Η δικαίωση Σαμαρά…

Η δικαίωση Σαμαρά είναι κάτι που ξεπερνά τον ίδιο ως πρόσωπο και τη Νέα Δημοκρατία ως Κόμμα. Και γι’ αυτό επιτρέψτε μου να επιμείνω…

Γιατί την τελευταία πενταετία κατάφερε τα εξής πρωτόγνωρα πράγματα:

* Πρώτον παρέλαβε τη Νέα Δημοκρατία μετά από μια «στρατηγική ήττα» και την έφερε, μετά από δυόμιση χρόνια, ξανά στην εξουσία! Και μάλιστα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης, για την οποία είχε και η ίδια ιστορικό μερίδιο…

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει!

--Μετά την ήττα του 1981 (με διαφορά 11 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ), η Νέα Δημοκρατία επανήλθε στην εξουσία το 1990, αφού μεσολάβησαν εννιά ολόκληρα χρόνια!

--Μετά την ήττα του 1993 (με διαφορά 10 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ) ή ΝΔ επανήλθε στην εξουσία το 2004, αφού μεσολάβησαν 11 ολόκληρα χρόνια!

Αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε ο Σαμαράς, τον Δεκέμβριο του 2009, κι ενώ η ΝΔ είχε μόλις χάσει με 11 ποσοστιαίες μονάδες, επανέφερε το Κόμμα του στην εξουσία μέσα σε δυόμιση μόλις χρόνια! Κάτι που κανείς δεν φανταζόταν και κανείς δεν περίμενε.

Και στο μεταξύ το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε οριστικά…

* Δεύτερον, ηγήθηκε συγκυβέρνησης επί δυόμιση ολόκληρα χρόνια! Δεν υπάρχει προηγούμενο σταθερής κυβέρνησης Συνασπισμού στην Ελλάδα με τέτοια διάρκεια...

Το προηγούμενο διάστημα (2009-12) απέδειξε ότι ήταν πολύ καλός στη μετωπική σύγκρουση. Στη διάρκεια της διακυβέρνησής του απέδειξε ότι γνωρίζει να είναι και ενωτικός, ότι ξέρει να κυβερνά με «συνθέσεις».

Στις πολιτικές συνθέσεις πάντα υπάρχουν «αβαρίες», πάντα γίνονται και λάθη. Αλλά η κυβέρνησή του παρήγε έργο και ξεπέρασε τους στόχους. Τον Ιούλιο του 2012 κανείς δεν περίμενε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα άντεχε δυόμιση χρόνια. Ούτε για το… μισό δεν την είχαν τότε!

* Τρίτον: το ίδιο το έργο της διακυβέρνησης Σαμαρά δεν έχει προηγούμενο: Έκανε τη μεγαλύτερη και πιο δύσκολη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ! Σε ελάχιστο χρόνο…

Παρέλαβε το έλλειμμα στο 9,5% του ΑΕΠ (το 2011) και το παρέδωσε στο 2,4% (το 2014). Σύμφωνα με τις προβλέψεις και τα στοιχεία του ΔΝΤ, αν δεν ήταν οι τελευταίοι δύο μήνες του 2014, όταν είχε αρχίσει η «τοξική» επιρροή του λαϊκισμού από τον «επερχόμενο» ΣΥΡΙΖΑ (και οι δύο πρώτοι μήνες του 2015 που παραδοσιακά «εγγράφονται» στην προηγούμενη χρονιά), το έλλειμμα του 2014 θα ήταν χαμηλότερο από 1,5%!

Τέτοια δημοσιονομική προσαρμογή 7 με 8 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε δυόμιση με τρία χρόνια, δεν έχει προηγούμενο πουθενά στον κόσμο! Πουθενά…

* Τέταρτον, την ίδια περίοδο και παρά τη συνεχιζόμενη λιτότητα κατάφερε να επαναφέρει τη χώρα σε ανάκαμψη! Κάτι που επίσης δεν έχει προηγούμενο...

Οι ξένοι υπολόγιζαν στα τέλη του 2012, ότι η Ελλάδα θα σημείωνε μηδενική ανάπτυξη το 2014 και ελάχιστα θετική το 2015. Επί Πρωθυπουργίας Σαμαρά αναθεωρούσαν συνεχώς τις προβλέψεις τους προς τα πάνω! Τελικά το 2014 έκλεισε με άνοδο του ΑΕΠ κατά 0,8%!  

