Δειλοί, μοιραίοι και αναίσθητοι…

Έχω μείνει και εγώ όπως και άλλοι συμπατριώτες μου έκπληκτος με το κείμενο των 17 βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που εμφανίστηκε χθες. Και δεν με εκπλήσσουν βέβαια τα αδικήματα κατά της ελληνικής γλώσσας που διαπράττουν σε αυτό το κείμενο οι συνυπογράφοντες, τρελαίνοντας ακόμη και το διορθωτή του… Word («οι βουλευτές και οι βουλεύτριες που υπογράφουμε», «τα συγκλίνοντα σκεπτικά μας», «αξιακό επίπεδο» κλπ) αλλά το ότι οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι γύρω από τον Έλληνα που αποφάσισε ή έστω είναι αναγκασμένος να συζεί μαζί τους σε αυτό τον τόπο και εκείνοι, αν και πληρώνονται αδρά για να ασχολούνται με τα κοινά,  απασχολούνται και απασχολούν με τα υπαρξιακά τους και τα εσωκομματικά τους σαν να είναι αυτό η μια και μοναδική σκοτούρα όλων μας.

Δίνω παρακάτω μερικές φράσεις που μου φάνηκαν αξιοπρόσεκτες στο κείμενό τους:

«Πίσω από το «Ναι», το «Όχι» και το «Παρών», πέρα από τις προφανείς διαφορές, υπάρχουν παρόμοιες, ακόμα και κοινές αντιλήψεις. Αυτά τα κοινά προσπαθεί να εκφράσει, σε μια πρώτη μορφή, το κείμενο» (σχ.σ.: προσπαθεί να μπαλώσει, πείτε καλύτερα, αυτό το κείμενο) και παρακάτω: «Αναγνωρίζουμε τα λάθη που έγιναν στη διαπραγμάτευση, απουσία μάλιστα σοβαρού κυβερνητικού σχεδιασμού εναλλακτικών δρόμων και διεξόδων.(σχ.σ.: αναγνωρίζουμε τώρα τα λάθη αλλά οι υπεύθυνοι, όντας σύντροφοι ας μείνουν για πάντα στο σκοτάδι). «Πέραν όλων αυτών, τις προηγούμενες μέρες, με αποκορύφωμα την Πέμπτη, βιώσαμε στη Βουλή διαδικασίες ακραίας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε συντρόφους, που μας λυπούν και μας κάνουν να ντρεπόμαστε, καθώς διαρρηγνύουν δεσμούς συντροφικότητας, εκτίμησης και αγάπης στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ (σχ. σ.: μάλλον δεν ήταν και πολύ δυνατοί αυτοί οι δεσμοί).

Και το κείμενο καταλήγει ως εξής: «Οι βουλευτές και οι βουλεύτριες(άντε πάλι) που συνυπογράφουμε το κείμενο, είτε ψηφίσαμε «Ναι» είτε «Όχι» είτε «Παρών», αισθανόμαστε όλες και όλοι το βάρος της αποτυχίας (σχ.σ.: το ότι όντας σύντροφοι καταφέραμε και ψηφίσαμε τρία τουλάχιστον εντελώς διαφορετικά πράγματα δεν τους παραξενεύει). Και είμαστε αποφασισμένοι να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος στις συνεδριακές διαδικασίες που πρέπει να ξεκινήσουν αμέσως».

Κατά τη  γνώμη μου πρόκειται για γραπτό, μνημείο αναισθησίας, 17 βουλευτών που μέσα στους προηγούμενους έξι μήνες δεν κατάφεραν να έχουν κάνει το παραμικρό που να τους θυμόμαστε, αν υποθέσουμε ότι η θητεία τους λήξει αύριο.

Και μας απασχόλησαν για ένα εντελώς αδιάφορο για εμάς, είτε τους ψηφίσαμε είτε όχι, εσωκομματικό τους θέμα, όντας ανίκανοι να κινήσουν την προσοχή μας για κάτι χρήσιμο στο σύνολο.

Στο κάτω-κάτω ας ορίσουν ένα μέρος, όπως κάνουν και οι χούλιγκαν των ομάδων (αφού για ομάδες και οπαδούς πρόκειται), να πάνε εκεί να πλακωθούν και να λύσουν τις διαφορές τους.

Αυτοί λοιπόν οι κύριοι και οι κυρίες (Κώστας Δερμιτζάκης, Ηρώ Διώτη, Κώστας Ζαχαριάς, Κατερίνα Ιγγλέζη, Αννέτα Καββαδία, Μαρία Κανελλοπούλου, Χρήστος  Καραγιαννίδης, Βασιλική Κατριβάνου, Φάνης Κουρεμπές, Γιώργος Κυρίτσης, Θωμάς Κώτσιας, Βάσω Λέβα, Νίκος Μιχαλάκης, Ελένη Σταματάκη, Αφροδίτη Σταμπουλή, Δανάη Τζήκα-Κωστοπούλου, Αλεξάνδρα Τσανάκα) πού ήταν για παράδειγμα όταν έγινε το δυστύχημα στα Ελληνικά Πετρέλαια;

Κατέβηκαν σε κάποια διαδήλωση;

Επίσης δεν μπορεί να μην γνωρίζουν πως διακινείται ένας ολόκληρος κατάλογος με συγγενείς συντρόφων τους διορισμένους από το παράθυρο και μάλιστα αυτό να έχει γίνει μέσα σε πολύ κρίσιμα για τη χώρα εικοσιτετράωρα.

Ο σύζυγος της και ο αδελφός της Δούρου, τα ανίψια δυο «αδιάφθορων» Υπουργών, κάτι συντροφούλες «συντρόφων» Υπουργών, και βέβαια άφθονα δικά μας παιδιά και εξαδέλφια από του Μαξίμου μέχρι το Υπουργείο Παιδείας. Και τόσους μήνες βέβαια δεν ξέρουν τίποτα για το Πεδίον του Άρεως και τα κοινωνικά προβλήματα εκεί μέσα.

Για όλα αυτά δεν δοκιμάστηκαν οι διασυντροφικοί δεσμοί τους;

Επίσης, για να θυμηθούμε και τον δραχμολάτρη πλην τίμιο Παναγιώτη, όταν ο διορισμένος από αυτόν διευθυντής στα Διυλιστήρια τόλμησε να αυξήσει το μισθό του κατά 100.000 Ευρώ, δεν τον έπιασε το δικό του από το αυτί, όπως έπιανε ο γάτος Τομ το ποντίκι τον Τζέρι από την ουρά και να τον πετάξει έξω. Κάνοντάς τον να διαγράψει μάλιστα μια μεγαλοπρεπή καμπύλη προς τη μεριά της θάλασσας. Απλά τον κράτησε και τον… καταδίκασε να παίρνει μόνο 180.000 Ευρώ το χρόνο και κομμάτια να γίνουν μερικοί εργάτες.

Το κείμενο λοιπόν αυτό μας έδειξε ακόμη πιο καλά πως το πρόβλημα της χώρας οι άνθρωποι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εννοούν να το βλέπουν πεισματικά κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, ακριβώς όπως τον τραγούδησε κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Ο Ρούντι τα χαλάει με τον Αλέξη, ο Νίκος που τα σπάει με τη Ζωή, ο Γιώργος κατουριέται όταν βλέπει τη Βιβή κλπ.

Είναι ενοχλητικό λοιπόν αυτό το κομματικό συνονθύλευμα, που αν και κατακαλόκαιρο, θα μπορούσες να πεις πως ετοιμάζεται για το καρναβάλι της Πάτρας, έχοντας ντυθεί «Αριστερά», χωρίς να έχει καμία σχέση με αυτήν, να χρησιμεύει σαν στόχος για να πλήττεται η (παγκόσμια) ιδέα της Αριστεράς.

Να έρχονται αρθρογράφοι-ειδήμονες(;), που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν τον Αριστερό από τον Κομμουνιστή, τον Τροτσκιστή από τον Αντιεξουσιαστή, και να μας λένε: Να, ρε σεις, αυτή είναι η Αριστερά (σας) και οι άνθρωποί της.

«Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι η Εθνική Τράπεζα, η Βιομηχανία Ζάχαρης, και η ΔΕΗ μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής αν τις ελέγχει ο Λαφαζάνης και η ΓΕΝΟΠ;» (βλ Protagon, άρθρο του κ. Αρ. Δοξιάδη). Μουτζουρώνοντας μαζί με τους μασκαράδες και ανθρώπους όπως ο Αγιέντε, ο Τσε, οι καπνεργάτες της Καβάλας, αυτοί που πολέμησαν το Φράνκο στην Ισπανία, ο Μπελογιάννης, ο Λαμπράκης, ο Πέτρουλας, η Κανελλοπούλου(που τη σκότωσε το πούλμαν ενώ μοίραζε προκηρύξεις) ο Κάππος.

Δειλοί, μοιραίοι, αναίσθητοι αντάμα, περιμένουν κάποιο θάμα (ίσως την πρόταση εμπιστοσύνης) για να μη χάσουν τις καρέκλες.

Άλκης Γαλδαδάς

Protagon