Ο φυσικός ηγέτης της αντιπολίτευσης…

Το θέαμα σου προκαλούσε ένα ρίγος συγκίνησης –όπως όταν βλέπεις ένα ωραίο ματς και λες «τώρα θα μπει γκολ» και μπαίνει–, ενώ συγχρόνως ήταν και αποτρόπαιο.

Ηταν σαν να βλέπεις ένα από αυτά τα τερατώδη αμερικανικά τζιπ, τα Humvee, να περνάει πάνω από έναν φουκαρά, έπειτα ο οδηγός του να σταματά, να βάζει την όπισθεν και να τον ξαναπερνάει άλλη μία με την όπισθεν...

Ο περί ου ο λόγος φουκαράς ήταν ο Βαρουφάκης και αναφέρομαι, βέβαια, στην κορυφαία φάση της συζήτησης στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή, όταν ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος κυριολεκτικά ταπείνωσε τον επηρμένο νάρκισσο του υπουργείου Οικονομικών, τη στιγμή που ο τελευταίος επεχείρησε να τον διακόψει. Ο Βαρουφάκης, συνηθισμένος να τη βγάζει καθαρή με την ειρωνεία που σκορπάει δεξιά και αριστερά, πετάχτηκε σαν το ηλίθιο κοκοράκι.

Και τι έκανε τότε ο ελέφαντας στο κοκοράκι; Το ελάχιστο που μπορούσε: το πάτησε και δεν έμεινε τίποτε...

Το αληθινό ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι όσο διαρκούσε ο εξευτελισμός του Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός, δίπλα του, ούτε καν σήκωσε το κεφάλι του από τα χαρτιά στο έδρανό του – λες και δεν ήθελε να διακόψει τη δουλειά που έκανε με τόση μαεστρία εκείνη τη στιγμή ο Βενιζέλος.

Ούτε κανείς άλλος όμως από τα υπουργικά έδρανα τον υπερασπίστηκε, ούτε και από τα βουλευτικά. (Και το δράμα είναι ότι δεν ήταν εκεί ούτε η Δανάη, να μπει με τη δύναμη του έρωτα ανάμεσα στον σύζυγό της και στο αποφώλιον τέρας που τον ποδοπατούσε, για να τον σώσει...)

Ακούω, μάλιστα, από φίλους που ήσαν μέσα στην αίθουσα εκείνη την ώρα ότι αρκετοί, αν όχι πολλοί, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το ευχαριστήθηκαν κιόλας. Και δεν αμφιβάλλω, διότι ο Βαρουφάκης λατρεύει να ξεχωρίζει με τρόπο που τον κάνει αντιπαθητικό στους άλλους – οι συμμαθητές του στου Μωραΐτη το ήξεραν από τότε και το έγραψαν στο βιβλίο της αποφοίτησης.

Οτι ο Αλέξης Τσίπρας άφησε ανυπεράσπιστο τον Βαρουφάκη, ενώ θα μπορούσε να ξεσήκωνε έναν ωραίο κοινοβουλευτικό ορυμαγδό και να σκεπάσει τον εξευτελισμό του, ταιριάζει με τις πληροφορίες που θέλουν ισχυρά πρόσωπα στο στενό περιβάλλον του Αλ. Τσίπρα (ακόμη και στο συγγενικό...) να είναι σε ανοικτό πόλεμο εναντίον του Βαρουφάκη, στον οποίο καταλογίζουν ως και ότι κάνει μετρήσεις της δημοτικότητας του, με σκοπό να φτιάξει δικό του κόμμα.

Φαίνεται, όμως, ότι ο πρωθυπουργός (που όσο αναμετριέται με τις προκλήσεις, τόσο πιο λίγος αποδεικνύεται...) φοβάται περισσότερο τη ζημία που θα υποστεί ο ίδιος, αν ο Βαρουφάκης ανοίξει το στόμα του.

Να επιστρέψω όμως στον Βενιζέλο, διότι αυτός ήταν ο ήρωας της βραδιάς. Υπερτερούσε στα πάντα και νομίζω ότι, για όποιον παρακολούθησε ολόκληρη τη συνεδρίαση, ο απελθών αρχηγός του ΠΑΣΟΚ προέβαλε ως ο φυσικός ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βουλή.

Τι κρίμα, όμως, και τι ειρωνεία συγχρόνως, ότι ο Βενιζέλος πιάνει το μέγιστο της απόδοσής του και της χρησιμότητάς του, τώρα ακριβώς που δεν τον θέλει κανένας και τον τραβάνε με το ζόρι έξω από τη σκηνή.

Ισως, όμως, αυτό που τον κάνει τόσο λαμπρό στην αντιπολίτευση, την υστάτη ώρα, να είναι η αποτυχία του – διότι, για όσους θυμούνται, ο Βενιζέλος στην ακμή της δόξας του ήταν πρωτεργάτης στη δημιουργία του τέρατος του λαϊκισμού, που τώρα απειλεί να στείλει τη χώρα εξήντα χρόνια πίσω.

Από την πλευρά αυτή ιδωμένος, ο Βενιζέλος λοιπόν αποκτά μια τραγικότητα.

Ευτυχώς, βέβαια, ο ίδιος εξισορροπεί το τραγικό της περίπτωσής του με το κωμικό (που, εν τέλει, είναι απολύτως απαραίτητο).

Πρόσεξα, συγκεκριμένα, ότι, αργότερα, στην ομιλία του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, μας βεβαίωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη σχέση του με την Ιστορία (sic). Προσωπικά, αισθάνθηκα πολύ άσχημα όταν το άκουσα. Γιατί, κοιτάξτε, ξέρω καλά ότι δεν έχει γίνει ακόμη τίποτε μεταξύ τους και το πιθανότερο είναι να μη γίνει ποτέ.

Ο Ευάγγελος πηγαίνει με την Ιστορία βόλτες χεράκι-χεράκι, πέφτει το πολύ πολύ και κανένα φιλάκι, αλλά ώς εκεί.

Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι θα ήταν πολύ δυσάρεστο για την κ. Βενιζέλου όταν το άκουσε και μάλιστα από το βήμα κοτζάμ συνεδρίου, έστω και αν ήταν του ΠΑΣΟΚ...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή