Αγρότες στο «θερμοκήπιο» του κρατισμού…

To αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, είναι τόσο παλιό όσο και το «πειρατικό» ελληνικό κράτος.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

- Όλοι οι αναδασμοί που έγιναν από καταβολής νεοελληνικού κράτους, ενίσχυαν την μικροϊδιοκτησία, προκειμένου να αποφευχθούν οι κοινωνικές εντάσεις και να βρίσκεται πάντα ο αγρότης εξαρτημένος από τα πελατειακά δίκτυα του κράτους (μονίμως χρεωμένος και κατά φαντασίαν αφεντικό)

- Οι συνεταιρισμοί που επιχειρήθηκαν ήταν ανέκαθεν επιδοτούμενοι και εξαρτημένοι  από την κεντρική διοίκηση. Οι «αντιπρόσωποι» που τους διοικούσαν έκαναν περιουσίες και απαξίωσαν το συνεταιριστικό κίνημα.

- Η ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας δημιούργησε τον «αρχοντοχωριάτη» που θεωρεί ότι τα λίγα του στρέμματα αποτελούν αξιόπιστο περιουσιακό στοιχείο, σε μια αχανή παγκόσμια αγορά…

- Η χειραγώγηση της αγοράς από την ασύδοτη δεκαετία του ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε μια τεράστια φούσκα υποθηκεύοντας το μέλλον της παραγωγικότητας για τρεις δεκαετίες.

- Οι αγρότες, θεωρούν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή επιδοτούνται με ένα «βασικό μισθό» ( ενιαία ενίσχυση), που αποτελεί τουλάχιστον το μισό τους εισόδημα.

Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στον αγροτικό κόσμο;

- Στις περισσότερες  καλλιέργειες, οι αγρότες εργάζονται ένα μόνο διάστημα του χρόνου (στα σιτηρά ελάχιστα...), χάρη στις μειωμένες ανάγκες αλλά και στον σύγχρονο εξοπλισμό τους. Στο κενό διάστημα, μόνο ένα μικρό ποσοστό αναζητά τρόπους να ενισχύσει το εισόδημα με άλλες αγροτικές παραγωγικές δράσεις.

- Για μία πολύ μεγάλη μερίδα του αγροτικού πληθυσμού η αγροτική εργασία είναι συμπληρωματική δραστηριότητα. Και το παράδοξο είναι ότι αυτοί πρωταγωνιστούν στις λίγες καινοτόμες προσπάθειες στο χώρο.

- Το πολιτιστικό επίπεδο είναι απογοητευτικό. Ο λαϊκισμός κυριαρχεί παντού, ευτελίζοντας την γνησιότητα  της συλλογικής συνείδησης. Ευθύνεται αποκλειστικά, για την αδυναμία των αγροτών να οργανώσουν συνεταιρισμούς ή εταιρικά σχήματα (η συνεννόηση είναι αδύνατη εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης).

- Το κόστος παραγωγής είναι τεράστιο (πετρέλαιο, λιπάσματα, φυτοφάρμακα κτλ) γιατί  τα καρτέλ της αγοράς λειτουργούν χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακριβό είναι ακόμα, το κόστος του αγροτικού εξοπλισμού. Στις περισσότερες βέβαια των περιπτώσεων, το υπερσύγχρονο τρακτέρ μιας οικογένειας θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες τουλάχιστον άλλων πέντε!

- Ως προς τη φορολογία, είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν φορολογούνται. Αν όμως φορολογηθούν, δεν θα μπορούν πια να συνεχίσουν να είναι αγρότες! Στα περισσότερα αγροτικά σπίτια το μισό εισόδημα έρχεται από τις συντάξεις των παππούδων οι οποίες βεβαίως, επιδοτούνται αδρά από τον κρατικό προϋπολογισμό (74 δις στην περίοδο 2000-2014!!!)

Τι πρέπει να γίνει;

- Πρώτον, να βρεθεί κάποτε ένας κανονικός άνθρωπος να αποκαλύψει την πραγματικότητα. Γιατί όταν ειπωθεί κατάμουτρα η αλήθεια και όχι μικρά και πονηρά ψέματα, θα ξυπνήσουν συνειδήσεις, εντός και εκτός αγροτών. Το κράτος εν τω μεταξύ, να σπάσει την αγορά των καρτέλ σε εφόδια, κόστος παραγωγής και τιμές αλλά ταυτόχρονα να περιοριστεί μόνο στη διαχείριση των επιδοτήσεων, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη.

- Να δημιουργηθεί ένα γνήσιο μητρώο αγροτών, ενταγμένων είτε σε συνεταιρισμούς είτε σε ιδιωτικές εταιρίες. Οργανωμένες όμως, με management ιδιωτικό, με συνελεύσεις μελών ή μετόχων. Συλλογικότητες δηλαδή, που θα μετέχουν αποκλειστικά επαγγελματίες αγρότες με δυνατότητες επέκτασης της δραστηριότητας, σε μεταποίηση ή εμπορία προϊόντων. Ο αγρότης θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι «αφεντικό» με ελάχιστα στρέμματα γης, μόνος και αβοήθητος επειδή έτσι το θέλει το κράτος.

- Να ιδρυθούν πολύ άμεσα, αγροτικά σχολεία και ΙΕΚ, σε όλες τις αγροτικές περιοχές της χώρας. Χρειάζεται εκπαίδευση, επιχειρηματική αγωγή και κουλτούρα καινοτομίας παντού.

- Το φορολογικό να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας του αγροτικού κόσμου. Αν δεν συμβεί, τόσο το χειρότερο για το φορολογικό. Όχι για την πραγματικότητα! (ουκ αν λάβοις παρά του μη διδόντος…)

- Και το σημαντικότερο από όλα. Να σχεδιαστεί μια εθνική στρατηγική, μεγαλύτερη και από την αγροτική πολιτική του Βενιζέλου το 1917. Ένα εθνικό σχέδιο αναδασμού, με το οποίο η αγροτική γη θα περάσει μόνο στα χέρια των επαγγελματιών αγροτών(βιώσιμος αγρότης είναι αυτός που διαθέτει πάνω από 200 στρέμματα γης). Των υφιστάμενων και των νέων που θα αποφασίσουν να φύγουν από τις πόλεις και να επενδύσουν στην περιφέρεια. Προφανώς όχι με «σοβιετική δέσμευση» περιουσιών αλλά με εξαγορά. Υπάρχουν ιδιοκτήτες εκατομμυρίων στρεμμάτων που θα ήθελαν να τα ξεφορτωθούν, αν κάποιος τα αγόραζε. Ένα τέτοιο φιλόδοξο εγχείρημα θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί ακόμα και με ευρωπαϊκά κονδύλια, αν η εξαγοράσιμη αγροτική γη μεταφερθεί στη διαχείριση κάποιων funds ή σε μεγάλες εταιρίες που θα δημιουργούσαν και μονάδες μεταποίησης.

Σε κάθε περίπτωση, ο κρατισμός διέλυσε την αγροτική κοινωνία, όπως διέλυσε και κάθε άλλη κρατικοδίαιτη επαγγελματική τάξη. Γι΄αυτό άλλωστε δεν διαφέρουν σε πολλά από τους υπόλοιπους  «αδικημένους» της ελληνικής κοινωνίας. Οι αγρότες ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις αλλά στην πραγματικότητα, επιλέγουν τους επόμενους διαχειριστές των πελατειακών τους δικτύων.

Αδιέξοδη η κατάσταση πλέον, ειδικά για το ασφαλιστικό τους...

Ανδρέας Ζαμπούκας

Liberal