Σκεφτείτε: παρέλαβε την οικονομία με 7,2% ύφεση και την παρέδωσε, δυόμιση χρόνια αργότερα, με 0,8% ανάπτυξη! Ενώ στο μεταξύ εφάρμοζε λιτότητα και μετέτρεπε τα χρόνια ελλείμματα σε πρωτογενή πλεονάσματα.

Στα τέλη του 2014 όλοι οι ξένοι οίκοι (συμπεριλαμβανομένων του ΔΝΤ της Κομισιόν κλπ.) προέβλεπαν πλέον για την Ελλάδα ανάπτυξη πάνω από 2,5% για το 2015: κοντά στο 3,7% για το 2016 και πάνω από 3% για όλα τα επόμενα χρόνια!

Ακόμα και το Δεκέμβριο του 2014 κανένας δεν αμφισβητούσε τους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης όπου είχε βάλει τη χώρα ο Σαμαράς. Με το που ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία οι προβλέψεις ανάπτυξης για το 2015 άρχισαν και πάλι να αναθεωρούνται. Προς τα κάτω αυτή τη φορά: Από το 2,5% ανάπτυξη για το 2013, στο 1,5%, στο 0,5%, για να φτάσουν σήμερα σε πρόβλεψη ύφεσης 2-3% για ολόκληρη τη φετινή χρονιά! Και να παρακαλάμε μη πάει πιο κάτω…

--Πρωτογενή πλεονάσματα (όπως έφερε ο Σαμαράς και το 2013 και το 2014) είχε να δει η Ελλάδα δέκα χρόνια τουλάχιστον (και με εκ των υστέρων αμφισβητούμενα λογιστικά στοιχεία τότε).

--Μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα (όπως αυτό που έφερνε για το 2015, έστω και με την επιφύλαξη 0,6% του ΔΝΤ) ουσιαστικά δεν είχε δει ποτέ η Ελλάδα!

[Γιατί εκεί ήταν η διαφωνία του ΔΝΤ πέρσι το Δεκέμβρη: αν το έλλειμμα του 2015 θα μηδενιζόταν εντελώς ή θα ήταν μισή μονάδα του ΑΕΠ. Από 9,5 μονάδες που το παρέλαβε πριν τρία χρόνια!]

--Και επιστροφή στην ανάκαμψη είχε να δει η Ελληνική οικονομία έξη χρόνια τουλάχιστον. Κι όλοι την περίμεναν αργότερα…

* Πέμπτον, στα δυόμιση χρόνια του Σαμαρά επιβλήθηκαν και οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις που έχουν υπάρξει ποτέ στην Ελλάδα από το 1975. Η Ελλάδα κέρδισε δεκάδες θέσεις στις διεθνείς κατατάξεις ανταγωνιστικότητας του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Επί δεκαετίες η Ελλάδα υποχωρούσε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα. Το 2012 βρισκόταν κοντά στην 100^η θέση επί συνόλου 185 περίπου! Και σε δυόμιση χρόνια ανέβηκε πάνω από 45 θέσεις!

Μόνο στον κρίσιμο δείκτη: «έναρξη νέων επιχειρήσεων» η Ελλάδα βρισκόταν στην 147^η θέση (χειρότερη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες κι από τις μισές περίπου τριτοκοσμικές)! Και μέσα σε δυόμιση χρόνια βρέθηκε στην 36^η θέση διεθνώς. Ανέβηκε 111 θέσεις! Δεν έχει ξαναγίνει…

Για να μη μιλήσουμε για αποκρατικοποιήσεις. Το «Ελληνικό» που είχε στοιχειώσει για πάνω από 10 χρόνια, ξεμπλόκαρε πέρσι. Τώρα το μπλόκαραν ξανά. Και παρ’ ολίγο να το κάνουν… «χωματερή»!

Το ίδιο και η ΑΔΜΗΕ – η λεγόμενη «μικρή ΔΕΗ», που ψηφίστηκε η αποκρατικοποίησή της όπως συμβαίνει σε όλες τις δυτικού τύπου χώρες. Το ίδιο και τα περιφερειακά αεροδρόμια. Όλα αυτά μάλιστα προχώρησαν το δεύτερο μέρος του 2014, μετά τις ευρωεκλογές, όταν διάφοροι κατηγορούσαν την κυβέρνηση Σαμαρά ότι… είχε κάνει πίσω στις μεταρρυθμίσεις.

* Έκτο και σημαντικότατο: Στην εξωτερική πολιτική ξεκίνησε «στρατηγική σχέση» με το Ισραήλ. Κι έβαλε και την Κύπρο μέσα: Τον «άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ».

Και στη συνέχεια, ξεκίνησε αντίστοιχη στρατηγική σχέση με την Αίγυπτο, το «τρίγωνο: Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου». Με άμεσο αποτέλεσμα να διακηρύξουν τα τρία κράτη στο Κάϊρο (τέλη Νοεμβρίου 2014), όταν θα συζητήσουν από κοινού την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ τους!

Για πρώτη φορά η Αίγυπτος δέχθηκε να συζητήσει με την Ελλάδα την οριοθέτηση της ΑΟΖ που διεκδικεί η Τουρκία, χωρίς να απαιτεί τη συμμετοχή της Τουρκίας. Κι έτσι δημιούργησε σημαντικότατο διπλωματικό τετελεσμένο υπέρ των ελληνικών θέσεων και σε βάρος των τουρκικών διεκδικήσεων.

Η Αίγυπτος δέχθηκε εμμέσως πλην σαφώς ότι η περιοχή νότια του Καστελόριζου είναι Ελληνική ΑΟΖ! Πράγμα που ήδη δέχονται επίσης: η Κύπρος (που εφάπτεται κι αυτή), αλλά και το Ισραήλ (που δεν εφάπτεται, αλλά έχει βαρύνοντα ρόλο στην περιοχή).

Ακόμα, επί κυβέρνησης Σαμαρά έγινε δεχτή για πρώτη φορά στην Ευρώπη η κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στους «πρόσφυγες» και στους «λαθρομετανάστες». Και δημιουργήθηκαν ευρωπαϊκές διαδικασίες για να επαναπατρίζονται οι λαθρομετανάστες (όχι οι πρόσφυγες), πράγμα που αφορά ιδιαίτερα την Ελλάδα.

Αυτό πέρασε με παρέμβαση Σαμαρά σε Συμβούλιο Κορυφής του Δεκεμβρίου του 2013 και επισημοποιήθηκε στο επόμενο εξάμηνο κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας.

Έτσι τα δύο προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο δεν έρχονταν πολλοί πρόσφυγες (παρά το γεγονός ότι μαίνονταν ο εμφύλιος στη Συρία), αλλά και επαναπατρίσθηκαν περισσότεροι λαθρομετανάστες απ’ όσους έμπαιναν συνολικά!

Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, αυτοί που έφευγαν από την Ελλάδα ήταν περισσότεροι απ’ αυτούς που έμπαιναν! Μετά την αποχώρηση Σαμαρά ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ και… γαία πυρί μιχθείτω…

* Έβδομο: τον περασμένο Ιανουάριο, η ΝΔ έχασε τις εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ «στα…χάϊ του» τότε, κι όλη τη διαπλοκή να υποστηρίζει τον Τσίπρα (θυμάστε τα κατακόκκινα πρωτοσέλιδα και το όργιο από τα παπαγαλάκια στα κανάλια;) και κάποιους από το «δελφινάριο» της ΝΔ να στέλνουν ψηφοφόρους στο «Ποτάμι» πριν τις εκλογές και να… γλύφουν τον Τσίπρα μετά τις εκλογές! Και τότε, όμως, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, ο Σαμαράς κράτησε το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων της ΝΔ, σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2012, όταν είχε κερδίσει! Αυτό κι αν είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο!

Θυμίζω, για να έχουμε βάση σύγκρισης: κάθε φορά που η ΝΔ έκανε εκλογές έχανε από 3,5 μέχρι 13 μονάδες. Και το ΠΑΣΟΚ κάθε φορά που έκανε εκλογές, στα ίδια περίπου ήταν. Τόσο ήταν πάντα το κόστος «φθοράς της εξουσίας». Και μιλάμε για εποχές που τα κόμματα «μοίραζαν» χρήματα στον κόσμο…

Αντίθετα, ο Σαμαράς κυβέρνησε επί δυόμιση χρόνια, πέρασε τα πιο δύσκολά μέτρα, τα κόμματα που συγκυβέρνησαν μαζί του (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) καταποντίστηκαν, έχασαν από κοινού κοντά στις 15 μονάδες (!), κι όμως η ΝΔ του Σαμαρά έχασε μόλις 1,83%! Ουσιαστικά έμεινε αλώβητη!

Έπιασε τον Γενάρη 28% (27, 83% για την ακρίβεια, έναντι 29,66% τον Ιούνιο του 2012)! Τέτοια επίδοση είναι ουσιαστικά ποσοστό νίκης στις σημερινές συνθήκες! Κι όμως, το «δελφινάριο» της ΝΔ κραύγαζε «εν χορώ» ότι είναι «το χαμηλότερο ιστορικό ποσοστό της παράταξης»!

