Οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Χαλκιδικής
πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά από το κτίριο του υπουργείου
Περιβάλλοντος και Ενέργειας στη λεωφόρο Μεσογείων και ο υπουργός, Πάνος
Σκουρλέτης άρχισε μαζί τους πόλεμο, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «έχουν χάσει
την ταξική τους συνείδηση».
Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ οπωσδήποτε, έχει χάσει εδώ
και καιρό μεγάλο μέρος της σημειολογίας της. Δεν έχει κανείς παρά να αναζητήσει
παλιά βίντεο για να καταλάβει ότι η φρασεολογία, η ορολογία, οι τοποθετήσεις,
ακόμα και το ύφος των στελεχών της κυβέρνησης άλλαξαν τελείως τον τρόπο που
πολιτεύονται…
Παρόλα αυτά, στα δύσκολα και στα αδιέξοδα, τους
ξεφεύγουν ακόμα φωνές πανικού. Μία από αυτές ήταν και η φωνή του κ. Σκουρλέτη.
Τι ήθελε να πει με την «ταξική συνείδηση»;
Προφανώς ότι οι εργαζόμενοι έπρεπε να αντισταθούν στην εταιρία που τους
πληρώνει, να επαναστατήσουν και να τη διώξουν, να πεινάσουν για ένα μικρό
διάστημα και στη συνέχεια, να μεθοδεύσουν, πάντα σε «συνεργασία» με
«φιλοταξικές» κυβερνήσεις, τον διορισμό τους στο Δημόσιο.
Δεν μου έρχεται στο μυαλό κάτι άλλο εκτός από
την παραπάνω σκέψη. Γιατί, εφόσον το ΣτΕ έκρινε ότι η επένδυση δεν βλάπτει το
περιβάλλον και πρέπει να συνεχιστεί, πώς να πειστούν οι εργαζόμενοι αλλά και η
κοινή γνώμη ότι ο «ευαίσθητος» κ. Σκουρλέτης έχει δίκιο; Στο κάτω κάτω, δεν
είμαστε και ειδικοί να κατανοήσουμε τις προεκτάσεις ενός τέτοιου ζητήματος.
Ούτε εμείς ούτε οι εργαζόμενοι.
Εκείνο που βλέπουμε όλοι είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και
πριν αναλάβει την διακυβέρνηση, είχε στραφεί εναντίον του εγχειρήματος, κυρίως
για ταξικούς λόγους, με προκάλυμμα τους περιβαλλοντικούς. Και η χθεσινή «ρήση»
του Σκουρλέτη αυτό φανερώνει.
Από την άλλη, ο υπουργός δεν αναζητά την ίδια
ταξική συνείδηση στους εργαζόμενους της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Δεν έδειξε ποτέ
ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του την ίδια αποστροφή για τη μακροχρόνια
περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής, όπου αποδεκατίζονται κοινωνίες από τον
καρκίνο και δηλητηριάζεται η γη και τα νερά της. Να υποθέσω ότι η «ταξική
συνείδηση» δημοσίων υπαλλήλων καλώς κοιμάται αγκαλιά με τις «ευεργετικές»
αναθυμιάσεις του λιγνίτη και των δικαιωμάτων ρύπανσης που αγοράζονται από τα
«λαϊκά» ταμεία του Δημοσίου.
Το πιο οξύμωρο όμως, σχήμα βρίσκεται στο
υπαρξιακό ζήτημα του ίδιου του υπουργού Σκουρλέτη. Τι απέγινε η δική του ταξική
συνείδηση; Πού πήγαν οι αγώνες τόσων χρόνων;
Από τη μία, εκείνος βρίσκεται στην εξουσία
απολαμβάνοντας τη νομή μιας καπιταλιστικής διοίκησης, κατά βούληση, και από την
άλλη ανακαλεί στην τάξη τους εργαζόμενους ότι απώλεσαν τη δική τους ταξική
αντίληψη;
Εχω δυστυχώς, την αίσθηση ότι ο υπουργός έχει
υποστεί αυτό που ο Μαρξ ονομάζει αλλοτρίωση και το περιγράφει στη «Γερμανική
Ιδεολογία»: όταν βρίσκεται στην εργασία ο εργάτης, σκέφτεται το σπίτι και όταν
βρίσκεται στο σπίτι, την εργασία. Κι έτσι ποτέ δεν είναι ευτυχής αφού δεν
φτάνει ουσιαστικά στην αυτοπραγμάτωση.
Τα ίδια και χειρότερα έχει πάθει μάλλον και ο
«ταξικός τιμητής» Σκουρλέτης. Οταν πάει σπίτι του, σκέπτεται το «καπιταλιστικό»
του υπουργείο. Και όταν βρίσκεται στο γραφείο, φέρνει στον νου του τους παλιούς
αγώνες για την πάλη των τάξεων.
Κι έτσι «αποξενωμένος» που είναι, δεν μπορεί η
ψυχή του να βρει ηρεμία πουθενά. Ενώ ήταν καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα
«σοσιαλιστικά» έργα η άδικη αυτή του η τύχη πάντα να τα αρνείται…
Υπομονή!
Ανδρέας Ζαμπούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου