Ένας διαρκής αγώνας άνευ νοήματος…

Το σύνθημα του κυρίου Τσίπρα στο συνέδριο του ήταν ο αγώνας συνεχίζεται, προχωράμε. Στην ομιλία του το κύριο θέμα που ανέπτυξε ήταν ο αγώνας. Μια αφηρημένη έννοια. Καθόλου δεν τον προβλημάτισε ότι όσους αγώνες έδωσε τους έχασε.

Δήλωσε μάλιστα ότι είναι έτοιμος για νέους αγώνες!!

Τι είναι αυτό λοιπόν που κάνει τον αγώνα να αξίζει τον κόπο; Τι είναι αυτό που πρέπει να μας προτρέπει να δίνουμε μια μάχη; Πότε πρέπει να αποφεύγουμε την κατά μέτωπο επίθεση σε ένα πρόβλημα; Για τον κύριο Τσίπρα αυτό το ζήτημα δεν υπάρχει στο μυαλό του. Ο αγώνας για αυτόν είναι αέναος. Η μια ήττα του διαδέχεται την άλλη, όμως ο αγωνιστής ποτέ δεν το βάζει κάτω. Ο αγώνας είναι  αυτοσκοπός...

Αυτό που έχει σημασία για τον κύριο Τσίπρα είναι η προσπάθεια. Είναι ότι πιο σημαντικό για αυτόν να έχεις προσπαθήσει τουλάχιστον, και ας χάσεις.

Σε αυτό το σημείο ξεκινάει το πρόβλημα στάσης ζωής που αντιμετωπίζει ο κύριος Τσίπρας αλλά μαζί του και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Εφόσον αξίζει επιβράβευση στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα που αυτή φέρνει, γιατί να στέλνουμε τους καλύτερους μας για να μας αντιπροσωπεύουν στις αθλητικές διοργανώσεις;

Γιατί να μην στέλνουμε αυτούς που πιστεύουν ότι η καλή προσπάθεια αρκεί;

Σε αυτό το πλαίσιο διεκδικώ και εγώ μια θέση στην εθνική αποστολή για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Και θέλω να τρέξω στα 400 μέτρα. Γιατί πραγματικά είμαι αγωνιστής και πιστεύω στην προσπάθεια μου. Θα τα δώσω όλα για να κερδίσω.

Τι κι αν όσοι με ξέρουν στην όψη γνωρίζουν ότι δεν είμαι το πιο αθλητικό άτομο; Καμία σημασία δεν έχει. Γιατί εγώ υπόσχομαι σε όλους ότι θα αγωνιστώ μέχρι τέλους.

Τι κι αν στα 300 μέτρα θα έχω λιποθυμήσει από κούραση; Αυτό θα είναι η απόδειξη της μεγάλης προσπάθειας μου.

Και αν δεν τερματίσω όπως οι υπόλοιποι αθλητές; Αυτό δεν έχει σημασία γιατί μετράει ο αγώνας.

Αν με πάρουν με φορείο εκτός αγωνιστικού χώρου, σημαίνει ότι προσπάθησα, ότι τα έδωσα όλα, ότι ο αγώνας μου δικαιώθηκε όπως και οι Έλληνες θεατές οι οποίοι δεν μπορεί παρά να είναι περήφανοι για τον γενναίο αθλητή τους. Σε αυτό το πλαίσιο δε χρειάζεται να επιλεγεί ο άριστος για  να επιτελέσει ένα έργο. Χρειάζεται να επιλεγεί ο πιο φανατικός. Αυτός που ακόμη και αν δεν ξέρει να το πραγματοποιήσει ή που δεν μπορεί, παρόλα αυτά έχει την διάθεση και την θέληση να το προσπαθήσει. Και ας φέρει όποιο αποτέλεσμα είναι άξιος (συνήθως κακό).

Η οπτική αυτή είναι προβληματική. Παρόλα αυτά χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του κυρίου Τσίπρα, οι οποίοι επιβραβεύουν την αγωνιστικότητα και την προσπάθεια, ενώ παραβλέπουν την αποτελεσματικότητα. Γιατί το ακριβώς ανάλογο του να στείλεις έναν πλαδαρό «αθλητή» να τρέξει σε παγκόσμια διοργάνωση είναι το να στείλεις έναν κακό διαχειριστή στην πρωθυπουργία μιας χώρας.

Πολλοί συμπολίτες μας προτίμησαν έναν κακό οδυρόμενο δημαγωγό από έναν άριστο υπεύθυνο πρωθυπουργό. Αυτή την στάση ζωής πρέπει να αλλάξουμε. Πρέπει να πείσουμε τους συμπολίτες μας να αναγνωρίζουν την αριστεία και να την επιβραβεύουν και στην καθημερινή τους ζωή αλλά ακόμη πιο πολύ στην επιλογή του πρωθυπουργού αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Γιατί όπως δεν θα τους άρεσε να τους εκπροσωπεί σε κάποια διοργάνωση κάποιος αθλητής που λιποθυμάει στο έδαφος από εξάντληση, όντας τελευταίος, έτσι δεν πρέπει να θέλουν να τους εκπροσωπεί ένας ημιαγράμματος, ημιμαθής, συμπλεγματικός, ιδεοληπτικός, ανιστόρητος, και πάνω απ’ όλα φανατικός πρωθυπουργός.  

Μάνθος Καψάλης