Τα όρια του κ. Γιάννη Μηλιού…

Είναι δομικό στοιχείο στη σκέψη των κομμουνιστών η ανελευθερία και συνεπώς δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η απόφανση του κ. Γιάννη Μηλιού ότι «έπρεπε να είχε τεθεί όριο αναλήψεων από τα ΑΤΜ στα 300 ευρώ». Εκρινε δε -Κύριος οίδε πώς- ότι αυτό επαρκεί για το 95% των πολιτών.

Την επομένη ο κ. Μηλιός προσπάθησε να το συμμαζέψει με τη γνωστή συριζαίικη τακτική «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μου», αλλά δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτε άλλο από έναν άνθρωπο που θαυμάζει την επανάσταση του Μάο με τα εκατομμύρια νεκρών.

Απλώς πρέπει να θυμηθούμε την ανάλυση του Φρίντριχ Χάγεκ για τον «Δρόμο προς τη δουλεία»…

«Ο οικονομικός έλεγχος», έγραψε ο μεγάλος Αυστριακός διανοητής, «δεν είναι απλώς ο έλεγχος ενός τομέα της ανθρώπινης ζωής που μπορεί να χωριστεί από τους υπόλοιπους· είναι ο έλεγχος των μέσων για όλους τους σκοπούς μας. Και όποιος έχει τον αποκλειστικό έλεγχο των μέσων πρέπει επίσης να καθορίζει ποιοι σκοποί πρέπει να υπηρετούνται, ποιες αξίες πρέπει να θεωρούνται υψηλότερες και ποιες κατώτερες – εν ολίγοις τι πρέπει να πιστεύουν και να επιδιώκουν οι άνθρωποι. [...] Η οικονομική ελευθερία είναι το προαπαιτούμενο κάθε άλλης ελευθερίας».
Οι κομμουνιστές, όπως και οι φαιοί οπαδοί του ολοκληρωτισμού, ισχυρίζονται ότι περιορίζουν τις ελευθερίες των ατόμων «για το καλό τους».

Εχουν εκείνη τη μεσσιανική ιδέα για τον εαυτό τους, ότι οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.

Οταν αναλαμβάνουν την εξουσία, το επιβάλλουν· ξεκινώντας από τους περιορισμούς στις συναλλαγές και φτάνοντας -όπως έγινε πολλάκις στην Ιστορία- στις μαζικές δολοφονίες.

Πώς το είπε ο κ. Μηλιός; Οτι «η επανάσταση παράγει δίκαιο» κι όποιον πάρει ο Χάρος; Δυστυχώς αυτό πιστεύει και ο κ. Μηλιός και -φευ!- πολλοί σύντροφοί του. Η ελευθερία των ατόμων είναι μεταβλητή.

Η μόνη σταθερά είναι η μεγαλομανία τους ότι αυτοί θα φτιάξουν την κοινωνία «όπως πρέπει» και, εν ανάγκη, ας θυσιαστούν μερικοί.
Η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι η κοινωνία, επειδή είναι πολυδιάστατη, ποτέ δεν γίνεται «όπως πρέπει» και πάνε τζάμπα οι εκατόμβες ανθρώπων και ελευθεριών. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους κομμουνιστές που τραγουδούν ότι ο κόσμος, αν δεν γίνει «κόκκινος», θα γίνει κόκκινος από αίμα.

Οπως ψιλά γράμματα είναι το ιστορικό γεγονός ότι οι παρελθόντες σύντροφοι του κ. Μηλιού, επειδή δεν ήξεραν την τύφλα τους, έριξαν όλες τις αποτυχίες τους σε κάποια αόρατη «πέμπτη φάλαγγα», που παρά τις μαζικές εκκαθαρίσεις, τους διέφυγε.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή