«Φίλος, που εργαζόταν παλιά στην «Αυγή», μου
εξομολογήθηκε ότι αισθάνεται την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του. Την εποχή
εκείνη αναρωτιόταν πώς περνάει την ημέρα του ο Γιάννης Μπανιάς. Τον φανταζόταν να πηγαίνει στο γραφείο του, να
συναντάει κάνα δυο συντρόφους του, να διαβάζει καμιάν εφημερίδα, να πίνει κάνα
δυο καφέδες και μετά να φεύγει, διότι είχε πάει μεσημέρι και έπρεπε να βάλει
κάτι στο στόμα του.
Ο φίλος μου, ως εργασιομανής, δυσκολευόταν να
πιστέψει ότι είναι δυνατόν άνθρωπος να γεμίζει έτσι τη μέρα του. Γι’ αυτό και
τώρα αισθάνεται την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν είχε προβλέψει
ότι, ενώ έμοιαζε αργόσχολος, στην πραγματικότητα «πάλευε με τις εσωτερικές
δυνάμεις των αγκυλώσεων» διότι «πολιτική σημαίνει πρόβλεψη πορείας, γεγονότων,
συγκρότηση στρατηγικής γι’ αυτά και μετά από αυτά, ήτοι Ηγεμονία κατά Γκράμσι»…
Ετσι τουλάχιστον μας πληροφορεί ο κ. Γεωργούδης
με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» αφιερωμένο στον Γιάννη Μπανιά, τον
«γητευτή του απροσδόκητου», σύμφωνα με τον τίτλο του.
Οντως την εποχή εκείνη δεν ήταν δυνατόν κανείς
να προβλέψει ότι μια μέρα την Ελλάδα θα την κυβερνούν τα παιδιά του Μπανιά, σε
αγαστή συνεργασία με τα παιδιά του Ακη. Αν μάλιστα συνυπολογισθεί και η
συμμετοχή των ΑΝΕΛ, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ένα είδος κυβέρνησης εθνικής
ενότητας. Μια ενότητα που την αποτελούν τα περιτρίμματα του ευρωκομμουνισμού –η
αναφορά στον Γκράμσι δεν είναι τυχαία–, τα κατάλοιπα του βαθέος και
διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ, με ολίγη από εθνικισμό. Η χρήση της λέξης «περιτρίμματα»
δεν είναι τυχαία. Αν θυμάστε, ο Μπανιάς ήταν αυτός που δεν είχε δεχθεί να
αφαιρεθεί το σφυροδρέπανο από τον λογότυπο, ούτε ο χαρακτηρισμός
«κομμουνιστικό» όταν το πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού προσπαθούσε να προσαρμοσθεί
στα δεδομένα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο Μπανιάς ηγήθηκε της τάσης από την
οποία προέκυψε ο σημερινός αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή είμαι βέβαιος ότι πολλοί δεν γνωρίζετε ή
δεν θυμάστε πια ποιος ήταν ο Γιάννης Μπανιάς, μερικά παραθέματα από το άρθρο
της «Εφημερίδας των Συντακτών» αρκούν για να σας τον υπενθυμίσουν. «Στα
μαλλιά του ανέμιζαν τα ελατόδασα των Τζουμέρκων, έσκυβαν ζαρκάδια της Πίνδου να
ξεδιψάσουν στις κρήνες της ανάσας του».
Δεν αμφιβάλλω ότι ανέπνεε, όμως αν κάποιος
κακοπροαίρετος ισχυρισθεί ότι ο Μπανιάς ήταν ως επί το πλείστον φαλακρός, θα
του απαντήσω ότι δεν έχει τόση σημασία. Εδώ μιλάει η μετενσάρκωση του Ζαλοκώστα
και ως γνωστόν μια αριστερή φαλάκρα ποτέ δεν είναι φαλακρή. Για να ξέρετε όμως
τι είναι αυτό που μας κυβερνά, ιδού το ιδεολογικό του πρόγραμμα: « Η
δική του Αριστερά παλλόταν στον σφυγμό μιας πορφυρής Ανατολής, οικουμενική,
οραματική, συλλογική, ανατρεπτική. Από τους λίγους της γενιάς του που μιλούσε
για την Αμεση Δημοκρατία...». Διάβασα «πορφυρή Ανατολή» κι αμέσως στη
φαντασία μου ανέτειλε το πρόσωπο της κυρίας Φωτίου.
Η προσωπολατρία είναι συνυφασμένη με το
κομμουνιστικό κίνημα, από τη στιγμή τουλάχιστον που καταλαμβάνει την εξουσία.
Οι Σοβιετικοί είχαν τον Λένιν και τον Στάλιν, οι Κινέζοι τον Μάο, οι Ρουμάνοι
τον Τσαουσέσκου, οι Κορεάτες την οικογένεια Κιμ.
«Αυτή είναι η Ελλάδα» που είχε πει και ο Κ.
Σημίτης. Είναι η χώρα όπου ο μακαρίτης Μπανιάς είναι το αντικείμενο της
κυβερνητικής προσωπολατρίας. Ενας άνθρωπος για τον οποίον, όσο ζούσε, εκείνος ο
φίλος μου αναρωτιόταν με ποιον τρόπο γεμίζει τις μέρες του…
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου