Αλέξη… πρόσεχε καλά!

Μια ανοιχτή επιστολή ενός πολίτη προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα κάνει τον γύρο του διαδικτύου και προκαλεί αίσθηση.

Αίσθηση γιατί από ό,τι φαίνεται οργή δεν υπάρχει μόνο στο στρατόπεδο που στηρίζει την κυβέρνηση αλλά και στους άλλους πολίτες που δεν συμφωνούν με το πώς χειρίστηκε τα πράγματα η κυβέρνηση.

Αίσθηση γιατί αποδεικνύει πώς το άνευ περιεχομένου και άνευ υπαρκτού ερωτήματος δημοψήφισμα παρωδία, που προκήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας, οδεύει την κοινωνία προς σκληρό διχασμό.

Κάνουμε έκκληση, με τη σειρά μας, στον ελληνικό λαό προς ενότητα.

Να μην παρασυρθεί ο ελληνικός λαός από τους πράκτορες του χάους, από τους φρενοβλαβείς που μας οδηγούν σε εμφύλιο σπαραγμό...

«Αλέξη,

Eίδα εχτές ένα τρομακτικό όνειρο και ανησύχησα.. ψηφίστηκε, λέει, το περήφανο ΟΧΙ και πήγαμε οι δύο μας στην Ευρώπη για την τελική ανακουφιστική συμφωνία.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου χαμογελούσες όταν έκλεινε η πόρτα πίσω σου.. περίμενα σε ένα μεγάλο διάδρομο να σε δω να βγαίνεις… ήμουνα πολύ χαρούμενος και σίγουρος.

Όταν ξανά-άνοιξε η πόρτα Αλέξη, σε είδα κάθιδρο και με τα ρούχα σου ταλαιπωρημένα… ανησύχησα αλλά σε είδα να χαμογελάς και ηρέμησα! τα καταφέραμε-σκέφτηκα.. Σε βλέπω Αλέξη να αρπάζεις την πόρτα και να την κλείνεις με δύναμη! Κουνήθηκαν οι τοίχοι!

Με κοιτάς στα μάτια με το γνωστό χαμόγελο, της επιτυχίας. και απλά γύριζες από την άλλη, και αρχίζεις να ανεβαίνεις σε μια τεράστια μαρμάρινη σκάλα Αλέξη. Έμεινα μόνος…

Κοιτάζω τα χέρια σου και είναι μέσα στο αίμα Αλέξη… στάζουνε παντού επάνω στην υπέροχη μαρμάρινη σκάλα. Κοιτάζω την πόρτα και βλέπω αίματα παντού Αλέξη. Βλέπω τα αίματα του Παύλου, αίματα από καθαρίστριες, από ΕΡΤατζίδες, από τον πολιτικό σου πατέρα, από φύλακες και αγγέλους Αλέξη. Εσύ ακόμα ανεβαίνεις και χαμογελάς σαν παιδάκι… Έχει μουδιάσει το κεφάλι μου Αλέξη. προσπαθώ να φωνάξω, άλλα δεν μπορώ. Ούτε ανάσα δεν μπορώ να πάρω.

Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου αλλά τίποτα γύρο μου Αλέξη...

Άκου τώρα το ποιο τρελό! Είναι και τα δικά μου χέρια μέσα στο αίμα Αλέξη. Το αίμα του πατέρα μου, της μάνας μου, του αδελφού μου, των παιδιών μου Αλέξη… των παιδιών μου…

Ευτυχώς εκεί ξύπνησα δίπλα στην γυναίκα μου και τα παιδιά μου Αλέξη. Έτρεμα και έκλαιγα ασταμάτητα, όσο πιο σιγά μπορούσα για να μην τρομάξω την οικογένειά μου Αλέξη… και τώρα είμαι εδώ να σου γράψω αυτά που δεν μπόρεσα να σου φωνάξω όσο εσύ, με την πλάτη σου γυρισμένη σε εμένα, σκαρφάλωνες την υπέροχη ματωμένη σκάλα.

