Η ΓΣΕΕ αποφάσισε απεργία για ένα μήνα μετά. Για τις 12 Νοέμβρη. Τότε υπολογίζει
ότι θα είναι έτοιμο προς ψήφιση το νέο σφαγιαστικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Αλλά
κι αν κάτι αλλάξει στον προγραμματισμό, κράτησε το δικαίωμα με απόφαση της
ολιγομελούς διευθυντικής ομάδας της να αλλάξει την ημερομηνία.
Το βέβαιο είναι πως η αντίσταση στη νέα
αντιασφαλιστική επίθεση θα είναι μια 24ωρη απεργία. Θέλετε να πούμε κι άλλη
μία; Μπορεί να γίνει κι αυτό…
Οταν κάποιοι της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν την
ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ ότι δεν έκανε τίποτα το προηγούμενο διάστημα, ο
Παναγόπουλος και η παρέα του απάντησαν ότι δεν ήθελαν να πάνε κόντρα στη θέληση
του ελληνικού λαού!
Πίσω από τη ΓΣΕΕ συντάχθηκε και το ΠΑΜΕ: μια 24ωρη στις 12 Νοέμβρη, με στόχο μια όσο πιο ογκώδη παρέλαση των δυνάμεων του Περισσού και ενδιαμέσως κάποια «χάπενινγκ», σαν την προ ημερών κατάληψη του υπουργείου Εργασίας, που τα διεκπεραιώνει ο κομματικός μηχανισμός, για να μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχό τους και να μη ρισκάρει ανεπιθύμητες εξελίξεις. Γι' αυτό και ουδείς ανησυχεί απ' αυτά τα «χάπενινγκ», ουδείς στρέφει το μηχανισμό καταστολής εναντίον τους.
Υπάρχει περίπτωση η κυβέρνηση να κάνει πίσω με μία ή δύο 24ωρες απεργίες; Οσο έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με τις δεκάδες 24ωρες απεργίες που οργάνωσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία από το Μάη του 2010 και μετά.
Αρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα;
Κανένας αγώνας δεν μπορεί να κριθεί πριν δοθεί. Η δυναμική που θα βγάλει καθορίζει την εξέλιξη των πραγμάτων. Κι έχουμε χρέος ν' αγωνιστούμε για την Κοινωνική Ασφάλιση. Χωρίς αυταπάτες, όμως, ότι με 24ωρες τουφεκιές για την τιμή των όπλων μπορεί να καμφθεί μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόσει το Μνημόνιο.
Από την άλλη, το βλέμμα μας δεν πρέπει να βλέπει μόνο τους σημερινούς συσχετισμούς. Πρέπει να είναι στραμμένο στο μέλλον. Γιατί μόνο έτσι θα υπάρξει κίνηση για την αλλαγή των δυσμενών συσχετισμών.
Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί. Γιατί αν εγκαταλειφθεί, θα χαθεί, και η ήττα θα είναι στρατηγικής σημασίας. Οσα αντιασφαλιστικά νομοθετήματα κι αν περάσουν οι κυβερνήσεις (όπως συμβαίνει από το 1990 μέχρι σήμερα), όλα μπορούν να ξανακερδηθούν. Φτάνει η εργατική τάξη να εξακολουθήσει να έχει ασφαλιστική συνείδηση και το κίνημά της να έχει ταξικό προσανατολισμό.
Εχει φανεί καθαρά πως όλες οι διαχειριστικές λογικές έχουν αποτύχει. Αποδείχτηκαν εφεδρείες του καπιταλιστικού συστήματος, που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως λογιστικό μέγεθος, συνδέοντάς τη όχι με τις εργατικές ανάγκες, αλλά με την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Το μεγάλο κέρδος από τις αμυντικές μάχες του σήμερα πρέπει να είναι η διαμόρφωση μιας ταξικής διεκδικητικής βάσης που θα τροφοδοτεί τις επιθετικές μάχες του αύριο: απαιτούμε πλήρη ασφάλιση για τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, για όλους τους εργάτες, και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Ο συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος είναι υπεραρκετός για να καλύψει αυτή την ανάγκη.
Πίσω από τη ΓΣΕΕ συντάχθηκε και το ΠΑΜΕ: μια 24ωρη στις 12 Νοέμβρη, με στόχο μια όσο πιο ογκώδη παρέλαση των δυνάμεων του Περισσού και ενδιαμέσως κάποια «χάπενινγκ», σαν την προ ημερών κατάληψη του υπουργείου Εργασίας, που τα διεκπεραιώνει ο κομματικός μηχανισμός, για να μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχό τους και να μη ρισκάρει ανεπιθύμητες εξελίξεις. Γι' αυτό και ουδείς ανησυχεί απ' αυτά τα «χάπενινγκ», ουδείς στρέφει το μηχανισμό καταστολής εναντίον τους.
Υπάρχει περίπτωση η κυβέρνηση να κάνει πίσω με μία ή δύο 24ωρες απεργίες; Οσο έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με τις δεκάδες 24ωρες απεργίες που οργάνωσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία από το Μάη του 2010 και μετά.
Αρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα;
Κανένας αγώνας δεν μπορεί να κριθεί πριν δοθεί. Η δυναμική που θα βγάλει καθορίζει την εξέλιξη των πραγμάτων. Κι έχουμε χρέος ν' αγωνιστούμε για την Κοινωνική Ασφάλιση. Χωρίς αυταπάτες, όμως, ότι με 24ωρες τουφεκιές για την τιμή των όπλων μπορεί να καμφθεί μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εφαρμόσει το Μνημόνιο.
Από την άλλη, το βλέμμα μας δεν πρέπει να βλέπει μόνο τους σημερινούς συσχετισμούς. Πρέπει να είναι στραμμένο στο μέλλον. Γιατί μόνο έτσι θα υπάρξει κίνηση για την αλλαγή των δυσμενών συσχετισμών.
Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί. Γιατί αν εγκαταλειφθεί, θα χαθεί, και η ήττα θα είναι στρατηγικής σημασίας. Οσα αντιασφαλιστικά νομοθετήματα κι αν περάσουν οι κυβερνήσεις (όπως συμβαίνει από το 1990 μέχρι σήμερα), όλα μπορούν να ξανακερδηθούν. Φτάνει η εργατική τάξη να εξακολουθήσει να έχει ασφαλιστική συνείδηση και το κίνημά της να έχει ταξικό προσανατολισμό.
Εχει φανεί καθαρά πως όλες οι διαχειριστικές λογικές έχουν αποτύχει. Αποδείχτηκαν εφεδρείες του καπιταλιστικού συστήματος, που αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως λογιστικό μέγεθος, συνδέοντάς τη όχι με τις εργατικές ανάγκες, αλλά με την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Το μεγάλο κέρδος από τις αμυντικές μάχες του σήμερα πρέπει να είναι η διαμόρφωση μιας ταξικής διεκδικητικής βάσης που θα τροφοδοτεί τις επιθετικές μάχες του αύριο: απαιτούμε πλήρη ασφάλιση για τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, για όλους τους εργάτες, και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Ο συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος είναι υπεραρκετός για να καλύψει αυτή την ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου