Οδεύουμε προς Κουβανοποίηση;

Δεδομένου πως σε τούτη την ζωή όλα είναι σχετικά, άλλο τόσο σχετική φρονώ πως είναι και η αποτυχία της κυβέρνησης των ΣΑΝΕΛ. Μια αποτυχία την οποία, άλλοι εθελοτυφλώντας, άλλοι αισιοδοξώντας και άλλοι μη καταλαβαίνοντας, σπεύδουν να τους χρεώσουν όλα τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, μαζί με τα ΜΜΕ της συμφοράς και την υπνώτουσα μακαρίως αστική διανόηση (αν υπάρχει στ’ αλήθεια τέτοιο πράγμα στη χώρα μας).

Εξαρτάται δηλαδή αυτή η αποτυχία από αυτό που πιστεύει κανείς πως ήταν το πραγματικό (το μύχιο δηλαδή) όνειρο αυτής της ετερόκλητης ομάδας αριστεριστών (με βασικό κορμό προερχόμενο από την σταλινική μήτρα του κόμματος, που μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οδήγησε την χώρα αναίτια στον ζόφο και την καταστροφή του εμφυλίου πολέμου), όταν βρέθηκαν ανέλπιστα και ύστερα από μοιραία, εγκληματικά και μακροχρόνια λάθη των αστικών κομμάτων στην εξουσία της χώρας…

Δεν είμαι από αυτούς τους ευκολόπιστους που θεωρούν πως τον Ιούλιο του 2015 ο κ. Τσίπρας έκανε μια θεαματική και (κυρίως) οριστική κολοτούμπα και έκτοτε κατέστη «μνημονιακότερος» των δανειστών και «αστικότερος» των αστικών κομμάτων. Ο ενημερωμένος πολίτης που γνωρίζει ιστορία και δύναται εμπειρικά να αντιληφθεί τον τρόπο λειτουργίας ενός sui generis «επαναστάτη της φακής», πλην όμως, ικανότατου τακτικιστή και εμπειρότατου ακτιβιστή σαν τον κ. Τσίπρα, δυσκολεύεται να πιστέψει πως ο θρασύς αυτός δημαγωγός που «έφαγε» για πρόγευμα τον μέντορά του Αλαβάνο, εκπαραθύρωσε στο άψε – σβήσε τον πολύπλαγκτο κυρ – Φώτη και «ξεφόρτωσε» από το «κόμμα» εν μία νυκτί ωσάν άχρηστο πλέον έρμα όλους εκείνους τους αγαθοβιόληδες, «τιμίους» αλλά και άκαμπτους κομμουνιστές της αριστερής «πλατφόρμας», θα εγκαταλείψει έτσι εύκολα και αμαχητί την εξουσία που κατέκτησε πανηγυρικά, μετά μάλιστα από τριπλό, εντός του ιδίου έτους εκλογικό θρίαμβο!

Γιατί ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά πως εάν καταθέσει τα «επαναστατικά» συνθήματα, με τα οποία αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα της χώρας, αν παραδεχτεί τα ψέματα με τα οποία ξεγέλασε τρις τον «σοφό» λαό και αν ταυτιστεί με μνημόνια, περικοπές και «μεσοπρόθεσμα» δεν θα προλάβει ούτε Πάσχα να κάνει στην Πρωθυπουργία. Αυτός όμως και η ομάδα που πιστά τον ακολουθεί τώρα πια, δεν έχουν καθόλου σκοπό να ξεκαβαλήσουν από τις τσίλικες και προσοδοφόρες καρέκλες της εξουσίας, τις οποίες ήδη με φρενήρη και αναίσχυντο ρυθμό άρχισαν να τις μοιράζονται με την οικογένεια, τα «αισθήματα», τους φίλους και τους άλλους επαγγελματίες «αριστερούς».

Αυτός είναι ο λόγος που εξηγεί την αδράνεια, την νωχελικότητα και την εμφανή «ανικανότητα» με την οποία υποτίθεται πως οδηγούν την χώρα προς την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου. Και γράφω «υποτίθεται» επειδή στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε χειροπιαστό και κοστολογημένο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που να μπορεί να αξιολογηθεί από τα τεχνικά κλιμάκια των εταίρων! Ακόμη και οι αποκρατικοποιήσεις (ΟΛΠ, αεροδρόμια, κλπ), είναι για την ώρα γράμμα κενό και αμφισβητούνται ευθέως από τους αρμοδίους υπουργούς που τις υπέγραψαν (Σπίρτζης) ή υποτίθεται πως θα τις εφαρμόσουν (Δρίτσας).

Προσπαθεί δηλαδή, ο κ. Τσίπρας, να εμφανιστεί ότι δεν έχει «λερώσει» τα χέρια του με «μνημονιακό αίμα» και ευθύνονται οι προηγούμενοι για το κλείσιμο των τραπεζών, την εφαρμογή των καταστροφικών capital controls και την κολοτούμπα που έκανε.

Η τακτική του κ. Τσίπρα τούτη την ώρα, στοχεύει σε δυο μεγαλεπήβολους στόχους:

1. Την πλήρη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, και των ιδιοκτητών της χώρας με όπλο την βαριά φορολογία προς όφελος των «πελατών» Δημοσίων Υπαλλήλων και άλλων κρατικοδίαιατων τσιμπουριών. Η μεσαία τάξη (μικροαστική και αστική) δηλαδή όσοι ακόμη διαθέτουν εισόδημα, περιουσία, θέσεις ευθύνης, μόρφωση, κύρος (δύναμη με άλλα λόγια), είναι ιστορικά το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε ένα αυταρχικό καθεστώς και την μακροημέρευσή του στην εξουσία κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Τσίπρας. Και όχι μονάχα το γνωρίζει αλλά το εφαρμόζει κιόλας, μη διστάζοντας να μεθοδεύσει την οικονομική (αρχικά – ποιος ξέρει αργότερα;) εξόντωσή τους.

2. Την (οικειοθελή) έξοδό μας από την Ευρωζώνη, τον χώρο Σένκεν και ει δυνατόν και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατασυκοφαντώντας τους δανειστές, φορτώνοντάς τους πραγματικές και (κυρίως) φανταστικές ευθύνες, αδιαφορώντας για (και προωθώντας όπως είπαμε παρά πάνω) την φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, εφευρίσκοντας φανταστικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, συκοφαντώντας τάξεις ολόκληρες και διχάζοντας τους Έλληνες μέχρις εσχάτων, γίνεται μια τιτάνια προσπάθεια να ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός και να αναστραφεί ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός της μεγαλύτερης μερίδας της κοινωνίας. Ένας φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός που αποτελεί προς ώρας το μεγαλύτερο πολιτικό εμπόδιο ανάμεσα στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και την πλήρη και οριστική ρήξη με τους εταίρους και δανειστές μας. Ας μην αμφιβάλλει κανείς, πως εάν η ζυγαριά δεν έγερνε τόσο πολύ υπέρ της παραμονής στο Ευρώ και την ΕΕ, αυτή η ρήξη θα είχε ήδη επιχειρηθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Προσωπικά δεν αμφιβάλλω πως, εάν αυτή η ρήξη πραγματοποιηθεί, πολύ σύντομα μετά, θα ενσωματωθεί και πάλι η αρχική ομάδα των «συντρόφων» της ΛΑΕ, που με πόνο καρδιάς στέκουν τώρα στην απέξω και πετροβολούν δήθεν τον Αλέξη, κάνοντας πως αντιπολιτεύονται.

Και μετά τι; Θα ρωτήσει ίσως κάποιος αφελέστατος και αβροδίαιτος αστός, γαλουχημένος στα ανθρωπιστικά και φιλοευρωπαϊκά νάματα της δυτικής σκέψης και στην ορθολογική πολιτική πρακτική των Αστικών Δημοκρατιών της Δύσης.

Μετά, αγαπητοί μου αστούληδες και μικροαστούληδες, αγρότες, ιδιοκτήτες και αυτοαπασχολούμενοι επιστήμονες, μετά, θα στηθεί ένα αυταρχικό καθεστώς συγκεντρωτικού τύπου, που θα προσομοιάζει με αυτά της λατινικής Αμερικής αλλά με επίπλαστες δημοκρατικές «εκφάνσεις» και «διεργασίες» που θα ρίχνουν στάχτη στα μάτια της Δύσης. Μια Δύση, που θα μας οικτίρει χωρίς να νοιάζεται, καθώς θα έχει ήδη δικούς της μπελάδες να ασχοληθεί και δικά της προβλήματα να επιλύσει. Ένα καθεστώς, όπου ο ίδιος θα δεσπόζει επί δεκαετίες με την περήφανη ψήφο εκείνου του κρίσιμου κομματιού του «σοφού» λαού που θα καταφέρει να εξαγοράσει κρατώντας στα μαγικά χέρια του το κλειδί του νομισματοκοπείου, που μόλις και μετά βίας γλύτωσε το προηγούμενο καλοκαίρι.

Όποιοι σκέφτεστε πως αυτά «δεν γίνονται» στην εποχή μας και στην «Δύση» σας λέω πως ξημερώνει παράξενη εποχή και η Δύση δεν είναι πια αυτή που ήταν. Αφήστε που ούτε εμείς καταφέραμε ποτέ ως κοινωνία να γίνουμε «Δύση». Άλλωστε, σε ποια δυτική Δημοκρατία θα έβγαιναν στο φως όλα αυτά που αφορούσαν τον κ. Βαρουφάκη, τον κ. Λαφαζάνη, την κ. Κωνσταντοπούλου και όλη εκείνη την τρελή παρέα της πρώτης φορά Αριστεράς και δεν θα είχε αυτεπάγγελτα επιληφθεί του θέματος ο εισαγγελέας;

Και τι μένει να κάνουμε; Θα ρωτήσετε ίσως κάποιοι άλλοι περισσότερο υποψιασμένοι.

Μα, το αυτονόητο! Άλλωστε το περιγράφει πολύ καλά το Σύνταγμα της χώρας στην τέταρτη παράγραφο του ακροτελεύτιου άρθρου του. Τώρα όμως, όσο είναι καιρός. Γιατί αν το αφήσουμε λιγάκι ακόμη, τότε θα είναι πολύ αργά.

Ακούς Κυριάκο;

Akenaton

Antinews