Συγκρίνουν τα προ της κρίσης αποτελέσματα, όταν το ΠΑΣΟΚ έπιανα 45αρια και 48αρια, με τα αποτελέσματα μετά την κρίση: όταν το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, έχει εξαφανιστεί, αλλά η Νέα Δημοκρατία παραμένει κόμμα εξουσίας. Ο Σαμαράς την κράτησε. Παρά την υπονόμευση που του έκαναν. Και που τη συνέχισαν αμείωτη…

Γι’ αυτό λέω ότι η δικαίωση Σαμαρά για την οποία μίλησα την προηγούμενη φορά, ή αν θέλετε οι υποθήκες Σαμαρά στις οποίες αναφέρθηκαν πιο αναλυτικά σήμερα, δεν αφορούν τον ίδιο μόνο. Ούτε τους φίλους του μόνο. Ούτε την πλειοψηφία των Νεοδημοκρατών μόνο. Αφορούν όλους αυτούς που θέλουμε να πάει η χώρα μπροστά.

Ε πώς θα πάει; Όταν γκρεμίζουμε ό,τι καλό έγινε και υπονομεύουμε αυτόν που το έκανε…

Κι αφήστε τους αντιπάλους μας, τους «ορκισμένους εχθρούς μας». Τέλος πάντων αυτοί απέναντί μας είναι, δεν περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό…

Αλλά ή ίδια η παράταξη να βγάζει τα μάτια αυτού που την κράτησε όρθια, μαζί με ολόκληρη τη χώρα; Τι παράταξη είναι αυτή;

Ξέρω, βέβαια, ότι το «δελφινάριο» είναι μικρό μόνο μέρος της ΝΔ. Βαριά ονόματα, αλλά με φθίνον εκτόπισμα! 

Μικρό μέρος πράγματι, αλλά συχνά κάνει μεγάλη ζημιά στη ΝΔ…

Ξέρω πως αν τους πέρναγε θα τη διέλυαν σε ένα μήνα μέσα.

Οι ίδιοι δεν το ξέρουν πάντα, αλλά εκεί θα το πήγαιναν.

Και ο ίδιος ο Σαμαράς φρόντισε να τους κόψει το δρόμο. Για φανταστείτε να παραιτούνταν το Μάρτιο, όταν όλο το «δελφινάριο» κολάκευε τον Τσίπρα και ήταν έτοιμοι να σκοτωθούν για το ποιος θα βγει νέος αρχηγός. Χωρίς να τους περνά από το μυαλό ότι ο Τσίπρας θα τα έκανε μούσκεμα τόσο σύντομα…

Για σκεφτείτε να παραιτούνταν ο Σαμαράς χωρίς να άφηνε το Μεϊμαράκη πίσω του. Και να βρισκόταν η ΝΔ σε δίνη εσωστρέφειας, όταν η χώρα ήταν «στο τσακ» να βγει από το ευρώ. Ή να έσερνε ο Τσίπρας τη χώρα σε εκλογές (όπως έκανε τελικά) ενώ ο Ελληνικός λαός παρακολουθούσε τους δελφίνους να τσακώνονται για το πώς θα μοιράσουν τα «ιμάτια» της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Σαμαράς, τα είδε αυτά εγκαίρως. Προειδοποιούσε ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει πολύ σύντομα και έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία η εσωστρέφεια. Και την κρίσιμη στιγμή άφησε στη θέση του το Μεϊμαράκη για να κρατήσει όρθια και ενωμένη την παράταξη. Ρόλος στον οποίο ανταποκρίθηκε πλήρως ο Βαγγέλης. Και οι «δελφίνοι» τον αποδέχθηκαν μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, αν και δεν έπαψαν να τον υπονομεύουν…

Ακόμα και με την παραίτησή του, ο Σαμαράς φρόντισε να θωρακίσει και την ενότητα και το αξιόμαχο της παράταξης, για τη μάχη που έβλεπε να ’ρχεται. Και για την οποία το «δελφινάριο» ούτε που είχε πάρει χαμπάρι…
Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα εξακολουθεί να χρειάζεται το Σαμαρά.

Αλλά η Νέα Δημοκρατία, πρέπει επειγόντως να ξεφορτωθεί την «Πέμπτη φάλαγγα των δελφίνων», που υπονομεύουν κάθε αρχηγό, εδώ και χρόνια…

Νισάφι πια!

Θανάσης Κ.

Antinews