Ε, ψιτ σύντροφε, που κρύφτηκες τώρα που σε χρειάζονται;

Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στους δέκτες μας, από το ανείπωτο δράμα των ξεριζωμένων  συνανθρώπων προσφύγων, κόμπος στο στομάχι ακόμα και για τους πιο σκληρούς. Αυτά τα ατέλειωτα καραβάνια απελπισίας(ουδεμία σχέση με το καραβάνι του Τσίπρα) στα σύνορα, στους εθνικούς δρόμους, στα λιμάνια και τις πλατείες, δεν μπορούν να αφήσουν κανένα ασυγκίνητο.

Βρέφη,μωρά, μικρά παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι, ανήμποροι και νέοι που περπατούν ατέλειωτα χιλιόμετρα για την ελευθερία και το όνειρο, δεν αφήνουν κανένα ασυγκίνητο. Γλίτωσαν από τις βόμβες, τον πόλεμο, τη θάλασσα, δεν θα φοβηθούν τώρα το περπάτημα, την πείνα, τη δίψα και την αναμονή...

Η χώρα μας, σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, μοιραία θα δεχόταν  τα μεγαλύτερα κύματα αυτής της πρωτοφανούς μετακίνησης  πληθυσμών προς την ήπειρο  μας, την Ευρώπη, που θεωρητικά ανέπτυξε τον πολιτισμό της μέσα από τις αρχές του διαφωτισμού, της ελευθερίας και του σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας.
 Φευ όμως η πράξη δεν συμβαδίζει πάντα με τη θεωρία και τις τελευταίες μέρες κάποιες χώρες της Ευρώπης δείχνουν το άλλο τους πρόσωπο, που κακώς θεωρούσαμε πως έχει εξαλειφθεί. Το σκληρό πρόσωπο του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και των τειχών.
Έτσι, η Ελλάδα μας, με τους ερασιτεχνικούς και επικίνδυνους χειρισμούς της αριστερής μας κυβέρνησης, βρίσκεται αίφνης αντιμέτωπη με ένα δυσανάλογο βάρος από αυτό που μπορεί να αντέξει.
Τόπαν και τόκαναν. Ευρωπαίοι και όμορες χώρες  μετατρέπουν ώρα την ώρα την Ελλάδα, σε μια ατέλειωτη αποθήκη ψυχών, τη στιγμή που η πολιτεία δεν μπορεί να θρέψει στα συσσίτια  καν τα δικά της θύματα, της πολύχρονης οικονομικής κρίσης.
Κι αυτές τις χιλιάδες των δραμάτων που περιφέρουν τον πόνο τους ανά την επικράτεια ποιος και με τι τρόπο θα τους βοηθήσει και θα τους συμπαρασταθεί;
Δυστυχώς  μόνο αυτοί οι λίγοι, πραγματικοί ήρωες κάποιων μη κυβερνητικών οργανώσεων με τους εθελοντές τους, οι γιατροί του κόσμου, οι γιατροί χωρίς σύνορα και πάμφτωχοι συμπολίτες μας  που από το υστέρημα τους και το περίσσευμα ψυχής, σπεύδουν να βοηθήσουν όπως μπορούν. Με μια κατσαρόλα φαγητό, ένα σάντουιτς, ένα μπουκάλι γάλα, μια κουβέρτα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ζεστό χαμόγελο είναι οι άνθρωποι με το Α κεφαλαίο προσπαθούν να καλύψουν τα τερλαστια κενά της επίσημης πολιτείας.
Κι όμως, δίπλα στο προσφυγικό δράμα, θα περίμενε κανείς  να δει κάποιους άλλους και όχι μόνο συνταξιούχους και πονόψυχες κυρίες.
Έτσι δεν είναι σύντροφε;
Σε σένα το λέω σύντροφε που όλα τα προηγούμενα χρόνια μας επιδείκνυες ως τίτλο τιμής τη συμμετοχή σου στα “κινήματα”. Τα κινήματα της διεθνούς αλληλεγγύης, των δικαιωμάτων, της ισότητας, της αδελφοσύνης, της αριστεράς των ιδανικών και των πανανθρώπινων αξιών.
Σε σένα που σήκωνες την αγωνιστική σου γροθιά και διεκδικούσες για λογαριασμό όλων των υπολοίπων, δικαιοσύνη, καλλίτερα μεροκάματα, κοινωνικές παροχές για όλους και μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Σε σένα που σήκωνες  και σηκώνεις κάθε τόσο τα λάβαρα των  αγώνων για ψωμί παιδεία ελευθερία.
Σε σένα που διαρκώς απαιτούσες με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις περισσότερα λεφτά, περισσότερη δημοκρατία και ελευθερίες.
Τώρα, που στ' αλήθεια κρύφτηκες σύντροφε; Γιατί δεν κατεβαίνεις οργανωμένα όπως στα μπλοκ των διαδηλώσεων να προσφέρεις βοήθεια στα λιμάνια,  στα συσσίτια, στα σύνορα, στις παραλίες που καταφθάνουν οι μουσκεμένοι πρόσφυγες;
Που είναι η αλληλεγγύη σας στον ανθρώπινο πόνο κύριοι μπαχαλάκηδες;
Που είναι οι ευαίσθητοι πολιτικοποιημένοι νεολαίοι των κομμάτων της αριστεράς και της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής;
Κι εσείς, οικολόγοι που κλαίγατε και οδυρόσαστε για ένα κομμένο δέντρο, για μια φώκια που έχασε το δρόμο της, δεν μπορείτε  τώρα να κάνετε  ένα ακτιβιστικό event που θα ανακουφίσει κάποιους πρόσφυγες;
 Από ποιόν περιμένετε να πάρει  την υπόθεση στα χέρια του;
 Από την αμήχανη και πελαγωμένη μήπως κυβέρνηση;
Δεν βλέπετε που έχει σηκώσει κυριολεκτικά τα χέρια από την ανημποριά και την ανικανότητα;
Νομίζετε  ότι  τα καθήκοντα σας εξαντλούνται με τα κροκοδείλια δάκρυα σας στα διάφορα πάνελ συζητήσεων και αμπελοφιλοσοφιών ή υπογράφοντας υπέρ της υποψηφιότητας για Νόμπελ στους Νησιώτες μας;
Και τελικά  μήπως οι “αγώνες” σας είναι απλώς περί πάρτης; Η να πιστέψουμε πως ο συνταξιούχος έχει περισσότερα από εσάς για να προσφέρει;
Ουαί υμίν Φαρισαίοι και υποκριτές που χωθήκατε στον καναπέ μέχρι να περάσει η μπόρα για να βγείτε μετά να συνεχίσετε τους αγώνες,τις διεκδικήσεις και τους πύρινους λόγους για την αλληλεγγύη των λαών και τον ενωμένο προλεταριάτο.
Δυστυχώς όμως, η προσφυγική κρίση σας ξεγυμνώνει και η αξιέπαινη ανθρωπιά των ολίγων που φυσικά δεν ανήκουν στα  κόμματα και  τα κινήματα σας, δεν θα μπορέσει να σας ξεπλύνει.

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα