Καιροσκόποι είμαστε, όχι αφελείς…

Λογικά οι 12.575 ψηφοφόροι της Ραχήλ Μακρή στο νομό Κοζάνης θα αναρωτιούνται γιατί δεν τυπώνουμε εκατό δισεκατομμύρια ευρώ για να λύσουμε μια και καλή το ασφαλιστικό, το φορολογικό, να βάλουμε και κάτι στην άκρη για τα επόμενα μπερεκέτια. Μα αν οι 12.575 πράγματι πίστευαν ότι πατάς ένα κουμπί στο Νομισματοκοπείο και τυπώνεις εκατό δισεκατομμύρια, θα έπρεπε να δεχθούμε ότι υπάρχει ομαδική αδυναμία κατανόησης, όχι μόνο των οικονομικών κανόνων αλλά της στοιχειώδους πραγματικότητας.

Μην ανησυχείτε! Δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα. Καιροσκόποι είμαστε, όχι αφελείς. Και τα πολιτικά φαινόμενα έχουν την εξήγησή τους, που δεν ανάγεται απαραίτητα στη σφαίρα της ψυχιατρικής ή της μεταφυσικής…

Στην Ελλάδα το κοινό συμφέρον είναι πονεμένη ιστορία. Στη χώρα όπου ο οδηγός παρκάρει πάνω στη ράμπα των ΑΜΕΑ και βγαίνει καμαρωτός, χωρίς κανένας να τον φτύσει, το κορυφαίο πρόβλημα λέγεται “ατομικισμός”. Έτσι και στις εκλογές. Χθες οι επαγγελματικές ομάδες ψήφιζαν εκείνους που υπόσχονταν αυξήσεις, διορισμούς, φορολογικές απαλλαγές, ασφαλιστικά προνόμια, αδιαφορώντας για τα μεγέθη της οικονομίας. Στον καιρό των μνημονίων ψηφίζουν εκείνους που τους διαβεβαιώνουν ότι δεν θα πειράξουν τα “κεκτημένα”, μέσα σε ένα ΑΕΠ που καταρρέει. Αλλά επειδή δεν μπορούν να το πουν καθαρά, εφευρέθηκε η αντιμνημονιακή ρητορεία. Άλλο να λες “θέλω σύνταξη στα σαράντα οκτώ και δεν με νοιάζει πού θα βρεθούν τα χρήματα” και άλλο να λες “κάνω αντίσταση στον Σόιμπλε και στους τοκογλύφους”. Κατατάσσεσαι στους λαϊκούς αγωνιστές. Άσε που εκλέγεσαι βουλευτής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ενώ μέχρι χθες σε έπαιρναν στην πλάκα στο καφενείο.
ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας έπαιξαν χωρίς όρια. Υποσχέθηκαν στους πάντες τα πάντα. Επί πέντε χρόνια τα “τάγματα εφόδου” ήταν παντού. Στις σχολικές καταλήψεις, στο φράχτη του Έβρου, στην Κερατέα και στο Γραμματικό, στο “δεν πληρώνω” των διοδίων, στο μπαταχτσιλίκι του μετρό.

Ο μηχανισμός προπαγάνδας εκμεταλλεύτηκε τα πάντα. Αυτοκτονίες, παιδάκια που λιποθυμούν, πλειστηριασμούς. Κανένας δεν ήταν τόσο ανόητος για να πιστεύει ότι “θα παρακαλούν να μας δανείσουν”. Αλλά όλοι πίστευαν ότι λόγω “ειδικών σχέσεων” θα απαλλάσσονταν από τη συμμετοχή στο λογαριασμό. Όταν πριν από μισό χρόνο οι οικονομικοί αναλυτές μιλούσαν για καταστροφή της ελληνικής οικονομίας λόγω της τυχοδιωκτικής διαπραγμάτευσης, κάποιοι χόρευαν στο Σύνταγμα και φαντάζονταν ότι τη ζημιά θα την πλήρωναν κάποιοι άλλοι. Άλλωστε, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε ο πρωθυπουργός, δεν έχουν καταθέσεις στις τράπεζες.

Κάπως έτσι την έπαθαν οι αγρότες. Το Σεπτέμβριο τους υποσχέθηκαν “ισοδύναμα”. Το “παράλληλο πρόγραμμα” θα είχε μέτρα στήριξης του εισοδήματος, υψηλό αφορολόγητο στις αγροτικές εκμεταλλεύσεις, τεκμαρτή δαπάνη για την οικογενειακή εργασία. Τους έκλεισαν το μάτι ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής θα αντιστάθμιζε τις δικές τους φορολογικές ελαφρύνσεις. Στους αγρότες είπαν ότι θα πληρώσει η μεσαία τάξη και στη μεσαία τάξη ότι θα πληρώσουν τα βόρεια προάστια.

Ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν επένδυσε τόσο απροκάλυπτα στο φθόνο, βαφτίζοντάς τον “ταξική πολιτική”. Αλλά βρήκε και κάνει. Ακόμη και σήμερα, οι αγρότες οργίζονται για λάθος λόγους. Όχι επειδή οι άνθρωποι είπαν ψέματα σε όλους, αλλά επειδή είπαν ψέματα σ’ αυτούς. Αν βρισκόταν τρόπος να τους αφήσουν ήσυχους και να πληρώσουν άλλοι τα σπασμένα, ο Τσίπρας θα ξαναγινόταν ο ήρωας των μπλόκων.

Μάκης Βοϊτσίδης

Μακεδονία