… διώξαμε τους σαμαροβενιζέλους για να μην πληρώνουμε φόρους και ΕΝΦΙΑ, και μας κατσικώθηκαν οι Στρατουλοσκουρλέτηδες, που με μπροστάρισα την άλλοτε πασιονάρια του ηρωικού κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, μας ρουφάνε το αίμα με μπουρί, φορολογώντας ακόμη και τα κατοικίδια. Ή έτσι τουλάχιστον λέει ακόμη μια φήμη από το περιβάλλον του Δρα Μπαρουφάκη που συνεχίζει να ζει το όνειρο.

Που συνεχίζει να λατρεύεται μετά μανίας, ειδικά από κυρίες σε κλιμακτήριο, που έχουν να λένε για τον μηχανόβιο ζεν πρεμιέ της πολιτικής, και τα μούσκουλά του (για τη φαλάκρα κάνουν μόκο).

Που επιμένει αταλάντευτα στις κόκκινες γραμμές του (άσχετα αν έχουν γίνει ροζ προ πολλού)…

Μιλάμε για τέτοια νοσηρή δημοφιλία, που να μου το θυμηθείτε… κάποτε θα τον βαλσαμώσουν και θα σχηματίζονται ουρές από καρακαλτάκες (και τεκνά) για να προσκυνάνε το σκήνωμά του.

Όπως δηλαδή γίνεται με τον Λένιν στη Μόσχα, αλλά στο πιο φαιδρό (καθότι εμείς είμεθα Βαλκάνιοι).

Φόροι λοιπόν και μέτρα.  Ξανά μανά από την αρχή.

Αυτή θα είναι και πάλι η μοίρα μας.

Λόγω επειδής είμαστε αξιοπρεπείς αφού… και διώξαμε τους Νενέκους.

Κι ακόμη δεν μπήκαμε στο τρίτο, τσιπρέικο αυτή τη φορά,  μνημόνιο. Εκεί να δείτε γ….ι και ξύλο, που έχει να πέσει.

Μπροστά σε αυτά που έρχονται ο Χαρδούβελης και τα ι μέιλ του θα μοιάζουν με παιδική χαρά.

Κι αυτό αν όλα πάνε καλά, κι αν οι συριζαίοι αποφασίσουν ποτέ να συνέλθουν, να υπερψηφίσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις,  μπας και σωθεί η χώρα.

Εκτός και αν αγριέψουν στ’ αλήθεια οι και  καλά αντάρτες του Δραχμαζάνη, πουν όχι στους βουλευτικούς μισθούς και στα προνόμια (χλωμό το βλέπω), και σηκώσουν ανάστημα, ρίχνοντας τη χώρα στο βάραθρο των ιδεοληπτικών τους αναχρονιστικών αντιλήψεων.

Με πρωτοπόρους τους ομορφάντρες Διαμαντόπουλο, Μιχελογιαννάκη,  και Φίλη, ίσως και τον Κυρίτση, και με φάρους τον Στρατούλη, τον Κουράκη,  και τον Πάντζα (και την Γαϊτάνη).

Τον συγκαμένο δεν τον αναφέρω καθότι αυτός έχει ήδη έτοιμο ελικοδρόμιο στη ταράτσα του υπουργείου του (για κηροζίνη δεν ξέρω).

Ότι και να συμβεί όμως, είμαστε έτοιμοι να το αποδεχτούμε… εδώ που φτάσαμε.

Μετά την Τασία, τον Διαμαντόπουλο, τη Βαλαβάνη, την Ραχήλ, και όλα αυτά τα μισότρελα φρικιά… τι χειρότερο μπορεί να μας βρει;

Χρεοκοπία; Bring it on!

Ακσιοπρέπεια λέμε ρε σεις....

Εκτός και αν οι ξένοι μασόνοι τοκογλύφοι πάρουν μια ριζοσπαστική απόφαση (για το καλό μας) και πουν να μας αγοράσουν όπως είμαστε επιπλωμένοι, και να μας θέσουν υπό κανονική επιτροπεία,  για να τελειώνει επιτέλους αυτό το κακόγουστο γκραν γκινιόλ παραμύθι, αυτό το σκοτσέζικο ντους που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Μια να κρύβουμε τα λεφτά μας στους απορροφητήρες, και μια να τα ξαναβγάζουμε στη φόρα.

Μια να παρακαλάμε τους Ρώσους, μια τους Αμερικάνους και μια τους … Ιρανούς για δανεικά (ακσιοπρέπεια λέμε ρε συ).

Διότι, όλη αυτή η ιστορία περί και καλά εθνικής αξιοπρέπειας, μου θύμισε μια άλλη πολύ πιο σκληρή… εκείνη του Βιετνάμ.

Είχα διαβάσει λοιπόν κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο The 10.000 Day War, που είχε γραφτεί μετά την ήττα και την εκδίωξη των Αμερικάνων από το Βιετνάμ, που έλεγε το εξής: Συνολικά, ο πολυετής πόλεμος στοίχισε στις ΗΠΑ περίπου $300.000 για κάθε πολίτη του Βορείου Βιετνάμ! Σε μια εποχή που το μέσο ετήσιο εισόδημα των εν λόγω πολιτών ήταν κάτω από $10!

Δηλαδή, αν τα έδιναν μπροστάντζα στον καθένα τους, ποιος Χο Τσι Μιν, ποιος πόλεμος, και ποια επανάσταση;

Το Βιετνάμ θα ήταν Μονακό, οι Βιετναμέζοι σκληροί και φανατικοί  δεξιοί,  και 500.000 Αμερικάνοι θα ήταν ακόμη ζωντανοί και αρτιμελείς.

Ναι αλλά…

Τέλος πάντων… εμείς να’ μαστε καλά, και όπως λέει ο Στρατούλης: «υπομονή σύντροφοι … κερδάμε»!

Strange Attractor