Γιατί ρε Αλέξη εσύ, ο αριστερός, εκμεταλλεύτηκες τόσο βάναυσα των ταλαιπωρημένο λαό με τα ψέματα;

Τόσο αντράκι είσαι, που βρήκες τον φουκαρά τον άνεργο και τον συνταξιούχο, του πιπίλισες το μυαλό με υποσχέσεις και τον έβαλες κόντρα «στους βολεμένους»;

Ρε Αλέξη, άμα θέλεις να προσλάβεις κόσμο στο δημόσιο, φτιάχνεις τις δομές του κράτους πρώτα για να τους συντηρήσεις…

Εσύ δεν έχεις να πληρώσεις συντάξεις και βουτάς τα λεφτά απ’ τα φουκαριάρικα τα ταμεία και τους Δήμους. Κι από πάνω διορίζεις κόσμο ρε Αλέξη…

Έτσι για να έχεις ένα στρατό να σε προσκυνάει και να του γυρίσεις την πλάτη για την δικιά σου φιλοδοξία; Τους το είπες; τους ρώτησες ρε Αλέξη άμα θέλουνε ή απλά άρπαξες την ευκαιρία της ανάγκης τους;

Και τώρα έγινες και Ευρωπαϊστής ρε Αλέξη; Εσύ που τους βρίζεις όλη μέρα και λες ότι σε εκβιάζουνε και μας λες ότι προσπαθούν να μας σκλαβώσουν;

Αλέξη ξαφνικά μας λες ότι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα Ευρωπαϊκό κόμμα; Ακόμα κι αυτοί που φωνάζουν και σήμερα «ΕΞΩ», αντί για «ΟΧΙ»; Κι αυτοί Αλέξη;

Θα μας τρελάνεις τελείως όλους;

Δεν το λέμε εμείς ότι το ΟΧΙ είναι έξοδος από το Ευρώ και πρέπει να «τα βρούμε» όλος ο πλανήτης το λέει ρε Αλέξη, εκτός απ’ τον φίλο σου τον Μορο, που κατάφερε να πεινάει μια χώρα γεμάτη πετρέλαια!

Γιατί, ρε Αλέξη, δεν βρέθηκε ούτε ένας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μας στηρίξει;

Τρεις φορές πήγες στον Πούτιν και μόνο που δεν σε μάλωσε.

Που μας πας, Αλέξη;

Θα σου το πω όσο ποιο απλά μπορώ. Οι Έλληνες θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε την οικογένειά μας και δεν λογαριάζουμε το τομάρι μας όπως εσύ. Κάνε κάτι όσο μπορείς, γιατί το κύμα που έχεις καβαλήσει, θα σε πλακώσει παλικαράκι μου.

Έχει πάει η ώρα 6:00 και χαράζει… Ο χρόνος σου τελειώνει και εγώ είμαι πολύ κουρασμένος, Αλέξη, και δεν μπορώ να κλείσω μάτι… Περιμένω να σε ακούσω για να μπορέσω να κοιμηθώ Αλέξη… Θα είμαι ξύπνιος να κοιτάζω την οικογένεια μου Αλέξη, μην τυχόν και σε δω να τους πλησιάζεις. Εγώ είμαι στις σκιές που βλέπεις γύρω σου να ξέρεις. Σε βλέπω και κλαίω από τα νεύρα μου Αλέξη..

Άμα τους πειράξεις, θα ‘ρθω να σε βρώ Αλέξη!

Και θα ‘ρθω μαζί με όλους τους γελασμένους, που εγώ τους αγαπάω, Αλέξη, γιατί τους νιώθω αίμα μου Αλέξη..

Με την ελπίδα να κοιμηθώ ένα βράδυ ήσυχος,

Άγγελος K.
Ιδιωτικός Υπάλληλος, Πατέρας 2 παιδιών».

Tribune