Γιατί πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επανεκλεγεί…

Όταν πρωτοβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ με τιμές και δόξες τον περασμένο Γενάρη, υπήρξαμε κάποιοι που, ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας, βρήκαμε τους πανηγυρισμούς πρωθύστερους και αχρείαστους.

Σε κατάσταση ιερής μανίας, ο κόσμος φερόταν σα να πραγματοποιήθηκε επιτέλους ένα διακαές όνειρο, πριν ακόμη υλοποιηθεί οτιδήποτε.

Είχε ξυπνήσει μέσα στο όνειρό του και δεν καταλάβαινε ότι ακόμα ονειρευόταν. Υπερβάλλουσες προσδοκίες και ευσεβείς πόθοι ως υποκατάστατα της πραγματικότητας που ακόμα δεν είχε πάρει οριστική μορφή, ελπίδες που λογίζονταν σαν γεγονότα, μια χαρμόσυνη ευλογία ενός πολιτικού τοκετού προτού καν σπάσουν τα νερά και εξεταστεί το βρέφος.

Εφηβική πώρωση, ανεξέλεγκτη και απειλητική.

Και άνευ αντικειμένου...

Το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή ήταν εξωφρενικά εντυπωσιακό. Ένας αταβιστικός οπαδισμός ενέσκηψε με κρότο στην ελληνική κοινωνία, εκπεφρασμένος από τη γενιά που δεν τον έζησε στην πασοκική/νεοδημοκρατική μορφή του τις προηγούμενες δεκαετίες.

Μιλούσες εναντίον του στον δρόμο και σε στραβοκοίταζαν οι περαστικοί! Είναι δυνατό να μην είσαι με το κόμμα των φτωχών και των αδυνάτων που ευαγγελίζεται την αλλαγή και την πρόοδο; Πόσο “σκατόψυχος” είσαι τελοσπάντων;

Τους έλεγες πως είναι δυνατόν, μέχρι να δεις έργα, αποτελέσματα, μεταρρυθμίσεις, απτές αποδείξεις δηλαδή ότι όντως κάτι νέο γεννιέται. Πως δεν αρκεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι είναι καλός, για να τον πιστέψουμε. Πως πρέπει να κουραστεί για να μας πείσει.

Η θολωμένη μάζα, όμως, δεν σε άκουγε, κι όταν σε άκουγε, εκνευριζόταν τόσο που αμφισβητούσες την καταπραϋντική της νιρβάνα, ώστε προσπαθούσε με κάθε μέσο να σε αφανίσει.

Για μήνες ήμασταν προδότες, γερμανοτσολιάδες, έμμισθοι πράκτορες, κρυφονεοδημοκράτες, κρυφοπασόκοι, απλώς επειδή απαιτούσαμε πράξεις για να αποτιμήσουμε μια πολιτική.

Ενθουσιασμός επικίνδυνος, άκριτα παραφουσκωμένος, που με μαθηματική ακρίβεια θα διεψεύδετο, ακόμη κι αν τα πράγματα δεν πήγαιναν χάλια. Και να που τα πράγματα πήγαν εξαιρετικά χάλια.

Ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ είχε προετοιμαστεί για βολικές επαναστάσεις, για την πανηγυρική δικαίωση της μεγάλης ελληνικής ιδέας (όλοι μας πολεμούν – όλοι μας χρωστάνε – δεν φταίμε σε τίποτα), και χωρίς να το περιμένει, συγκρούστηκε με την εγχώρια και διεθνή πραγματικότητα σφοδρότερα απ’ όσο άντεχε η μαγκιά του. Οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν ανίκανοι, λίγοι, επικίνδυνοι, διαπλεκόμενοι, παλαιοκομματικοί, αναποτελεσματικοί.

Η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε περίτρανα ότι τα χρέη δεν διαγράφονται απλώς επειδή οι οφειλέτες τα κηρύσσουν παράνομα.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν κλονίστηκε επειδή ένα κράτος μέλος δοκίμασε να το κοντράρει.

Ο ρους του καπιταλισμού δεν μεταβλήθηκε επειδή της Ελλάδας της τελείωσαν τα δανεικά και θέλει κι άλλα, αγύριστα.

Το επαναστατικό αφήγημα άρχισε να χωλαίνει, οι τυχοδιώκτες που το αναπαρήγαγαν τα βρήκαν σκούρα, και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος για πρώτη φορά με το κόστος του παραμυθιού του.

Το κόμμα κατακερματίστηκε, οι ψηφοφόροι του βρέθηκαν στο κενό διχασμένοι και προδομένοι, και η αστεία πολιτική ρητορική του ματαιώθηκε εν τοις πράγμασι.

Την τρέλα του ανέλαβαν να την πουλήσουν οι αποστάτες, βέβαια, αλλά με μειωμένη ισχύ και σε λιγότερο πειστικό κόντεξτ.

Το σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι παρά την πρόδηλη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, η νοσηρή λαϊκή νοοτροπία πάνω στην οποία στηρίχτηκε για να αναρριχηθεί στην εξουσία, παραμένει αλώβητη. Ακέφαλη ίσως, αποπροσανατολισμένη, αλλά ατόφια, χωρίς να ‘χει χάσει ούτε ίχνος του δομικού παραλογισμού της.

