«Τρία μέτρα κάτω από τη γη». Θα μπορούσε
να είναι στίχος από μάγκικο αργκό τραγούδι του προηγούμενου αιώνα με το οποίο
ευθυμούμε πίνοντας κανά ποτηράκι στο Βοτανικό, στα ντε μπουζουκέν ντε καμπαρέν.
Δυστυχώς όμως αυτά είναι τα λόγια του Υφυπουργού Υγείας, κυρίου Πολάκη, σε
ομιλία του στο Μαρούσι.
Το κυβερνητικό στέλεχος χαρακτήρισε τα κανάλια
«βοθροκάναλα της διαπλοκής» και στην συνέχεια με περίσσεια αυτοπεποίθηση για
τις σωματικές του δυνάμεις, ρέπουσα εις κομπορρημοσύνην, περιέγραψε πως χάρισε
την ζωή σε κάποιο δημοσιογράφο με τον οποίο διαπληκτίσθηκε πριν λίγο καιρό σε
αλήστου μνήμης συνέντευξη τύπου του Υπουργείου Υγείας (βλ. δηλώσεις περί ιού
ΧΙΒ)...
Ο ρωμαλέος Υπουργός λοιπόν, αποκάλυψε πως ο δημοσιογράφος, με τον οποίο
είχε διένεξη, από θαύμα ζει σήμερα γιατί κανονικά ο κύριος Πολάκης είπε πως
"έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη αλλά κράτησα
την ψυχραιμία μου".
Το ενδιαφέρον σε αυτή την ανατριχιαστική
δήλωση-απειλή είναι ότι από το συμβάν του τσακωμού στην περιβόητη συνέντευξη
τύπου έχει παρέλθει ικανός χρόνος. Οπότε αυτές οι κουβέντες εκστομίζονται χωρίς
το άλλοθι του βρασμού ψυχικής ορμής. Δεν λέγονται πάνω στην άψη ενός τσακωμού
αλλά σε προγραμματισμένη ομιλία αρκετούς μήνες μετά. Είναι δήλωση φιλτραρισμένη
μέσα από ώριμη σκέψη (δημιουργική υπόθεση τα περί ωρίμου σκέψεως) και
επεξεργασμένη για να δηλώσει το αποτύπωμα της ιδεολογίας του Υπουργού. Ο
δημοσιογράφος τον προκάλεσε, τον τσίγκλισε αλλά φυσικά ο Υπουργός δεν σκέφτηκε
«φλώρικες» λύσεις politically correct, όπως μια σκληρή απάντηση ή την προσφυγή
στα δικαστήρια έστω. Μόνο η χειροδικία-αυτοδικία μοιάζει δέουσα ανταπόδοση στην
προσβολή. Λύση που ασφαλώς θα έχαιρε επιδοκιμασίας σε κάποια πρωτόγονη
κοινωνία, βουκολικής διάρθρωσης αλλά στον πολιτισμένο κόσμο παραμένει
αποδοκιμαστέα.
Ο λόγος που το ράπισμα -έστω και λεκτικό-, η
βίαιη γλώσσα, έχει εξοστρακισθεί από τις σύγχρονες κοινωνίες είναι γιατί ο
δημόσιος διάλογος, η επικοινωνία, προάγει την συνεννόηση των ανθρώπων, την
κατανόηση των προβλημάτων και τελικά οδηγεί στην επίλυσή τους.
Οι στοιχειώδεις
κανόνες ευγενείας δεν είναι μια αξίωση λιμοκοντόρων με γραβάτες που μιλούν με
το σεις και με το σας αλλά αναγκαίο ελάχιστο προαπαιτούμενο συνύπαρξης όλων μας
στο δημόσιο χώρο. Περιμένει κανείς να βρεθεί θετική λύση στην διαπραγμάτευση
όταν ο Υπουργός οξύνει τα πνεύματα χαρακτηρίζοντας την κυρία Βελκουλέσκου ως
Δρακουλέσκου για να ικανοποιήσει την «δίψα για προσβολή» που διακατέχει το
ακροατήριο του; Ανάμεσα στους κανόνες επικοινωνιακής ορθολογικότητας που θέτει
ο Χάμπερμας είναι να μην ασκείται οποιοδήποτε εξωτερικός καταναγκασμός στους
συμμετέχοντες στο διάλογο. Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό ποτέ δεν θα
μπορέσουν να αναπτύξουν γόνιμη επικοινωνία, επωφελή για την κοινωνία, αν ο
δημοσιογράφος τρέμει μην διαγραφεί από την ΕΣΗΕΑ, μην του φιμώσουν το στόμα ή
εσχάτως μήπως βρεθεί και τρία μέτρα κάτω από τη γη.
Ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς το λεκτικό
πράττειν του κύριου Πολάκη να ανταποκριθεί στο ιδεώδες της ιδανικής
επικοινωνιακής κατάστασης του Χάμπερμας. Θα περίμενε όμως κάποιος ότι ένας
Υπουργός της Αριστεράς δεν θα ενέδιδε σε χρυσαυγίτικη ορολογία.
Ήταν πριν μερικά
χρόνια όταν όλη η κοινωνία εμβρόντητη παρακολουθούσε τον Γεώργιο Γερμενή να
απευθύνεται προστακτικά στους δημοσιογράφους με το γνωστό «εγέρθητι». Τώρα
ακούμε ότι ένας δημοσιογράφος κινδυνεύει να καταβαραθρωθεί κάτω από τη γη. Η
ταλάντωση του δημοσιογράφου από τα έγκατα της γης έως την εξαναγκασμένη έγερσή
του σύρει την Δημοκρατία μας σε αξιολύπητες για δυτικό κράτος ατραπούς. Μπορεί
να σώθηκε ο δημοσιογράφος από τα τρία μέτρα γης αλλά η δήλωση του κ. Πολάκη
έσπρωξε σίγουρα άλλο ένα μέτρο παρακάτω την ποιότητα του δημοσίου λόγου.
Αν και οι πιο πεσιμιστές θα παρατηρούσαν ότι από
καιρό έχει ήδη μπει και η ταφόπλακα.
Μιχάλης Ροδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου