Εφόσον δεν μας τσάκισαν τελειωτικά...

Όταν χάνεις λάδια… ή αλλιώς όταν προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Ακόμη και την απόλυτη κωλοτούμπα.

Αυτό κάνει εδώ και μέρες η Αυγή (χα χα χα), που στην προσπάθειά της να κάνει το μαύρο άσπρο επικαλείται ακόμη και τον Λένιν, παρομοιάζοντάς τον με τον σημερινό Αλέξη (τον βασιλιά της κυβίστησης).

Τώρα, το τι σχέση έχει ο Αλέξης με τον Λένιν, ή η Βαλαβάνη με την Λούξεμπουργκ, το αφήνω στα τζιμάνια του Σύριζα να το βρουν…

Διαβάστε χάλια…

S.A.

Παλιά στις εφημερίδες, τέτοια εποχή που έσφιγγαν οι ζέστες και αραίωνε το προσωπικό και το μυαλό, δημοσιεύαμε για να κλείσουμε το φύλο κομμάτια ψυγείου, όπως τα λέγαμε. Κομμάτια δηλαδή που φυλάγαμε στο συρτάρι και μας έλυναν το πρόβλημα της δημοσιογραφικής ύλης, όταν αυτή σπάνιζε. Αν είχαν και κάποια επικαιρότητα, τόσο το καλύτερο.

Ένα τέτοιο κομμάτι ψυγείου -αλλά τι ψυγείου!- θα βρείτε παρακάτω σήμερα.

Είναι αποσπάσματα από μια ομιλία του Λένιν τον Οκτώβρη του 1921.

Της χρονιάς δηλαδή που αποφάσισε, μετά και την εξέγερση της Κροστάνδης, μια σοβαρή υποχώρηση των μπολσεβίκων: Τη Νέα Οικονομική Πολιτική - γνωστή ως ΝΕΠ. Η οποία επανέφερε τις καπιταλιστικές σχέσεις σε αρκετούς τομείς, κυρίως στην αγροτική οικονομία…

Επικρίθηκε σφοδρά τότε ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης για τη σημαντική αυτή παραχώρηση στον καπιταλισμό. Και μιλώντας σε ένα συνέδριο επιτρόπων πολιτικής διαφώτισης, προσπάθησε να στηρίξει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη δύσκολη αυτή απόφαση.

Είπε λοιπόν μεταξύ άλλων:

"...Και η ουσία της νέας οικονομικής μας πολιτικής σ' αυτό ακριβώς συνίσταται, ότι δηλαδή στο σημείο αυτό πάθαμε σοβαρή ήττα και αρχίσαμε να κάνουμε στρατηγική υποχώρηση: Εφόσον δεν μας τσάκισαν τελειωτικά, ας υποχωρήσουμε κι ας αρχίσουμε την αναδιοργάνωση από την αρχή, μα πιο σταθερά'... Και στο σημείο αυτό είναι βέβαια αναπόφευκτο να βρεθεί μια μερίδα ανθρώπων σε κατάσταση απογοήτευσης, σχεδόν πανικού, και εξ αιτίας της υποχώρησης να αρχίσουν οι άνθρωποι αυτοί να πανικοβάλλονται.

Αυτό το πράγμα είναι αναπόφευκτο. Ξέρουμε πως, όταν ο Κόκκινος Στρατός υποχωρούσε, η νίκη του άρχιζε από τη στιγμή που το έβαζε στα πόδια μπροστά στον εχθρό, και κάθε φορά σε κάθε μέτωπο μια μερίδα ανθρώπων περνούσε αυτήν την περίοδο του πανικού.

Μα κάθε φορά -και στο μέτωπο του Κολτσάκ και στο μέτωπο του Ντενίκιν και στο μέτωπο του Γιουντένιτς και στο πολωνικό μέτωπο και στο μέτωπο του Βράνγκελ- κάθε φορά συνέβαινε το ίδιο: αφού μας τις έβρεχαν για τα καλά, μία και κάποτε και περισσότερες φορές, εμείς επαληθεύαμε την παροιμία: ένας δαρμένος αξίζει όσο αξίζουν δύο άδαρτοι. Αφού τις τρώγαμε μια φορά, αρχίζαμε την επίθεση σιγά, συστηματικά και προσεχτικά".

Αυτά από τον Λένιν. Αν λένε κάτι και για τον δικό μας φετινό Αύγουστο, ακόμα καλύτερα...

Θανάσης Καρτερός

Η Αυγή