Η γενιά της καταστροφής…

Προ ετών η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την τιμητική της. Τα παιδιά με τα μακριά μαλλιά και τα μούσια, οι κοπέλες με τα ταγάρια μεγάλωσαν, έπιασαν τα -ήντα, ντύθηκαν ακριβά και ερωτεύθηκαν την πολιτική και οικονομική εξουσία, που τους παραδόθηκαν χωρίς πολλές αντιστάσεις.

Εγιναν υπουργοί, έφτιαξαν επιχειρήσεις και ωραίες σπιταρόνες με πισίνες, αλλά ποτέ τους δεν εγκατέλειψαν την αριστερή φρεσκάδα της νεότητάς τους. Επιδόθηκαν στο άθλημα του κέρδους έχοντας μαθητεύσει στα θρανία των μαρξιστικών φροντιστηρίων, έχοντας περάσει τα νιάτα τους με τη φωτογραφία του Τσε στον τοίχο.

Και επειδή πίστευαν ότι το κέρδος είναι ούτως ή άλλως κλοπή, δεν είχαν και πολλές αναστολές...

Με τα εύσημα του ηρωισμού στο πέτο, κινήθηκαν με τη χαρακτηριστική άνεση του ανθρώπου που έχει εξοφλήσει το χρέος του στην Ιστορία στον λαβύρινθο της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους χωρίς να ξεχνούν να το καταγγέλλουν ευκαιρίας δοθείσης.

Αναφανδόν προοδευτικοί, άθεοι, υπέρμαχοι της ελεύθερης συμβίωσης, της ισότητας των φύλων και του γάμου των ομοφυλοφίλων βιάστηκαν να απολαύσουν τον κόσμο που ήθελαν να αλλάξει, αλλά εν τω μεταξύ τούς ταίριαζε γάντι.

Ηταν άνθρωποι του καιρού τους. Μια γενικώς βιαστική γενιά που είχε κάποιες διανοητικές ενοχές, τις οποίες όμως τις διοχέτευε σε ασκήσεις γευσιγνωσίας και χορτοφαγίας. Επί γενιάς του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα έμαθε να πίνει κόκκινο κρασί και τα εστιατόρια σταμάτησαν να σερβίρουν μουσακά.

Η κρίση σηματοδότησε την ήττα της. Σ’ αυτήν φόρτωσαν όλα τα δεινά της έρημης χώρας, την κυριαρχία της διαπλοκής, την πλημμύρα της διαφθοράς, την εγκατάσταση της ανομίας.

Ηταν η πρώτη γενιά που θυσίασε τόσο λίγα για να κερδίσει τόσο πολλά, εξ ου και η χαμηλή πνευματικότητά της.

Ηταν το Γένος των Ηρώων, το προτελευταίο στην κατάταξη του Ησιόδου. Στο «Εργα και Ημέραι» του Ασκραίου ποιητή το ακολουθεί το Σιδήρεον Γένος: «Ζευς δε ολέσει και τούτο γένος μερόπων ανθρώπων, εύτ’ αν γινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν». Ο εστί μεθερμηνευόμενον «γεννιούνται με άσπρα μαλλιά». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η γενιά της δυστυχίας και της καταστροφής δεν κοπιάζει για να γεράσει.

Είναι η γενιά που κυβερνά αυτήν τη στιγμή την Ελλάδα. Οι περίφημοι νέοι που θα αναζωογονήσουν την πολιτική ζωή δεν θυσίασαν καν τις ώρες που απαιτούνται για να αποφοιτήσεις από το σχολείο. Παράδειγμα ο κ. Τσίπρας. Διέπρεψε ως καταληψίας και κατέκτησε την εξουσία χωρίς καν να προσπαθήσει να οικοδομήσει, ελλείψει ιδεών, έστω τη δική του ρητορική.

Μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως η γενιά του μιμήθηκε τη γενιά του Πολυτεχνείου στις κινητοποιήσεις των τελευταίων είκοσι ετών, ανώδυνες, ακίνδυνες και άκοπες.

Υπερασπίστηκε τις καταστροφές της Αθήνας το 2008 και το 2012. Γιατί ανήκει σε μια γενιά που έμαθε να καταστρέφει, αλλά αμφιβάλλω αν ξέρει να χτίζει έστω και ένα αυθαίρετο δωμάτιο. Θα μου πείτε αυτό το αναλαμβάνει ο παππούς Αλέκος Φλαμπουράρης.

Και αυτό είναι που τρομάζει περισσότερο κι από τις αριστερές του εμμονές. Η ανικανότητά του να κοπιάσει. Πόσες φορές έχει επαναλάβει εκείνες τις 17 ώρες που κράτησε η συνάντηση κορυφής;

Δεν είναι θέμα τεμπελιάς. Είναι θέμα άγνοιας. Και γι’ αυτό τρομάζω ακόμη περισσότερο όταν ακούω ότι η Νέα Δημοκρατία γυρεύει τον αντι-Τσίπρα για να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή