Η επέλαση του αναχρονισμού…

Ακόμη και την ύστατη στιγμή, την ώρα της τελικής αναμέτρησης της καταρρέουσας κυβέρνησης με τους πιστωτές της χώρας, θα ανέμενε κανείς από ένα νέο άνθρωπο, μόλις σαραντάρη, να επιδείκνυε την πρόθεση ή τη διάθεση έστω προς έναν εκ βάθρων αναπροσανατολισμό του πολιτικού σκηνικού.

Άλλωστε στην κατάσταση αυτή στην οποία περιήλθε ιδία ευθύνη δεν είχε πια τίποτε να χάσει.

Ακόμη και εκείνη τη στιγμή προτίμησε την καταφυγή σε εσωστρεφείς ελιγμούς, περιορισμένης εμβέλειας τακτικισμούς και περιορισμένης ευθύνης στρατηγήματα με ημερομηνία λήξης…

Ο Αλέξης Τσίπρας, το μοναδικό δημοφιλές πολιτικό πρόσωπο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, είχε «πέσει» πολύ νωρίτερα, στο απόγειο της δόξας του, δύο μόλις μήνες μετά την εκλογή του, όπως με βαθιά θλίψη αλλά και επίγνωση δήλωνε άμεσος και επί μακρόν συνεργάτης του ο οποίος πλέον δεν βρίσκεται στην Αθήνα. «Με τις ιδιάζουσες συνθήκες που επικρατούν στο κόμμα, ο πρωθυπουργός βρίσκεται ήδη σε αδιέξοδο και έχει πέσει αλλά δεν το ξέρει» ομολογούσε ο συνεργάτης ο οποίος διέθετε την απαραίτητη πολιτική και κομματική κουλτούρα ώστε να αντιλαμβάνεται τα της Κουμουνδούρου ζητήματα αλλά και τη γνώση ώστε να κατανοεί και να μετρά τους συσχετισμούς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο ουδείς έδωσε ιδιαίτερη βάση στα λεγόμενα του. Απλά η πρώιμη ομολογία του κατεγράφη στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των συνομιλητών του.

Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν το χρησμό.

Ο Αλέξης Τσίπρας διοικεί ελέω μιας παράδοξης, οξύμωρης και αμφίσημης συγκυρίας. Το τέλος αυτής της φάσης της διαδρομής του είναι απολύτως ορατό. Επειδή ωστόσο λόγω της συνολικής αποσύνθεσης του παραδοσιακού πολιτικού καθεστώτος δεν υφίσταται άλλο πρόσωπο ικανό να εκπροσωπήσει τις αναρίθμητες αντιφάσεις και διχασμούς της ελληνικής κοινωνίας, ο Αλέξης Τσίπρας πλασάρεται ως ο μοναδικός που είναι αυτή τη στιγμή σε θέση να οδηγήσει τη χώρα στη μετά τη Μεταπολίτευση εποχή.

Αυτό είναι και το επίκεντρο του χαρακτηριστικού άρθρου-σχολίου της γερμανικής «FAZ» η οποία εκ Φρανκφούρτης ορμώμενη θεωρεί στη βάση του έμπειρου και απόλυτα συντηρητικού βλέμματος που διαθέτει πώς ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός είναι ο μόνος που καταφέρνει να έχει το κεφάλι του έξω από την επιφάνεια του νερού, όταν οι υπόλοιποι παράγοντες και πολιτικοί είναι ήδη πνιγμένοι.

Σωστά. Αλλά εδώ είναι απαραίτητη μία εξήγηση. Πώς ένας νεαρός πολιτικός, αριστερής προέλευσης κατά δήλωσή του, μπορεί να ηγηθεί ενός αναπροσανατολισμού του πολιτικού σκηνικού όταν εκ θέσεως, φύσεως και κουλτούρας εντάσσεται στο αναχρονιστικό ρεύμα της ηττημένης κατά κράτος μετασταλινικής Αριστεράς; Με εσωτερικό κομματικό στήριγμα το οποίο και απώλεσε, που αποτελεί «αρχαιολογικού τύπου εύρημα», την «Αριστερή Πλατφόρμα», και με μικρότερης εμβέλειας συμμαχικούς συνδυασμούς, πικραμένων πρώην Τροτσκιστών, απελπισμένων πρώην Μαοϊκών, οργισμένων κατά συνείδηση και θέσει Σταλινικών και ορισμένων «αστικοποιημένων» του χώρου των Εξαρχείων, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε καμία τύχη.