Ο κόσμος που έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ από την αφάνεια, δηλαδή, και τον έκανε κόμμα εξουσίας, τα ‘χει βάλει μαζί του (άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο), αλλά κανείς δεν τα ‘χει βάλει με όσα ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακμάζει επειδή απέτυχε να πραγματοποιήσει όσα διακήρυξε, και όχι επειδή ο κόσμος κατάλαβε ότι οι διακηρύξεις του ήταν ανόητες και ανυπόστατες.

Η πλατιά μάζα εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα λεφτά φυτρώνουν, ότι όλοι συνωμοτούν εναντίον της Ελλάδας, ότι οι δανειστές θέλουν το κακό μας (και όχι π.χ τα λεφτά τους πίσω), ότι είναι υποχρεωμένοι να μας χρηματοδοτούν όταν και όπως θέλουμε, ότι οι συνθήκες που υπογράφουμε, και το ευρωπαϊκό/διεθνές δίκαιο συνιστούν πηγές φασισμού (εκτός αν μας ευνοούν), ότι οι πολιτικοί φταίνε για όλα σε αντίθεση με τους ψηφοφόρους που δεν φέρουν καμία ευθύνη, ότι οι προσλήψεις στο δημόσιο είναι έργο θεάρεστο, ότι τα χρέη διαγράφονται μονομερώς, ότι το νόμισμα αλλάζει πανεύκολα και χωρίς συνέπειες, καθώς και άλλα παρεμφερή δόγματα που συνθέτουν τη μυθολογία του αγανακτισμένου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αποδυναμώθηκε επειδή δεν δικαίωσε το παραπάνω σχήμα, αλλά οι υποστηρικτές του σχήματος αυτού δεν πρόκειται να συνετιστούν, αν δεν πειστούν πρώτα πως το σχήμα είναι αδύνατον να επαληθευτεί. Και την υποχρέωση της άρσης αυτής της χρόνιας πλάνης την φέρει αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό και, κατά τη γνώμη μου, είναι μάλλον ιστορική αναγκαιότητα να επανεκλεγεί.

Το κόμμα που καλλιέργησε τον αντιμνημονιακό μύθο και την ψευδοεπανάσταση του αγανακτισμένου αλλά στο τέλος έφερε μνημόνιο, οφείλει να το εφαρμόσει και να αποδείξει, αναλαμβάνοντας το σχετικό κόστος, ότι όλα όσα ισχυριζόταν προηγουμένως ήταν απλές μπούρδες και φιλοσοφικές φλυαρίες εκστομισμένες εκ του ασφαλούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε νέες εκλογές ακριβώς για να απεκδυθεί την ευθύνη του απέναντι σ’ έναν ευάλωτο λαό τον οποίο φλόμωσε στα ψέματα, για να φορτώσει το κόστος της επιλογής του σε κάποιον ήδη στιγματισμένο από παρόμοιες επιλογές, για να βγει από την άχαρη θέση στην οποία τον τοποθέτησε η όψιμη γνωριμία του με τον ρεαλισμό. Και δεν πρέπει να τον αφήσουμε να τη γλιτώσει.

Αν εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία, την οποία πολλοί βλέπουν ως σωτηρία έναντι της συριζαϊκής λαίλαπας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στρογγυλοκαθίσει ξανά στην ασφαλή καρέκλα της αντιπολίτευσης, θα ανασυγκροτηθεί, θα ξεκινήσει εκ νέου τον κίβδηλο αντιμνημονιακό αγώνα του, και η ΝΔ θα λουστεί το πολιτικό κόστος του “αριστερού” μνημονίου.

Στο τέλος δε, είναι πολύ πιθανό η ΝΔ να πάθει ό,τι και το ΠΑΣΟΚ, να χρεωθεί, δηλαδή, όλα τα νέα μέτρα και να καταστραφεί παίζοντας τον αναγκαίο ρόλο του κακού, αβαντάροντας έτσι όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη Χρυσή Αυγή, που δε βλέπει την ώρα να δυναμώσει κι άλλο. Μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει ενδυναμωμένος και δριμύτερος στην εξουσία και, κατά την προσφιλή του συνήθεια, θα επιρρίψει την ευθύνη του χάους στους προηγούμενους. Και θ’αρχίσει πάλι να τάζει.

Όχι. Στις εκλογές αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάθει εκείνο ακριβώς που απεύχεται. Να επανεκλεγεί.

Θα πρέπει να σηκώσει στις δικές του πλάτες το κόστος των ψεμάτων που με λύσσα χρησιμοποίησε, να απομυθοποιήσει έμπρακτα το καθεστώς σκέψης και δράσης που δόλια επέβαλε στον λαό, και τελικά να γυρίσει στην τρύπα από την οποία κάποτε βγήκε, με τον κόσμο να του γυρίζει συνειδητά την πλάτη.

The Curly Sue