Εκβιασμός ψηφοφόρων…

Οι δηλώσεις που δεν εννοούνται, οι υποσχέσεις που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, οι διακηρύξεις που θα ξεχαστούν, οι υπερβολές και φυσικά οι βολές κατά των αντιπάλων αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο σε προεκλογικές περιόδους, ειδικά στη χώρα που ζούμε. Ιδιαίτερα όταν πολιτικοί που διεκδικούν την εξουσία παίζουν ταυτόχρονα «το κεφάλι τους», όπως στην περίπτωση του Αλ. Τσίπρα στη σημερινή συγκυρία.

Γιατί κακά τα ψέματα, όλοι γνωρίζουν ότι το πολιτικό σκηνικό της επόμενης ημέρας θα διαμορφωθεί ανάλογα με τις επιδόσεις του τέως πρωθυπουργού και του Ευ. Μεϊμαράκη στις κάλπες, καθώς οι ίδιοι και τα κόμματά τους αγωνίζονται για την πρώτη θέση...

Αυτές οι εκλογές, όμως, δεν θα κρίνουν μόνο ποιο κόμμα θα έλθει πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Θα κρίνουν επίσης τη μορφή της κυβέρνησης, καθώς η μόνη πρόβλεψη που μπορεί να γίνει σήμερα με σχετική ασφάλεια είναι ότι το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας είναι εξαιρετικά απίθανο. Και τέλος, θα κρίνουν την τύχη της Ελλάδας, που κρέμεται σε μία κλωστή και έχει μπροστά της να ανεβεί ένα πολύ μεγάλο ανήφορο, για να δημιουργηθούν κάποιες ελπίδες σωτηρίας.

Η λογική λέει, λοιπόν, ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί και κανονικά κανένα κόμμα δεν θα έπρεπε να θέλει να επιχειρήσει μόνο του να βγάλει τη χώρα από τη φοβερή θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Ο Αλ. Τσίπρας, όμως, παραμένει δέσμιος του παραλογισμού με τον οποίο λειτούργησε έως σήμερα. Ισως επειδή είναι πλέον εθισμένος, αφού τη μοναδική φορά που λειτούργησε λογικά ήταν όταν υπέγραψε το μνημόνιο, μπορεί γιατί θυμάται ότι «πουλώντας» άφθονο παραλογισμό έφτασε στην εξουσία, ενώ ξεχνάει ότι ο παραλογισμός στην άσκησή της έφερε τη χώρα στο σημερινό απερίγραπτο χάλι. Με δική του ευθύνη, βεβαίως...

Υπ’ αυτήν την έννοια, ο ίδιος και οι δικοί του θα έπρεπε να αποφεύγουν κάπως την καταστροφική λαϊκίστικη ρητορική του παρελθόντος, τις κραυγαλέες αντιφάσεις γύρω από το μνημόνιο που υπέγραψε και τους λόγους για τους οποίους το έκανε και κυρίως τις δηλώσεις ότι δεν θα συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ που του απέμενε με κανένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα μετά τις εκλογές, δημιουργώντας την εντύπωση ότι μόνο με τους Καμμένους επιθυμεί πάλι να συγκυβερνήσει.

Ολα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν προεκλογικά «κόλπα», στην αναζήτηση της συσπείρωσης των Συριζαίων που φυλλορροούν, αν δεν είχαμε ζήσει ως πολίτες τη φοβερή εμπειρία του προηγούμενου επταμήνου.

Τη ζήσαμε όμως και ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή η Αριστερά α λα γκρέκα είναι αδίστακτη και ουσιαστικά αδιάφορη για τη χώρα, αρκεί να διασφαλίσει την εξουσία.

Τώρα, στόχος του νέου αρχηγικού κόμματος του Αλ. Τσίπρα είναι να υφαρπάξει την ψήφο των ψηφοφόρων με έμμεσο εκβιασμό, οδηγώντας τους μεταξύ άλλων στη σκέψη μήπως «συμφέρει» να κερδίσει για να σχηματιστεί κυβέρνηση...

Άγγελος Στάγκος

Καθημερινή