Έχουμε τον ηγέτη που μας αξίζει…

Σε λίγες μέρες κλείνουμε έναν ολόκληρο χρόνο από την αποφράδα μέρα που ο Σύριζας ανέβηκε στην εξουσία … μια ακόμη πλήρη περιστροφή της γης (μαζί σερνάμενη και η Ελλάδα) γύρω από τον ήλιο…

Ήλιο είπα, και μου ’ρθε στο μυαλό ο Αλέξης, που πέρσι τέτοιο καιρό απολάμβανε τιμές εθνικού ήρωα, αντιμετωπίζονταν παντού ως ροκ σταρ (μέχρι και τσουρέκια Τερκενλή του πρόσφεραν οι θαυμαστές του), και όλα έδειχναν πως επιτέλους η Ελλάδα βρήκε έναν άξιο ηγέτη!

Και όπως έλεγε τότε ο αρχηγός, η Ελλάδα θα αλλάξει, και με τον Σύριζα στο Μαξίμου, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο… Ίσως η μοναδική υπόσχεση του Αλέξη, που τηρήθηκε με ευλάβεια. Απλά, δεν είχε διευκρινίσει επακριβώς τι εννοούσε όταν μιλούσε για αλλαγή.

Τώρα, έναν χρόνο μετά, μπορούμε με σχετική ακρίβεια να προσδιορίσουμε τις πολυπόθητες αλλαγές, για τις οποίες ο πάντα σοφός ελληνικός λαός τον ψήφισε με τα δυο τα χέρια.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο άνοιγμα της ΕΡΤ, ή στην επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπ. Οικονομικών (το οποίο έχει αναθέσει την καθαριότητά του σε ιδιώτες εργολάβους, από το 2011), αλλά και σε πολλά άλλα.

Έχουμε και λέμε (χοντρικά) λοιπόν: Οι τράπεζες είναι ουσιαστικά κλειστές, οι πολίτες δεν έχουν πρόσβαση στις καταθέσεις τους, ο ΕΝΦΙΑ παραμένει, η ανεργία έχει φουντώσει, οι νέοι επιστήμονες (και όχι μόνο) την έχουν κάνει για αλλού, οι συντάξεις (κύριες και επικουρικές) τσεκουρώθηκαν, το χρέος τριπλασιάστηκε,  οι επαγγελματικές τάξεις είναι γονατισμένες, οι επιχειρήσεις (μικρές και μεγάλες) κλείνουν η μια μετά την άλλη, οι αγρότες είναι στους δρόμους, οι δικηγόροι απεργούν, οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν κονδύλια ούτε για χαρτί Α4, οι φόροι, τα χαράτσια, και τα διάφορα τέλη πέφτουν σαν χαλάζι (μέχρι και τα ακινητοποιημένα ΙΧ πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας), τα αεροδρόμια και τα λιμάνια πουλήθηκαν στους ξένους, οι επενδυτές ακούν Ελλάδα και στρίβουν, οι δανειστές (που θα μας παρακαλούσαν να μας δανείσουν) γελάνε με τα χάλια μας και σφίγγουν περαιτέρω τις βίδες, τα νησιά μας (και όχι μόνο) γεμίσανε από λαθρομετανάστες, τα νοσοκομεία ουσιαστικά δεν υπάρχουν, οι διαρρήκτες κάνουν πάρτι, το νέο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση είναι δέκα φορές χειρότερο απ όποιο προηγήθηκε, η ύφεση του 2016 προβλέπεται ιδιαίτερα βαριά, κλπ κλπ. 

Συγχωρέστε με αν ξέχασα κάτι… είναι τόσες πολλές οι αλλαγές που προέκυψαν μέσα σ αυτό το χρόνο, που χάνεται ο λογαριασμός.

Αυτή λοιπόν είναι εν ολίγοις  η σημερινή Ελλάδα του Σύριζα. Για την οποία πάλεψαν με νύχια και με δόντια οι περισσότεροι εκ των συμπατριωτών μας, μοιράζοντας κατάρες, ύβρεις, και απειλές, σε όλους όσοι δεν συμμερίζονταν την δική τους αισιοδοξία. Σε όσους δηλαδή θεωρούσαν τον Αλέξη τσαρλατάνο, και τον συγκαμένο εταίρο του έναν απλό πολιτικό απατεώνα. Χώρια όλοι εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομα του νάρκισσου, επαρμένου, και καιροσκόπου  «δόκτορα», τον οποίο εκτός από διαπρεπή επιστήμονα (χωρίς καμιά σοβαρή δημοσίευση), είχαν λατρέψει και ως σύμβολο του σεξ (αυτό από μόνο του λέει πολλά για την νοητική κατάσταση του λαού μας).

Ας είναι καλά όμως οι άνθρωποι, όπως και οι περήφανες μπουτούδες, που με το παραμικρό στήνανε τσάμικα στις πλατείες γιορτάζοντας τους θριάμβους του Αλέξη, του Μπαρουφάκη, και των άλλων αγωνιστών της Ελπίδας. Με κυριότερο πανηγύρι τους, την βραδιά του δημοψηφίσματος, τότε δηλαδή που το 62% των Ελλήνων θέλησε να βγάλει μόνο του τα μάτια του, ψηφίζοντας ουσιαστικά δραχμή… δηλαδή φτώχια! Δηλαδή ελλείψεις στα πάντα, και αστρονομικές τιμές σε κάθε τι που εισάγεται (δηλαδή στα πάντα όλα). Επειδή αυτό ήθελε ο Στρατούλης (των 19 ακινήτων), η Κατάντια Βαλαβάνη (που τα έβγαλε όλα έξω), και ο μισότρελος Δραχμαζάνης (που υποκλίνονταν σαν μουζίκος σε κάποιον Ρώσο μαφιόζο ολιγάρχη).

Ευτυχώς που ο Αλέξης τρόμαξε (χέστηκε επάνω του δηλαδή) και ανέκρουσε πρύμναν, πέφτοντας στα τέσσερα (μαζί με τον εταίρο του τον Πάνο) και κρατώντας μας στην Ευρώπη, δίνοντας όμως γη και ύδωρ στην μαντάμ Μέρκελ, που θα την χόρευε στο ταψί (έλεγε)…  Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ευτυχώς αποδείχθηκε ισχυρό.

Διότι (περιέργως) κατάλαβε ότι οι ίδιοι ανισόρροποι που τον προέτρεπαν να μας κάνει Σουδάν, οι ίδιοι θα τον κυνηγούσαν στην ταράτσα του Μαξίμου, όταν θα έψαχνε ελικόπτερο διαφυγής (αν είχαν μείνει καύσιμα μέχρι τότε). Διότι θα το επαναλάβω για χιλιοστή φορά από το 2011 που το λέω: Στην Αργεντινή, που την είχαν ινδαλματοποιήσει όλοι οι σαλεμένοι αγαναΧτιστές, με τα ελικόπτερα έφυγε ο αντίστοιχος Αλέξης, και όχι ο αντίστοιχος Σαμαράς , όπως νόμιζαν, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ημιμαθείς (εκτός από λειψοί).

Έτσι έχει λοιπόν η κατάσταση σήμερα, με τα κεφάλια μέσα, και την περήφανη αριστερά να έχει αποδειχτεί μια τζούφια πορδή. Και με τους περισσότερους ψηφοφόρους του Σύριζα να τον αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, ενώ πολλοί εξ αυτών ΔΕΝ τον ψήφισαν ποτέ, λένε, με κάποιους μάλιστα να μιλάνε για μια  περίεργη επέλαση… ρακούν(!) στα παραβάν των εκλογικών κέντρων, την μέρα των εκλογών, που παραποίησαν το εκλογικό αποτέλεσμα.

Αν όμως όλα μπορούσαν να γίνουν ξανά από την αρχή, αν μπορούσαμε δηλαδή να επιστρέψουμε στο 2009, τότε που ο ΓΑΠ πήρε το 44%!!!!! (σαν ψέμα ακούγεται σήμερα), αυτό που θα ζητούσα είναι να έβγαινε εξ αρχής ο Σύριζας, έτσι ώστε να έτρωγε το μεγάλο αγγούρι ο Αλέξης, να ξυπνούσε από νωρίς ο λαός, και μετά, αφού τον έφτυνε για τα καλά,  να ακολουθούσε ο σώφρων Σαμαράς, οπότε όλα να είχαν την σωστή και λογική τους σειρά, και τώρα να ήμασταν κι εμείς εκτός μνημονίων, όπως οι υπόλοιπες αδύναμες οικονομικά χώρες της ΕΕ, που όμως ευτυχώς γι αυτές δεν είχαν ούτε Σύριζα, ούτε Δραχμαζάνη, ούτε Μπαρουφάκη… και για τις οποίες το πείραμα Αλέξη ήταν ένα μάθημα… ένα παράδειγμα προς αποφυγή, το οποίο εμάς μας κατέστρεψε.

Αφιερωμένο στον άγνωστο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ!

Πάντως, πέρα από τσιτάτα, πέρα από οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις, πέρα από δημοσιονομικά τερτίπια, πέρα από διαγράμματα, πέρα απ όλα αυτά, το δικό μου συμπέρασμα για την επικράτηση του επικίνδυνου Αλέξη σε αυτές τις κρίσιμες εποχές είναι πολύ πιο απλοϊκό: Ο πολύς ο κόσμος, και το βλέπουμε στον περίγυρό μας, είναι βαθιά συμπλεγματικός (άσχετα αν δεν το ξέρει, ή μάλλον δεν το κάνει συνειδητά) και παγίως «λιθοβολεί», αφού ζηλεύει,  όποιον είναι καλύτερός του… όποιον δηλαδή αποτελεί τον καθρέφτη της δικής του ανεπάρκειας.

Είμαστε φύσει φθονεροί, και ισοπεδωτικοί (πάντα προς τα κάτω). Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι πραγματικά μεγάλοι στην ιστορία μας λοιδορήθηκαν, διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, ή δολοφονήθηκαν (π.χ. τον Κολοκοτρώνη οι Έλληνες τον φυλάκισαν, και όχι οι Τούρκοι, όπως νομίζουν πολλοί).

Ως εκ τούτου, ο μέσος Έλληνας (που σεληνιάζεται στην Πάολα) θέλει ηγέτη με τον οποίο να αισθάνεται οικεία… να τον αισθάνεται ίσο ή και κατώτερό του. Να είναι ένας σαν κι αυτόν. Και ποιος καλύτερος για να καλύψει αυτόν τον ρόλο, από τον πρωθυπουργό που έχουμε; Ένας Βαλκάνιος καπάτσος, ημιμαθής, ψευτόμαγκας, μπουρτζόβλαχος, επιτήδειος παπαρολόγος, τρόφιμος του κομματικού σωλήνα, χωρίς καμιά κοσμοπολίτικη εμπειρία, χωρίς καμιά ξένη γλώσσα, θαυμαστής απολυταρχικών καθεστώτων, ούτε ψηλός ούτε κοντός, ούτε χοντρός ούτε λεπτός, ούτε όμορφος ούτε άσχημος, και  χωρίς καμία μα καμία περγαμηνή πέρα από τις καταλήψεις σχολείων, εκπρόσωπος δηλαδή μιας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε με την «γρηγοράδα», σε εποχές ανώδυνες και επίπλαστης ευμάρειας, και η οποία σήμερα αποτελεί τον βασικό κορμό της κοινωνίας μας, και που δυστυχώς, όταν δεν τα σπάει στον Παντελίδη, ή δεν πολιορκεί μουτζώνοντας την Βουλή,  πάει και ψηφίζει… και πάρτε τώρα να ‘χετε!

Αυτά… και του χρόνου με υγεία!

Strange Attractor