Αντιθέτως αποτελούσε μία έξοχη «λεία», απροσδόκητα προσεγγίσιμη σε κάθε είδους κονκλάβια της Ευρώπης ή πέραν του Ατλαντικού που αρέσκονται σε παίγνια, κερδοσκοπίες και ίντριγκες. Ήταν κυρίως μία εξαιρετική «λεία» για εκείνους που οικοδομούν με μέθοδο και στρατηγική την Ευρώπη που προσδοκούν. Δηλαδή εκείνη των τριών ή τεσσάρων οντοτήτων, με χαλαρή εξάρτηση, ευτελές πολιτικό δεσμό και βεβαίως ευάλωτο μέλλον. 

Όπως εξηγεί επί παραδείγματι ο πολύς κ. Φρίντμαν, ψυχή τε και σώματι οπαδός της Pax Americana έστω και με ψαλλιδισμένα φτερά από τα κείμενα της Stratfor, η μετά την ελληνική κρίση Ευρώπη οδηγείται σε πολλαπλή διάσπαση, με ένα γερμανικό, ένα λατινογαλλικό, έναν ανατολικοευρωπαϊκό με επίκεντρο την Πολωνία και έναν, πιθανώς, αγγλοσαξονικό με αναβίωση του Συμβουλίου της Βόρειας Θάλασσας (Βρετανία - Σκανδιναβία). Το χρονικό σημείο της πολλαπλής διάσπασης ορίζεται γύρω στο 2025, δηλαδή σε δέκα χρόνια.

Σε αυτά τα «παίγνια» με πολλαπλούς συντελεστές, όπως το Ινστιτούτο «Levy» όπου συμβιώνουν οι Γκάιλμπραϊθ, Στίγκλιτς, Παπαδημητρίου, Σόρος και όλίγον, όσο πατάει η γάτα λόγω αναξιοπιστίας, Βαρουφάκης, με τη σύζυγο του ελληνικής προέλευσης ηγετικού στελέχους του Ινστιτούτου να είναι υπουργός του κ. Τσίπρα, οδηγήθηκε αναπόφευκτα ο ανενημέρωτος πρωθυπουργός κατά την κοστοβόρα περίοδο προσαρμογής του στη σκληρή πραγματικότητα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο κάθε νεαρός πολιτικός έχει δικαίωμα στην ενημέρωση και στη διά βίου εκπαίδευση. Όχι όμως ο κάθε πρωθυπουργός χώρας σε αέναη οικονομική κρίση και αποσταθεροποιημένο σύστημα εξουσίας.

Ισχυρίζονται ορισμένοι πως οι νέοι άνθρωποι είναι σαν τα σφουγγάρια και απομυζούν, καθώς και αφομοιώνουν κάθε ίχνος πληροφορίας και γνώσης. Ναι, αλλά υπό τον όρο να διαθέτουν την κουλτούρα που επιβάλλει την εμπιστοσύνη που έχει ο νεαρός στη γνώση και την πληροφορία.

Ανήκει ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που δεν αντιδρούν φοβικά στις προκλήσεις ενός ευρωπαϊκού μέλλοντος που αυτή τη στιγμή διακυβεύεται από τη σύγκρουση μεταξύ εκείνων που προσδοκούν σε ένα ομοσπονδιακό, ευρωκεντρικό, συνεκτικό και απολύτως συλλογικό μοντέλο οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και εκείνων που έχουν επιστρατευτεί δυναμικά για την επαναφορά των εθνοκεντρικών και άρα ανταγωνιστικών κρατικών μοντέλων με παράλληλη αναβίωση των θρησκευτικών και εθνο-παραδοσιακών παραμέτρων διαβίωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε καθεστώς διαρκούς αντιπαλότητας.

Η μέχρι τώρα πορεία του νεαρού πρωθυπουργού καταδεικνύει πως ταυτίστηκε με εκείνα τα κέντρα που στην Ελλάδα και την Ευρώπη απεργάζονται το δεύτερο.

Μία μετασταλινική Αριστερά σε εξ αντικειμένου συμπόρευση ως προς την πρακτική με τις ακροδεξιές - υπερεθνικιστικές δυνάμεις, οργισμένους μικροαστικούς και υπερσυντηρητικούς σχηματισμούς (Πέπε Γκρίλο, ΑΝΕΛ).

Αυτό ήταν το μέχρι σήμερα το μοντέλο αναφοράς του «τρέχοντος» Μαξίμου. Τι άραγε θα μπορούσε να αλλάξει;

Η διατήρηση στη θέση του υπουργού Παιδείας του κ. Μπαλτά, σε ένα υπουργείο δηλαδή που δεν ανήκει στα μνημονιακά και άρα επιδέχεται αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα καταδείκνυαν την ιδεολογική τάση του ηγέτη του Μαξίμου, καθόρισε και την ευρύτερη εικόνα που επικρατεί στα μυαλά των σημερινών νεαρών Ταγών του πολιτικού σκηνικού.

Ο κ. Μπαλτάς δεν είναι απλώς αναχρονιστής. Είναι ένας αμετανόητος και μάλιστα ανενημέρωτος κομμουνιστής της εποχής του Τορρές. Αντιλαμβάνεται τη γνώση ως ηλεκτρικό τρυπάνι και μάλιστα σοβιετικής προέλευσης. Το αλτουσεριανό επίχρισμα που επικαλείται, καθώς και ο πρωθυπουργός του, αποτελεί την έσχατη «νεωτερικότητα» που θα επέτρεπε στον εαυτό του.

Αν ιδεολογικά ο δημοφιλέστατος πρωθυπουργός της χώρας είναι περιορισμένων οριζόντων, πολιτικά, ως προς τον έρωτα για την εξουσία δηλαδή, θα ήταν ευεπίφορος προς επέκταση των συμμαχιών τους για τη διατήρηση του προνομίου της διακυβέρνησης.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει και προφανώς αυτόν επικαλούνται οι έξωθεν αναλυτές, όταν ισχυρίζονται πως μόνο αυτός μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στο μέλλον.

Ο μοναδικός δρόμος ακούει στο όνομα της ενσωμάτωσης στο μοντέλο του σημερινού Μαξίμου της κεντροαριστεράς με παράλληλη αποπομπή του «αρχαιολογικού πλην εντίμου ευρήματος» του Αριστερού Ρεύματος. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, πόσω δε μάλλον όταν στη σημερινή καταρρέουσα Δεξιά, δύο πρόσωπα εμφανίζονται να διεκδικούν το ρόλο του «καθοδηγητή». Ο κ. Μάκης Βορίδης και η κυρία… Όλγα Κεφαλογιάνη. Ναι, και οι σαρκαστικοί γέλωτες επιτρέπονται.

Κατά πληροφορίες οι Καραμανλής, Ντόρα Μπακογιάννη, Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Μεϊμαράκης (Η Ομάδα των Τεσσάρων της Δεξιάς) τείνουν είτε προς μία παρένθεση τύπου Κώστα Χατζιδάκη (σοβαρή αλλά χαλαρή επιλογή) ή στη διασταύρωση των χατζαριών δύο συνισταμένων της παλαιάς διαπλοκής.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση και αν τα δεξιά αυτά σενάρια ισχύουν, ο κεντροαριστερός δρόμος για τον κ. Τσίπρα είναι απολύτως ανοιχτός.

Μπορεί όμως;

Νίκος Γεωργιάδης

Athens Voice