Η πολύμηνη εσωκομματική διαδικασία ανάδειξης του
νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας έλαβε τέλος και μαζί της ελπίζουμε να
τελείωσε η ιδιότυπη περίοδος εσωστρέφειας που είχε κυριεύσει την κεντροδεξιά
παράταξη.
Για εμάς μεγάλος νικητής είναι η ίδια η βάση της
Νέας Δημοκρατίας. Όχι μόνο γιατί προσήλθε μαζικά να ψηφίσει κόντρα στις λογικές
απαξίωσης της διαδικασίας, αλλά πάνω από όλα γιατί διασφάλισε την δυνατότητά
της να συνεχίζει να έχει λόγο στην εκλογή του αρχηγού του κόμματος…
Παρόλα αυτά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατύπωσε ένα
καθαρό και συγκροτημένο πολιτικό λόγο, συγκρούστηκε με τις τυχοδιωκτικές
λογικές συναίνεσης, υπερασπιζόμενος παράλληλα το έργο της κυβέρνησης του Αντώνη
Σαμαρά.
Απομένει βέβαια να δούμε τι μέλλει γενέσθαι την
επόμενη ημέρα. Σε κάθε περίπτωση ας κωδικοποιήσουμε τους τρεις βασικούς λόγους
που έφεραν το outsider Κυριάκο στην προεδρία του κόμματος.
Το διακύβευμα της συνεργασίας με τον
ΣΥΡΙΖΑ
Η κεντροδεξιά μεταπολιτευτικά, είχε την πολιτική
ευλυγισία να συνθέτει, να συγκεράζει διαταξικά τις υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου
φτάνοντας από την λαϊκή δεξιά έως της παρυφές της πατριωτικής Αριστεράς. Κάπως
έτσι έκανε και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, αλλά εκεί οι λόγοι είχαν περισσότερο
να κάνουν με το μερίδιο της εξουσίας και όχι με μια διαδικασία πολιτικής
σύνθεσης. Σε αυτήν όμως την συγκυρία, η εθνικά ανεύθυνη στάση του ΣΥΡΙΖΑ τον
προηγούμενο Δεκέμβριο σε συνδυασμό με την πιο καταστρεπτική πολιτική που έχει
γνωρίσει η χώρα, δεν άφηνε περιθώρια καμιάς συμπάθειας -ούτε καν για καφέ- προς
την κυβέρνηση. Επίσης η εκδικητικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και η καθημερινή
αποδιοργάνωση της Πολιτείας με ταυτόχρονο βόλεμα συγγενών και φίλων, ενέτειναν
το χάσμα. Το σενάριο μιας οικουμενικής με τον Τσίπρα ή ακόμη και της
ενδεχόμενης στήριξης, έμοιαζε με την χειρότερη τραγωδία στα αυτιά του
νεοδημοκράτη.
Τα υπόγεια πολιτικά παιχνίδια των δορυφόρων του
Καραμανλή με το σύστημα Τσίπρα, υπό τις ευλογίες της διαπλοκής, δεν έγιναν
ανεκτά από τον κόσμο που απέδειξε πως δωράκια αυτοϋπονόμευσης δεν γίνονται
αποδεκτά, στρέφοντας με απέχθεια την πλάτη σε αυτές τις παλαιοκομματικές και
κοινωνικά ξεπερασμένες νοοτροπίες.
Ο πολιτικός λόγος απέναντι σε «ταμπέλες»
Το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς έκανε την πιο πολιτική
εκλογική καμπάνια που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Την ίδια στιγμή η Ντόρα
Μπακογιάννη εκδήλωνε τον δικό της δημόσιο πολιτικό λόγο, απλά και μόνο βάζοντας
ταμπέλες στον πρώην Πρωθυπουργό. Κάπως έτσι εκτυλίχθηκε η ιστορία και τώρα. Σε
κανέναν δε λένε τίποτα σήμερα οι όροι «νεοφιλελεύθερη ελίτ» και «λαϊκή Δεξιά»,
την ώρα που έρχεται ο ΟΑΕΕ ή δε μπαίνει άνθρωπος στο μαγαζί του.
O κόσμος ψάχνει αυτόν που θα εφαρμόσει
μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, μπας και σωθεί από το μαρτύριο της τρόικας. Στο
ίδιο πλαίσιο ο Κυριάκος τόνιζε συνέχεια το πολιτικό του πρόγραμμα -ανεξαρτήτως
αν συμφωνεί κάποιος στο σύνολο του με αυτό- και από την άλλη ο Βαγγέλης μιλούσε
με… φωνές άλλων. Οι διάφοροι -ισμοί έμειναν άδεια πουκάμισα χωρίς κανένα
ουσιαστικό περιεχόμενο κοινωνικής αναφοράς και όσοι προσπάθησαν να τους
χρησιμοποιήσουν τους γύρισε μάλλον μπούμεραγκ.
Το διαχρονικό αίτημα για ανανέωση και
ρήξη
Στον πρώτο γύρο οι τρεις υποψήφιοι που ζητούσαν
μια αλλαγή και μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό
κεντροδεξιό κόμμα, έλαβαν σχεδόν το 60% των ψήφων. Σε μεγάλο βαθμό, το αίτημα
αυτό ήταν πραγματικό και εκφράστηκε χθες. Ενδεχομένως ορισμένοι να το
υποτίμησαν.
Οι νεοδημοκράτες συνεπείς στο ραντεβού τους με
την «ανανέωση», όπως έπραξαν με σθένος και το 2009, δεν υπάκουσαν στις αόρατες
προσταγές των άλαλων συμβόλων και παρέμειναν πιστοί στη ρήση του «Προμηθέα
Δεσμώτη» πως «πάνω από οποιοδήποτε Θεό- ακόμη και από τον Βούδα- βρίσκεται η
θεότητα της Ανάγκης». Και προφανώς κυριάρχησε η Ανάγκη για ρήξη με το σύστημα
που θέλει μια Νέα Δημοκρατία εγκλωβισμένη, η Ανάγκη για μια Νέα Δημοκρατία που
δεν θα κάνουν κουμάντο τα φέουδα και οι μηχανισμοί. Εξάλλου γύρω από την
υποψηφιότητα Μεϊμαράκη συντάχθηκαν επίμονα όλοι εκείνοι (Ντόρα, Αντώναρος,
Ευριπίδης) που έχουν απομονωθεί από τον κόσμο στο χρονοντούλαπο της πολιτικής
ιστορίας. The Old establishment που έγραψαν και οι Financial Times.
Προφανώς, χωρούν χιλιάδες «χαρακτήρες» σε ένα
κείμενο που καταγράφει τα πολιτικά συμπεράσματα αυτής της μάχης. Καμία σημασία
όμως δεν έχουν όλα αυτά, όσο το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και προσοχή. Θα
είμαστε αυστηροί κριτές και αμείλικτοι αναφορικά με την επόμενη ημέρα. Ο κόσμος
δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί.
Vanzetti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου